نړيوال ښکيلاک او د لرو بر افغان دازادۍ غورځنګ
دا هغه خونخواره نا انسانه امريکا ده چې امريکايي اجنټ نورزی جهاني او نور خرڅ شوي اجنټان ترې ديپاوې کوي
Musaferjan
20.07.2011
امريکايان د امريکا د وزارت خارجه له خولې د نړۍ تر ټولو لوی مجرمين دي
امريکايانو (يانې د انګرېز بچيانو) د امريکا اصلي اوسيدونکي چې شمېر يې له 100
مليونو اوښتو په ظرف د 400 کلونو کې دوه مليونو ته راښکته کړ.
دوی خپله پر دې اعتراف کوي.
که دوی په افغانستان کې پاتې شي؛ او په وسه يې پوره شي؛ نو لرې نه ده چې د افغانانو 50 مليونه شمېر يو مليون ته راښکته کړي .
په انګرېزۍ يې ولولۍ
په پارسي يې ولولۍ
په اربي يې ولولۍ
http://www.america.gov/st/peopleplace-english/2010/May/20100518170502fsyelkaew0.6143544.html
Do American Indians Govern Their Own Lands?
Close Window
Head shot of Ben Nighthorse Campbell (AP Images)
Enlarge Photo
Head shot of Ben Nighthorse Campbell (AP Images)
Former U.S. Senator Ben Nighthorse Campbell, now with Holland & Knight law firm, is one of 44 chiefs of the Northern Cheyenne Tribe.
By Ben Nighthorse Campbell
This essay is excerpted from the Living Book You Asked.
Before Christopher Columbus arrived in 1492, the indigenous population of North America numbered in the tens of millions, perhaps more than 100 million. These inhabitants had no concept of land “ownership.” They believed the “Creator” provided the land for their survival, and to honor the Creator for this gift, they honored and cared for “Mother Earth.”
Europeans had a different view of land. Having fought long territorial wars, they sent expeditions seeking new lands to be claimed in the name of their sponsoring governments without regard for the occupants of their “discoveries.” They had weapons unfamiliar to indigenous people and carried diseases to which the people were not immune.
Initially, the Indians, named for the country the explorers originally had sought, were taken as slaves. They resisted but were no match for waves of settlers entering the Creator’s lands, and they continually were pushed further west.
Later, Indian people fought in the U.S. Revolutionary War, and their tribal governments are among the four sovereignties — along with the U.S. government, foreign governments, and state governments — acknowledged in the U.S. Constitution. The United States signed peace treaties with many tribes, but eventually all were broken.
As the U.S. population expanded, westward settlers increasingly encroached on Indian hunting grounds. When tribes fought with settlers, the U.S. government sent the military to defeat the Indians and protect the settlers, who were citizens, voters, and constituents of those in power. Their influence carried more weight than paper treaties.
Close Window
A file of Indian men leading a group walking across a rolling plain (AP Images)
Enlarge Photo
A file of Indian men leading a group walking across a rolling plain (AP Images)
Indians in 1973 at Wounded Knee, North Dakota, march toward the burial ground of their ancestors who died in an 1890 massacre there.
Eventually, wars, sickness, and starvation shrank the American Indian population to less than 250,000. Tired, and with no hope of victory, most tribal leaders accepted new conditions from the government. Tribes were herded onto barren outposts of land given to them with guarantees that staying on these “reservations” would bring peace. Most reservations were not good for hunting or farming.
A paternalistic governmental belief that the Indians were not competent to handle their own affairs led the United States to accept a “trust responsibility” to provide for the Indians. This responsibility protects tribal lands and guarantees the rights of tribes to use and govern those lands. It also ensures tribes have adequate food, medicine, and access to education. Today, these trust responsibilities fall primarily on the Bureau of Indian Affairs and the Indian Health Service.
The Dawes Allotment Acts of 1887 divided Indian lands among individual Indians in hopes that they would become farmers and ranchers and assimilate into society, relieving the United States of trust responsibility. But the lands were not ideal for farming, and most Indian people had no background in agriculture. Many sold their allotments to non-Indians, and more lands were lost.
In 1924, American Indians were granted U.S. citizenship. In 1934, the Indian Reorganization Act, a “New Deal” for Indians, reversed the Dawes Acts, restored many tribal lands, and allowed tribal governments more control over their assets. In the 1950s, the Termination and Relocation Acts ended dozens of tribal governments and relocated many members to urban areas for job training. However, many could not find jobs and were stranded in cities away from their people. For this reason, some U.S. cities today have large Indian populations.
In the 1970s, after many failed policies, President Richard Nixon championed “self-determination,” allowing Indian tribal governments more control over their affairs, including the power to contract for services and form compacts. Today, some tribes who lived on what seemed to be uninhabitable land have found their lands contain natural resources, including oil and gas. Other tribes on reservations near urban areas, interstate highways, or resorts have been successful at legal gaming operations. Indians now number more than 2 million.
Hearing these American Indian success stories, some may assume that all now is well in Indian country. However, economic success has come to only about 10 percent of the population. The other 90 percent still struggles with unemployment rates of 50 percent to 80 percent and high rates of drug and alcohol abuse and diabetes.
While things are improving, we have a long way to go. One hundred million Indian people once were sovereign over 100 percent of what is now the United States. Today, 2 million Indians are sovereign over 2 percent of the land. This was a high price for the U.S. government’s “use” of their lands.
Despite these inequities, Indians are fiercely patriotic Americans whose military service is higher per capita than any other ethnic group in this melting pot we call America.
Retired U.S. Senator Ben Nighthorse Campbell is one of 44 chiefs of the Northern Cheyenne Indian Tribe and is a Native American jewelry designer. He served in the Senate 1993–2005, in the House of Representatives 1987–1993, and in the Colorado state legislature 1982–1986. He was the first American Indian in history to chair the Senate Committee on Indian Affairs. He is a three-time U.S. judo champion who was captain of the U.S. team at the 1964 Olympics and later coached the team.
شما پرسیدید : آیا کنترل زمین های سرخپوستان آمریکایی بر عهده خود آنها است؟
نوشته: بن نایت هورس کمپبل[1]
این مقاله از قسمت شما پرسیدید تارنمای America.gov برگرفته شده است.
http://www.america.gov/you_asked.htm
ovrica. آنها است
پیش از رسیدن کریستوف کلمب در سال 1942، جمعیت بومی آمریکای شمالی به ده ها میلیون، شاید تا بیش از صد میلیون هم می رسید. برای ساکنان آن جا مفهومی ب عنوان "مالکیت" زمین وجود نداشت. آنها اعتقاد داشتد که "خالق" زمین را برای بقا آفریده، و برای بزرگداشت خالق به دلیل این موهبت، آنها به "زمین مادر" احترام گذاشته و از آن مراقبت می کردند.
اروپایی ها دیدگاه متفاوتی در مورد زمین داشتند. آنها که در جنگ برای مالکیت ارضی بسیاری شرکت کرده بودند، گروه های اعزامی را به دنبال زمین های جدید فرستادند تا آنها را تحت اختیار دولت های مورد حمایت آنها بدون توجه به ساکنان "سرزمین های کشف شده شان" درآورند. آنها سلاح هایی را به همراه داشتند که برای بومیان ناشناخته بود و به بیماری هایی مبتلا بودند که بومیان در مقابل آنها ایمن نبودند.
در ابتدا، هندی ها(سرخپوستان)، که از روی کشوری که کاشفان در ابتدا به دنبال آن می گشتند نام گذاری شده بودند، به بردگی گرفته شدند. آنها مقاومت کردند اما به پای موج مهاجرانی که وارد سرزمین های خالق جهان می شدند نمی رسیدند، و همواره بیشتر به سمت غرب فرستاده می شدند.
بعدها، سرخپوستان در جنگ انقلابی آمریکا جنگیدند، و حکومت های قبیله ای آنها در میان 4 حکومت خود مختار- به همراه دولت آمریکا، دولت های خارجی، و دولت های ایالتی – هستند که در قانون اساسی آمریکا به رسمیت شناخته شده اند. دولت آمریکا عهدنامه های صلح با بسیاری از قبایل را امضا کرد، اما تدریجا تمامی آنها نقظ شد.
با گسترش جمعیت آمریکا، ساکنان غربی بیشتر و بیشتر به سمت زمین های شکار سرخپوستان پیشروی کردند. زمانی که قبیله ها با مهاجران در حال جنگ بودند، دولت آمریکا ارتش را برای شکست سرخپوستان و حفاظت از مهاجران، که شهروندان، رای دهندگان، و انتخاب کنندگان افراد در راس قدرت به شمار می آمدند، فرستاد. نفوذ آنها در مقایسه با عهدنامه های کاغذی از تاثیر بیشتری برخوردار بود.
به تدریج، جنگ، بیماری، و گرسنگی جمعیت سرخپوستان آمریکایی را به کمتر از 250.000 نفر رساند. خسته، و بدون هیچ امیدی به پیروزی، اغلب سران قبایل شرایط جدید از سوی دولت را پذیرفتند. قبیله ها در پایگاه هایی از زمین های بی ثمر که به آنها با این ضمانت داده شده بود که باقی ماندن در این "قرارگاه" ها با صلح همراه خواهد بود جمع شدند. بیشتر قرارگاه ها برای شکار یا کشاورزی مناسب نبودند.
بر اساس عقیده دولتی بزرگ منشانه ای که سرخپوستان قادر به انجام امور خود نیستند منجر شد تا ایالات متحده آمریکا "مسئولیت قیمومیت" را برای خدمات رسانی به سرخپوستان بپذیرد. این مسئولیت از زمین های قبیله ای محافظت کرده و حقوق قبیله ها در استفاده و کنترل این زمین ها را تضمین می کند. و همچنین دسترسی قبیله ها به غذای مناسب، دارو، و آموزش را تضمین می کند. امروزه، این مسئولیت های قیمومیتی در درجه اول بر عهده دفتر امور سرخپوستان و خدمات بهداشتی سرخپوستان قرار دارند.
قوانین داوز التمنت[2] 1887 سرزمین های سرخپوستان را میان تک تک سرخپوستان تقسیم کرد به این امید که آنها تبدیل به کشاورز و دامدار شده و با جامعه همگون شوند، و از مسئولیت قیمومیت ایالات متحده آمریکا بکاهند. اما این زمین ها برای کشاورزی مناسب نبودند، و اکثر سرخپوستان هیچ پیش زمینه ای در کشاورزی نداشتند. بسیاری از آنها سهم خود را به غیر سرخپوست ها فروختند، و زمین های بیشتری از دست رفت.
در سال 1924، به سرخپوستان آمریکایی شهروندی آمریکا اعطا شد. در سال 1934، قانون سازمان دهی مجدد سرخپوستان، "معامله ای جدید" برای سرخپوستان، قانون داوز را برعکس کرده، بسیاری از زمین های قبیله ای را بازگرداند، و به حکومت های قبیله ای امکان کنترل بیشتر دارایی های خود را داد. در دهه 1950، قوانین خاتمه و جابجایی[3] ده ها دولت قبیله ای را حذف کرد و بسیاری از افراد را برای آموزش به مناطق شهری فرستاد. هرچند، بسیاری نتوانستند شغلی پیدا کنند و در شهرها و دور از مردمشان آواره شدند. به همین دلیل، برخی از شهرهای آمریکا امروزه جمعیت سرخپوست زیادی دارند.
در دهه 1970، پس از این که بسیاری از سیاست ها با شکست مواجه شدند، پرزیدنت ریچارد نیکسون از "حق تعیین سرنوشت" حمایت کرد، به حکومت های قبیله ای سرخپوستان کنترل بیشتری در امور خود، شامل قدرت انعقاد قرارداد برای خدمات و ایجاد موافقت نامه اعطا کرد. امروزه، برخی از قبایل که بر روی زمین هایی که به نظر غیر قابل سکونت هستند، زندگی می کردند در زمین های خود منابع طبیعی، مانند نفت و گاز یافته اند. دیگر قبایل در اردوگاه های نزدیک مناطق شهری، بزرگراه های بین ایالتی، یا تفریح گاه ها در فعالیت های قانونی قمار موفق بوده اند. تعداد سرخپوستان هم اکنون به بیش از 2 میلیون نفر می رسد.
با شنیدن این داستان های موفقیت آمیز سرخپوستان آمریکایی، برخی ممکن است تصور کنند که اکنون همه چیز در سرزمین سرخپوستان خوب است. هرچند، موفقیت اقتصادی تنها در مورد 10 درصد از این جمعیت بوده است. 90 درصد دیگر هم چنان با نرخ بیکاری 50 تا 80 درصد و میزان بالای سو استفاده از مواد مخدر و الکل و دیابت دست و پنجه نرم می کنند.
اگرچه همه امور در مسیر بهبودی است، اما هنوز مسیر طولانی باقی مانده است. 100 میلیون سرخپوست زمانی مالک 100 درصد از چیزی که اکنون ایالات متحده آمریکا نامیده می شود، بوده اند. این بهای زیادی برای "استفاده" دولت آمریکا از زمین های آنها است.
علی رغم این نابرابری ها، سرخپوستان افراد به شدت وطن پرستی هستند که خدمت آنها در ارتش از سرانه دیگر گروه های قومی در این معجون که ما آن را آمریکا می نامیم بیشتر است.
بن نایتهورس کمپبل[4] سناتور بازنشسته آمریکا یکی از 44 رئیس قبیله سرخپوستان چح ین[5] شمالی و سرخپوست آمریکایی طراح جواهرات است. او طی سال های 1993-2005 در سنای آمریکا، 1987-1993 در مجلس نمایندگان، 1982-1986 در مجمع قانون گذاری کلرادو خدمت کرده است. او اولین سرخپوست آمریکایی در تاریخ است که ریاست کمیته سنا در امور سرخپوستان را بر عهده داشته است. او سه مرتبه قهرمان جودوی آمریکا شده است و کاپیتانی تیم آمریکا در المپیک 1964 را برعهده داشت و بعدها مربی این تیم شد.
هل يحكم الأميركيون الهنود أراضيهم الخاصة؟
السناتور الأميركي السابق بن نايتهورس كامبل، الذي يعمل الآن في شركة المحاماة هولاند أند نايت، هو من بين 44 زعيما لقبيلة شايان الشمالية.
السناتور السابق نايتهورس كامبل، الذي يعمل الآن في شركة المحاماة هولاند أند نايت، هو من بين 44 زعيما لقبيلة شايان الشمالية.
بقلم بن نايتهورس كامبل
هذه المقالة مقتبسة من الكتاب "أنت سألت"، باللغة الانجليزية.
قبل وصول كريستوفر كولومبس عام 1492، كان عدد السكان الأصليين في أميركا الشمالية يبلغ عشرات الملايين، وربما أكثر من 100 مليون نسمة. لم يكن لدى هؤلاء السكان أي مفهوم حول "ملكية" الأرض. كانوا يؤمنون بأن "الخالق" زودهم بالأرض لتأمين بقائهم، ومن أجل تكريم الخالق لهذه الهدية، كرموا واعتنوا "بأمهم الأرض".
كانت لدى الأوروبيين وجهة نظر مختلفة حول الأرض. فبعد أن خاضوا حروباً طويلة في سبيل الأراضي، أرسلوا حملات تسعى إلى امتلاك أراضٍ جديدة والمطالبة بها باسم حكوماتهم التي ترعى حملاتهم دون أخذ أي اعتبار لسكان "اكتشافاتهم". كان لديهم أسلحة غير مألوفة لدى الشعوب الأصلية ونقلوا معهم أمراضاً لم يكن هؤلاء الناس محصنين ضدها.
في بادئ الأمر، كان الهنود، وتمت تسميتهم كذلك نسبة للبلاد التي سعى المستكشفون للوصول إليها في الأصل، يؤسرون لاستخدامهم كأرقاء. قاوم هؤلاء ولكنهم لم يكونوا متكافئين مع أفواج المستوطنين الذين دخلوا إلى أراضي الخالق، واستمر دفعهم بعيداً نحو الغرب.
في وقت لاحق، حارب الشعب الهندي في الحرب الثورية الأميركية، وكانت حكوماتهم القبلية من ضمن السلطات السيادية الأربع- مع الحكومة الأميركية، والحكومات الأجنبية، وحكومات الولايات التي تمّ الاعتراف بها في الدستور الأميركي. وقّعت الولايات المتحدة معاهدات سلام مع العديد من القبائل، ولكن جرى انتهاك كافة هذه المعاهدات في نهاية المطاف.
ومع ازدياد عدد سكان الولايات المتحدة، اعتدى المستوطنون المتوجهون غرباً بصورة متزايدة على أراضي الصيد الهندية. وعندما تقاتلت القبائل مع المستوطنين، أرسلت حكومة الولايات المتحدة جيشها لدحر الهنود وحماية المستوطنين، الذين كانوا مواطنين، ومقترعين وناخبين ومن جمهور المناصرين لأولئك الذين كانوا في السلطة. كان لنفوذهم وزن أكبر من المعاهدات التي لم تكن أكثر من حبر على ورق.
الأميركيون الهنود عام 1973 في موقع
الأميركيون الهنود عام 1973 في موقع "وونديد ني" بولاية نورث داكوتا، يسيرون باتجاه مدافن أجدادهم الذين 1890 قضوا في مذبحة جماعية عام
في نهاية المطاف، قلصت الحروب، والأمراض، والجوع عدد الأميركيين الهنود إلى أقل من 250 ألفا. وعندما أصبحوا منهكين وبدون أمل في الانتصار، قبِل معظم زعماء القبائل الشروط الجديدة من الحكومة. تمّ سوق القبائل إلى مناطق نائية من الأرض الجرداء التي أعطيت لهم مقابل ضمانات بأن البقاء في هذه "المواطن" سوف يحقق لهم السلام. ولم تكن معظم هذه المواطن صالحة لا للصيد ولا للزراعة.
إن الاعتقاد الحكومي التسلطي بأن الهنود غير مؤهلين لإدارة شؤونهم جعل الولايات المتحدة تقبل "مسؤولية الوصاية" لتأمين احتياجات الهنود. تحمي هذه المسؤولية الأراضي القبلية وتضمن حقوق القبائل في استعمال وحكم تلك الأراضي. كما تؤمن حصول القبائل على غذاء ملائم وعناية طبية ملائمة وإمكانية وصول أفرادها إلى التعليم. واليوم تقع مسؤوليات الوصاية بصورة أولية على مكتب الشؤون الهندية وعلى مصلحة الصحة الهندية.
قسّمت قوانين داوس لتخصيص الأراضي الصادرة عام 1887 الأراضي الهندية بين الهنود الأفراد على أمل أن يصبحوا مزارعين ومربي مواشي والاندماج في المجتمع، ومن اجل تخلص الولايات المتحدة من مسؤولية الوصاية. ولكن الأراضي لم تكن مثالية للزراعة ولم يكن لدى معظم الشعب الهندي أي خبرة في الزراعة. باع الكثير منهم الأراضي التي خصصت لهم إلى أشخاص من غير الهنود وبذلك فقدوا مساحات أخرى من الأراضي.
وفي العام 1924، منح الهنود الأميركيون الجنسية الأميركية. وفي العام 1934، عكس قانون إعادة تنظيم الهنود، الذي كان بمثابة "صفقة جديدة" للهنود، قوانين داوس، وتمت إعادة أراضٍ قبلية عديدة إليهم وسمح للحكومات القبلية بسيطرة أكبر على أملاكها. في الخمسينيات من القرن العشرين، وضعت قوانين الإنهاء وإعادة الإسكان حداً لعشرات من الحكومات القبلية وأعادت إسكان العديد من أفرادها في مناطق مدينية لتدريبهم على الوظائف. لكن لم يتمكن العديد من إيجاد الوظائف وبقوا في غربة في المدن منقطعين عن شعوبهم. ولهذا السبب، يوجد في بعض المدن الأميركية اليوم أعداد كبيرة من السكان الهنود.
في السبعينات من القرن العشرين، في أعقاب فشل سياسات عديدة، ناصر الرئيس ريتشارد نيكسون مبدأ "تقرير المصير"، الذي سمح للحكومات القبلية الهندية بسلطة أكبر في إدارة شؤونها بضمنها سلطة التعاقد على الخدمات والدخول في اتفاقات. واليوم، وجدت بعض القبائل التي سكن أفرادها على أرض بدت بأنها غير صالحة للسكن ان أراضيها تحتوي على موارد طبيعية، بضمنها الغاز والنفط. ونجحت قبائل أخرى تعيش في مواطن بجوار مناطق المدن، أو الطرق السريعة بين الولايات، او المنتجعات في إقامة أماكن قمار شرعية. يبلغ عدد الأميركيين الهنود في الوقت الحاضر أكثر من مليوني نسمة.
لدى سماع قصص النجاح لهؤلاء الأميركيين الهنود، قد يفترض البعض ان كل شيء على ما يرام في المناطق الهندية. لكن لم تحقق سوى نسبة 10 بالمئة منهم تقريباً نجاحاً اقتصادياً. أما التسعون بالمئة الباقون منهم فما زالوا يكافحون وسط معدلات بطالة تتراوح بين 50 و80 بالمئة ومعدلات عالية من الإدمان على المخدرات وتعاطي الكحول وداء السكري.
وفي الحين الذي تتحسن فيه الأمور، لا زال أمامنا طريق طويل علينا اجتيازه. كان مئة مليون من الهنود يوماً أسياداً على مئة بالمئة مما يعرف الآن بالولايات المتحدة. واليوم هناك مليونان من الهنود أصبحوا أسياداً على نسبة 2 بالمئة فقط من الأراضي. كان ذلك ثمناً باهظا "لاستعمال" حكومة الولايات المتحدة لأراضيهم.
ولكن رغم هذه المظالم يبقى الهنود أميركيين يعتزون بوطنيتهم وتتجاوز نسبة التحاقهم بالخدمة العسكرية للفرد الواحد نسبة أية مجموعة اثنية أخرى في بوتقة الانصهار هذه التي نسميها أميركا.
* السناتور الأميركي المتقاعد بن نايتهورس كامبل هو أحد الزعماء الأربعة والأربعين لقبيلة شايان الهندية الشمالية، وهو مصمم مجوهرات أميركي من السكان الأصليين. خدم في مجلس الشيوخ بين عامي 1993 و2005 وفي مجلس النواب بين عامي 1987 و1993، وفي المجلس التشريعي لولاية كولورادو بين عامي 1982 و1986. وكان أول أميركي هندي في التاريخ يترأس لجنة الشؤون الهندية في مجلس الشيوخ. حاز على البطولة الأميركية في الجودو ثلاث مرات وكان رئيس فرقة الجودو الأميركية في المباريات الأولمبية عام 1964 وأصبح مدربها في وقت لاحق.
