نړيوال ښکيلاک او د لرو بر افغان دازادۍ غورځنګ

آیا تلاش های شوراي عالی صلح افغانستان نتیجه خیز خواهد بود

موفق افغان
13.01.2011

به تاريخ 4 سبتامبر سال 2010 حامد کرزی شورای عالی صلح تشکیل داد. این شوری که 68 عضو دارد و اکثریت اعضای آن را فرماندهان سابق، بزرگان قبیله یی وعده یی که در زمان طالبان حایز مقام های دولتی بودند تشکیل می دهد. در این شورا هشت نفر از زنان و برخی از نمایندگان جامعه مدنی نیز حضور دارند. اعضای این شورا در اولین نشست خود برهان الدین ربانی رئیس جمهور پیشین افغانستان را بحیث رئیس وقیام الدین کشاف یکی از حامیان حکومت کرزی وعضو پیشین محکمه عالی این کشور را بحیث سخنگوی این شوری انتخاب کردند.
هر چند برهان الدین ربانی طی سالهای گذشته همراه با جبهه مقاومت ضد طالبان، علیه این گروه جنگیده ودر جریان حملات امریکا بر افغانستان بر بسنده نبودن بمباران تأکید مینمود واز ایالات متحده امریکا میخواست تا آنان را موقع خدمت دهد با این حال همواره از طرح دولت کرزی برای گفتگو با طالبان و یافتن راه حل مسالمت آمیز برای پایان دادن به درگیریها در این کشور حمایت کرده است.
تحلیلگران با توجه به پیشینه ربانی، جلب رضایت طالبان برای آغاز گفتگوهای آشتی با کابل را از جمله چالشهای اصلی بر سر راه وی در شورای عالی صلح می دانند.
طالبان تا کنون بارها درخواست ها و پیشنهادهای مقامات کابل وامریکا را برای گفتگو رد کرده و تاکید کرده اند زمانی حاضر به مذاکره خواهند شد که اشغالگران خارجی به طور کامل خاک افغانستان را ترک کنند اما با وجود آنهم رئیس این شورا به تلاش های خود برای جلب حمایت طالبان وهمسایگان افغانستان از این شورا ادامه داده است وبه همین منظور درین اواخر سفر های در داخل وخارج از کشور نیز داشته است که آخرین آن سفر چند روز قبل وی وهمراهانش به پاکستان ودیدار با رئیس جمهور ووزیر اعظم آن کشور میباشد.
بعضی از محللین ومبصرین سیاسی آگاه ویا نا خود آگاه تشکیل این شورا وتلاش های آنرا گام مثبتی بسوی صلح ومسالمت در افغانستان میدانند، اما سوال درینجاست که آیا ممکن است شورایی را که یکی از جانبین درگیر در جنگ تشکیل دهد واشخاص دلخواه خود بویژه کسانی را که عملا در حکومت شریک اند ویا سالهای متمادی با طالبان در جنگ بوده اند بحیث اعضای آن معرفی کند موثریتی میداشته باشد ویا نه؟ وآیا این شورا در موجودیت هزاران عسکر نظامی اشغالگر در کشور توان وصلاحیت پیدا کردن راه بیرون رفت از تشنج وجنگهای فعلی را دارد ویا خیر؟
هویدا است که شوراهای صلح ومفاهمت وقتی ثمر خیز ثابت میگردد که در قدم اول هر دو جانب درگیر در جنگ بر صلح وگفتگو اتفاق کنند سپس شورا ویا کمیسیونی تشکیل دهند تا موضوعات مورد اختلاف را بررسی نموده وراه میانه یی را معرفی کند که قابل قبول همه باشد. اما در افغانستان حقیقت جز آنست که ظاهرا تصور میگردد. امریکا وحکومت کرزی در سال های اول جنگ هرگز آمادگی برای مذاکرات وصلح نشان ندادند زیرا آنان گمان میکردند که طالبان در مقابل این نیروی چندین ملیتی ویا به اصطلاح شرعی آن "احزاب" نمیتوانند مقابله کنند وتشنج های موجود کوچکتر از آن به نظر آنان می رسید که ایشان را مجبور به دورهم آمدن روی میز مذاکره کند. از سوی دیگر طالبان در آن زمان نیز نه چنین پیشنهادی کرده بودند ونه اظهار آمادگی به آن کرده بودند.
با مرور زمان وبعد از گذشت سالها از اشغال وتلفات روز افزون، امریکا وحلیفانش به این حقیقت پی بردند که نمیتوان طالبان را از صحنه خارج ساخت ویا این موج مقاومت را خاموش ساخت بناء راه مذاکره وصلح را به پیش گرفتند اما طالبان همواره این پیشنهاد را رد کرده وآنرا مشروط بر خروج نهایی نیروهای اشغالگر از افغانستان دانسته اند.
طالبان به این نظر اند که مذاکرات با نیروهای اشغالگر در چنین حالت علاوه بر خلاف اصول شرع مخالف با سیاست جهانی عقلمندانه نیز میباشد، زیرا اگر آنان مذاکرات را قبول میکردند وبعضی شروط امریکا وجامعه ملل ملحد را می پذیرفتند اکنون حکومت آنان پابرجا میبود بلکه کمک هاییکه امروز سرازیر میگردد شاید برای آنان صورت میگرفت وجامعه جهانی نیز آنان را به رسمیت می شناخت اما آنان آن شروط انگشت شمار را نپذیرفتند وحکومت خودرا فدای هدایات وتقاضای شرع کردند پس امروز چطور میتوان برای بدست آوردن چند کرسی وگوشه یی از حکومت بی صلاحیت اساسات شرع را زیر پا کرد وشروط بیشتر ودشوارتر از آن را پذیرفت که قبلا آنرا رد کرده اند. از سوی دیگر از نگاه عسکری طالبان در میدان نبرد نیز برتری نشان داده اند وشمار تلفات وخسارات دشمن روز به روز افزایش میابد بلکه بعضی از کشورهای اتحادی سخن از شکست وعقب نشینی میزنند پس ضرورتی برای مذاکره ومفاهمت نیست زیرا شکست نه تنها به دروازه های دشمن دق الباب کرده است بلکه آنرا به زور میکوبد.
صلح وآشتی در حقیقت بین دو گروه متخاصم وقتی صورت میگیرد که بعد از میان بردن اسباب خصومت، آنان بتوانند در آغوش یکدیگر با هم زندگی کنند ولی موضع صلح وآشتی فعلی در افغانستان صلح میان اشغالگر غاصب ومدافعین از وطن میباشد که اصلا بدون خروج اشغالگر امکان بذیر نیست.
اما مذاکرات صلح با حکومت کرزی از دیدگاه طالبان معنایی ندارد چون این حکومت صلاحیت تصمیم گیری را ندارد، علاوه براین اصولی را که امریکا برای مذاکرات وضع نموده واز آن پشتیبانی میکند اینست که طالبان باید حکومت فعلی را به رسمیت بشناسند واز قانون اساسی اطاعت نمایند وبدین ترتیب بر دست آورد ده ساله اشغالگر وحکومت دست نشانده آن از قبیل فحشاء وبیحجابی زنان، رشوت وفساد اداری وغیره مهر صحه بگذارند. بنا براین مذاکرات با حکومت کرزی در چارچوبی که امریکا برای آن وضع نموده است بیش از ضیاع وقت چیزی نمی باشد.
از سوی دیگر چنانچه گذشت اگر به فرض محال طالبان این مذاکرات ومفاهمت را بپذیرند به نظر نویسنده باز هم بناء به نداشتن صلاحیت های کافی حکومت کرزی بالعموم وشورای عالی صلح بخصوص این روند به ناکامی می انجامد زیرا امریکا واتحادیانش به هیچ وجه حاضر به مذاکرات بین الافغانی نیستند ونمیخواهند که با موافقات بین الافغانی مفادات آنان در منطقه به خطر بیافتد ولهذا هیچ صلح ومذاکره بدون موافقه امریکا در حل قضیه افغانستان کارگر نمی افتد.
پس نتیجه گیری میگردد که شورایی که توسط یکی از جانبین درگیر تشکیل گردد وجانب دیگر اصلا به مذاکرات وصلح حاضر نباشد اگرچه توأم با تلاش های پیهم وپشتیبانی های همه جانبهء کشور های جهان بخصوص دخیل در اشغال افغانستان باشد بی ثمر خواهد بود وبالاخره فیصله های آن در همان زباله دانی یی خواهد افتید که فیصله های شوراها وکمیسیون های قبلی آن مانند "لویه جرگه" و"کمیسون صلح وامنیت به رهبری صبغت الله مجددی" در آن محفوظ گردیده است.

عادل عادل
13.01.2011

سلامونه

موفق افغان وروره ډیر په زړه پورې او حقیقت ته نږدې تحلیل مو کړی، په رښتیا هم نوموړې شورا که هر څو هم د سولې په نوم جوړه شوې خو عملي کار یې د طالبانو پر ضد د یوې نوې جبهې خلاصول دي.

ګمراه رباني غواړي اوس د ورځ تر بلې کړکیچن حالت د قابو کولو په جهت کې د ظالمې نړیوالې ټولنې د هلوځلو د شنډیدو د وخیمو نتایجو په اړه د یرغلګرو د غوصې نه ډک پیغام د غلام پاکستان غوږ ته ورسوي تر څو د پولې په پاکستانی غاړه کې په عام وژنه کې زیاتوالی راولي، او په دې توګه به ددوی په ګومان سره د پولې په افغاني غاړه کې د مقاومت ورځ تر بلې تاوده سنګرونه خدای مکړه ساړه شي.

امریکایانو لپاره په سیمه کې د نجات او د ایران، چین، مکار پاکستان، هند او منځنی اسیا په اړه د دوی د ستراتیژیکو ګټو د خوندیتوب یوه لاره پاته ده هغه دا چې په مسلمان افغانستان کې نصب کړل شوې فاشله دیموکراسي له یاده وباسي او د طالبانو سره په مخلصانه ډول مخامخ خبرو او مذاکراتو ته غاړه کښیږدي، که نه په سیمه او افغانستان کې ور د غاړې لاسپوڅي به یې د خپلو لنډمهالو شخصي مصالحو په دام کې کما کان همداسې راګیر وساتي تر څو یې د الله ج په امر حتمي زوال په برخه شي.

مړ دې وي رباني او هغه ټول چې نوموړي ګمراه ته لا تر اوسه د یوه دین دوسته او افغان دوسته رهبر په سترګه ګوري او د خیر تمه ترې کوي.

م
13.01.2011

السلام علیکم
له بي بي سی سره دذبیح الله مجاهید دا مرکه د اوربند په رابطه دطالبانو ددلایلو ښه وضاحت دی
http://www.bbc.co.uk/persian/afghanistan/2010/10/101013_l09_taliban_refused_talks_with_karzai.shtml
په غږ کې
http://www.bbc.co.uk/persian/afghanistan/2010/10/101013_l50_taliban_spoksman_talk_reject.shtml