نړيوال ښکيلاک او د لرو بر افغان دازادۍ غورځنګ

افغانستان ته پوره سوله.،ولسواکې ( دیموکراسی)او ټولنیزه پرمختیا!

پاڅون
07.04.2006

افغانستان ته پوره سوله،ولسواکې ( دیموکراسی)او ټولنیزه پرمختیا!
زمونږ ګران هیواد افغانستان او کړېدلی ولس تر هر څه دمخه سولې ته دژوند دلمړنی ضرورت په توګه اړتیا لری ، اوداهغه ارمان دی چې افغان ولس ورته همیش دتاریخ په اوږدو کې اړتیا درلوده، ځکه زموږ په تاریخ کې پوره مثبته او همیشنۍ سوله موجوده نه وه. هیله کوو چې دنظر خاوندان په دغه هکله خپل پراخ نظر وړاندې کړی ، چې له هر ډول تنګ نظرۍ څخه پاک وي ، ترڅو وشوکولای چې له دغه لارې دجنګ څخه دربړیدلې ولس دټپونو اودردونو پټۍ شي .

بابړ
08.04.2006

ګران پاڅون صاحب او درنو لوستونکو ته سلام!
ما دغه ليکنه چې ليکوال يې ځانته محترم خوشال وايې او په ځينو پاڼو کې خپره سوې وه څو ځله ولوستله او په هغه کې مې ډېر واقعيتونه وليدل . کېدای سي چې د سولي د ټېنګېدو مسئله هم په هغه کې و لټول سي . د سولي نه اوس هره ډله خپل برداشت لري خو سوله سوله ده او بايد د هغې د تأمين دپاره په مسؤليت سره چلند وسي .
د محترم خوشال د ورکې ﻻري ليکنه مې دلته کېښودله :
خوشال ـــ جرمني

ورکـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه لار

دوه نيمې لسيزې كيږي چې افغانستان د بهرنۍ او كورنۍ ، د سړې او تودې د پټې او ښكاره جګړې كوربه دى، په همدې موده كې يو نسل وزېږېد، لوى شو او له بطنه يې يو بل نسل هم راوټوكېد خو د سولې او خپلواكۍ پر مخ د ناهيلۍ پلو هماغسې پروت دى چې و. د جګړې كورني او بهرني لوبغاړي او بڼې څو ځلې بدل را بدل شول خو يوازې جګړه ده چې كله هم په سولې بدله نه شوه. د بهرنيو لاسپوڅي اجيران څو ځلې لاړل او راغلل خو يوه ريښتيني ملي او خپلواك مشرتوب كله هم سر را ښكاره نه كړ.
پدې توګه شپږويشت كاله كيږي چې كه د غلامۍ يوه كړۍ له غاړې وباسو بله رالويږي كه يو جلاد او اجير د واك له ګدۍ لرې كوو بل راته كښيني اوكه يوه تياره پاى ته رسيږي نو بله را روانه وي .
آيا افغان ولس د دې همت نه لري چې سوله او خپلواكي وګټي، د ساتلو په چل يې نه پوهيږي او كه هسې قسمت يې خراب دى؟
كه خبره د همت او غيرت وي ښايي د بشريت په تاريخ كې ډيرو لږو ولسونو د خپلواكۍ لپاره د افغانانو په څېر لويې قربانۍ وركړې وي، خو كه خبره د اجر او ثمر وي دومره تش لاس او ناهيلى به بل هيڅ ولس نه وي لكه نن چې افغان ولس دى . تاسې وګورئ، روسانو زموږ پر هيواد يرغل وكړ او افغان ولس يې په ميړانه ځواب ووايه، خو له بده مرغه زموږ مقاومت له هماغه پيل څخه د كاذبو او تپل شويو زعيمانو له خوا پر بهرنيو د ښمنانو پلورل شوى و. روسان كه د تورې په مټ له دروازې وايستل شول د معاملې او دسيسې له لارې بيرته په كړكۍ را ننوتل، پدې توپير چې دا ځل يوازې دوۍ نه وو چې د خپلو ګوډاګيانو له بركته يې زموږ پر هيواد لوبې كولې، بلكې پاكستان، ايران، ازبكستان، هند، عربستان او حتى تاجكستان او د دوۍ تر څنګ يو شمير بهرنيو ډلو او ګروپونو هم پر افغانستان غوبل جوړ كړى و او هر چا د زمري برخه غوښته . پدې توګه كله چې ميدان شغالي شو. د نويو ستراتيژيكو ګټو له مخې امريكې او ملګرو يې هم پر افغانستان راودانګل او په خپل راتګ يې نه يوازې د طالبانو جهلواكي ختمه كړه، بلكې هغوۍ چې زموږ د غلا مولو خيرن نيتونه يى پر زړونو كې روزل پخپله د اسارت او ذلت په لومو كې و لوېدل او پدې توګه لوبې نوې بڼه غوره كړه .
په زړه پورې خبره دا ده، افغان ولس چې د بهرنيانو په وړاندې د خپل حساسيت او شكاكيت له مخې مشهور و، دا ځل د بهرنيو ځواكونو په وړاندې ډير لږ حساسيت وښود او حتى د ملګرو ملتونو پوځي ځواكونو ته يې د زړه له كومې هر كلى هم ووايه. د بهرنيانو په وړاندې د خوشبينۍ يو څو غټ دلايل دا وو چې افغانستان دا وخت نه خپلواكي درلوده، نه مركزي نظام، نه سوله او سوكالي، نو يقيناً هغو بهرنيو ځواكونو ته چې د افغانستان لپاره يې د سولې، ابادۍ، دموكراسۍ او حتى ازادۍ وعدې لرلې بايد ښه راغلاست ويل شوى واى .افغانستان د شهيد محمد داودخان په دوره كې نه و چې د روسانو په راتګ يې سوله او خپلواكي دواړه له لاسه وركړې وي بلكې عملاً د بهرنيو او كورنيو غليمانو د وزلوبې ډګر و، ښايسته ډېره موده افغان ولس له ملګرو ملتونو څخه د ژغورنې او مرستې په موخه د مداخلې غوښتنه كوله خو چا ځان نه ښواروه او اوس چې دوۍ پخپله راتلل خامخا به يې هركلى كېده. خو پدې سناريو كې يوه نيمګړتيا موجوده وه هغه دا چې امريكايي پوځونو ځان د ملګرو ملتونو له ځواكونو بېل، خپلواك او غير مسئول وګاڼه او دا يې په ډاګه وويل چې دوۍ به يوازې خپلې ملي ګټې تعقيبوي او په دې لار كې به هيڅ قيد او شرط نه مني. افغانانو په دې خبره زړه ښه كړ چې كه د امريكې ګټې زموږ له ملي ګټو سره سمون ولري نو دوۍ دې ازاد وي څه پرواكوي ،خو له بده مرغه امريكايان په افغانستان كې د ازادۍ په مفهوم پوه نه شول او د هغې بريد يې و نه پيژانده، دوۍ له افغانستان سره داسې په بې مسئوليتۍ چلند وكړ لكه د دې هيواد له تاريخ او د افغان ولس له كلتور او سايكالوجۍ چې هيڅ خبر نه وي ،له يوې خوا يې خپل افغاني مخالفين ډېر په بې رحمۍ وټكول او تراتومي بمب رالاندې يې هر راز درنې وسلې ( لكه اكسيجن وژونكې او راډيو اكتيف وسلې ) پرې استعمال كړې له بلې خوا يې طالبان او د طالب په نامه يو شمير افغانان چې نه يواځې يې په هيڅ ډول ترورستي عملياتو كې لاس نه درلود، بلكې پرې خبر هم نه وو يا خو په ډېرې بېرحمۍ ووژل او يا خو د افغانستان او نړيوالو قوانينو خلاف ګوانتانامو ته يوړل شول او د نړيوالو بشري قوانينو په مسخره كولو يې دوۍ د بنديانو له ټولو هغو كټګوريو څخه بهر وګڼل چې تراوسه نړيوالو قوانينو تعريف كړي وو او د (( غير قانوني بنديانو)) د عجيبه اصطلاح په وضع كولو يې دوۍ د جنګي او ملكي بنديانو له ټولو حقونو څخه محروم كړل هغه جنايتونه چې دليلي په دشته او يا د مزار شريف په جنګي قلعه كې تر سره شول او د مستندو فلمونو په استناد امريكايانو نيغ لاس په كې درلود او يا هغه شواهد چې له بګرام، ګوانتانو او د عراق په برخه كې له ابو غريب څخه راووتل ښيي چې داسې جنايتونو يوازې د يوويشتمې پيړۍ د چنګيزيانو او هټلريانو له لاسه ترسره كېداى شي اوبس .
د دې تر څنګ امريكايانو د افغانستان له عام ولس سره هم له سپكاوي او كبره ډك چلند خپل كړ. د عامو خلكو پر استوګنځايونو غيرمسئولانه بمباري چې له امله يې يوازې د جګړې په لومړيو اووونيو كې د وژل شويو بېګناه خلكو شمېر د نيويارك تر قربانيانو زيات شو. او يا وروسته د بيلګې په توګه په ارزګان كې پر يو واده د بمبارى له امله د ۵۲ ملكي كسانو وژنه او له امله يې د بې مسئوليتۍ غوره كول، د پكتيا په سټو كنډو كې د قومي مشرانو پر كاروان بريد، په بې پتۍ سره د كورونو او ښځو تلاشي د كليو په منځ كې د پوستو جوړول او خلك له كورنو څخه وتو ته اړ ويستل ، په بمباريو كې د راډيو اكتيف توكو كارول چې په كنړ، كندهار او بدخشان كې نيمګړې زيږيدنې يې څرګند ثبوت دى او له ماشومانو او تنكيو ځوانانو څخه جنسي استفادې . برسيره پردې د ټولو ژمنو او پريكړو خلاف امريكې هغه جنګسالاران او جنګي جنايتكاران چې ولس يې له ويرې حتى د طالبانو پر جهلواكۍ خوشحاله و له سوړو راوايستل، په غيږ كې يې ونيول او بيا يې د افغان پر مظلوم ولس وتپل او نن چې هر يو شخصي پوځونه او زندانونه لري ، د ولس پر ستونې يې منګولې نښلولې او خوږ ژوند يې پرې حرام كړى دى ، دا ټولې خبرې په ګوته كوي چې امريكايان په رښتيا څومره ديموكراسۍ او بشري ارزښتونو ته ژمن او څومره هم په افغانستان كې له ولسواكۍ سره مينه لري .
بايد ووايم چې امريكه اصلاً نه غواړي د افغانانو د سايكالوجۍ په اړه دانګريزانو او روسانو تاريخي تجربو ته پام وكړي او فكر كوي چې كولاى شي ټول مسايل يوازې د زور په منطق حل كړي . پدې كې هيڅ شك نشته چې امريكه يو كبرجن نيواكګر، يرغلګر او ښكيلاكګر ځواك دى او د پخو سرچينو په حواله داسې ښكاري چې امريكه له افغانستان څخه د وتو نيت نه لري . امريكه غواړي له همدې ځايه ټوله منځنۍ اسيا چې د تېلو او غازو غني زيرمې لري لاندې كړي او د دې تر څنګ چين، روسيه، هند او ايران هم ترګواښ لاندې وساتي، اوس پوښتنه دا ده چې د وطنپالو او پر اسلام مينو افغانانو ملي او اسلامي رسالت څه دى او څه بايد وكړي؟
د افغانانو ستړي او ستومان حالت ته په كتو سره يو شمېر افغانان داسې استدلال كوي چې افغان ولس د انګريزانو او روسانو په وړاندې له خپل مقاومت او جهاد څخه له تباهۍ، دربدرۍ، او وروسته پاتې والي پرته نور څه تر لاسه نه كړل كه چيرې موږ هم د يو شمېر نورو ولسونو په څير ډير مقاومت نه واى كړى نو اوس به انګريزانو او روسانو زموږ لپاره ډېر كار كړى واى او افغانستان به يو سوكاله او بسيا هيواد واى، له دې سره متمم بل نظر داسې طرح كيږي چې يوويشتمه پيړۍ د ګلوبلايزشن او نړيوال كيدنې پېر دى پدې پېر كې د خپلواكۍ او ملي حاكميت زاړه مفاهيم نور نه چليږي ، پر دغو مفاهيمو بايد بيا غور وكړو او له نوي سره يې تعريف كړو همدا اوس د نړۍ هيڅ هيواد هم په كلاسيكه مانا خپلواك نه دى، نو موږ ولې دتاريخ ځپلو مفاهيمو لپاره يو ځل بيا هيواد د تباهۍ كومې ته وسپارو بلكې بايد هڅه وكړو چې د ګلوبلايزيشن په هكله خپل موقف وټاكو او د هيواد په ګټه استفاده ترې وكړو.
د دوۍ په وړاندې بل نظر داسې څرګنديږي چې امريكا هم لكه روس او انګريز د اشغال لپاره راغلې او زموږ د دين او وطن دښمنه ده، موجوده حكومت هم لكه د شاه شجاع او كارمل په څېر لاسپوڅى حكومت دى اوله دغه ذلت څخه د پخوا په څېر بې له تورې او جهاد خلاصى نشته ،ښايي تقدير به په هر پيړۍ كې د يوه زبرځواك نسكورول زموږ په برخه ليكلي وي .
د لومړي نظر په اړه بايد ووايم چې كله يوه نيواكګرځواك بل هيواد لاندې كړى د هغه هيواد د ولس له سپكاوي او رټنې اود كلتور، عقيدې، ملي او تاريخى هويت د مسخ كونې ترڅنګ يې د دغو هيوادونو اقتصادي زېرمې او شتمنۍ په ظالمانه توګه لوټلي دي، كومو هيوادونو چې بډايې اقتصادي زيرمې نه درلودې داسې نه ده چې ښكيلاكګړو دا هيوادونه په خپلو امكاناتو او له خپلو جېبونو اباد كړي وي معمولاً د نيول شويو هيوادنو د شتمنۍ يوه وړه برخه بېرته په هماغو هيوادونو كې پر داسې كارونو لګول كيږي چې موخه يې د لوټ اسانتيا او د استعماري حاكميت ټينګول وي، كه نه ولې نيپال، بوتان، برما او يو زيات شمير افريقايى هيوادونه همدا راز تاجكستان او قرغيزستان داسې خوار دي لكه افغانستان ؟
له بلې خوا كله چې نيواكګر ځواكونه له نيول شويو هيوادونو څخه وتلي هم دي د خپلو وسلو د بازار او د بيا مداخلې د امكان لپاره يې داسې ستونزې په ميراث ورته پرېښودې چې بيا تر ننه يې چندان ښه ورځ نه ده ليدلې لكه د افغانستان او پاكستان تر منځه د پښتونستان مسئله چې كيداى شي زموږ د روانې غميزې يو غټ لامل يې وګڼو همدا راز د هند او پاكستان تر منځه د كشمير ستونزه، د ايران او عراق، د ايران او بحرين ،د عراق او كويټ، د اسيرائيل او فلسطين، د اذربايجان او ارمنستان، د ازبكستان او تاجيكستان تر منځه ارضي ستونزې او داسې نورې په لسګونو شخړې . همدا اوس چېرته چې بدمرغۍ، شخړې او جګړې دي اكثراً په پخوانيو مستعمرو كې دي، خو كه تر دغو ټولو خبرو تېر شو انسان يو مانيز موجود دى او ځينې ارښتونه لكه خپلواكي، عقيده او ناموس داسې مقام لري چې په مادي معيارونو نه شي تلل كيداى .
د ګلوبلايزيشن د نوې پديدې په اړه بايد ووايم چې نړيوال كېدنه د مانا او انساني معيارونو پربنسټ نېكه پديده ده خو كوم څه چې اوس د ګلوبلايزيشن په نامه روان دي داسې نه ده چې ګواكې د نړۍ يو شمير هيوادونه د خپلو اقتصادي ګټو لپاره په پخپله خوښه نړيواله اتحاديه كې داسې يو ځاى كيږي چې د هر چا ګټې په عادلانه توګه خوندي شي، بلكې په يو شمېر قدرتمندو هيوادونو كې ځواكمنې پانگې غواړي چې د نړۍ ټول شته تر خپل واك لاندې راولي او پدې لار كې دوۍ هيڅ ډول ملي، سياسى او پرګنيز مقاومت او خنډ نه شي زغملى . د ښكيلاك په دغه نوې بڼه كې ښكيلاكګر يوازې د خاورې له نيولو سره علاقه نه لري بلكې غواړي داسې يو نظم او واكمني رامنځ ته كړي چې د نړۍ ټوله شتمني د دوۍ منګولو ته وسپاري دلته هم د هيوادونو ملي او سياسى خپلواكي تر پښو لاندې كيږي ، خو دا كار يوازې له نظامي لارو نه ، بلكې زياتره د سياسى ا و اقتصادى د سيسو له لارې تر سره كيږي . د ګلوبلايزشين اوسنۍ بڼه د عدالت او مساوي حقونو پر بنسټ كومه د خپلې خوښې اتحاديه نه بلكې د يو شيمر پانګوالو هيوادونو په ځانگړې توګه د امريكې د اقتصادي ګټو لپاره له ملي او سياسي حاكميت څخه د تېرېدلو مانا لري .
لنډه دا چې امريكا د يوه نيواكګر او ښكيلاكګر ځواك په توګه يوازې د خپلو اقتصادي ګټو او نړيوالې واكمنۍ د تامين په موخه افغانستان ته راغلې، افغانستان او افغان ولس د دوۍ لپاره هيڅ ارزښت نه لري د موكراسي او بشري حقونه هم هغه بې ارزښته شعارونه دي چې دوۍ يې په ډيرې سپين سترګۍ استعمالوي او تر پښو لاندې كوي يې .
څرګنده خبره ده چې هيڅ هېوادپال او رښتينى افغان به پر خپله خاوره د پرديو واكمني ونه زغمي او نه به پر خپل سكه هيواد د پرديوله خوا وژنې، رټنې، سپكونې او ځورونې تحمل كړي ، او له داسې غلامۍ او سپكاوي څخه د خلاصون لپاره جهد او هلې ځلې د هر افغان ملي او ديني وجيبه ده . خو پوښتنه دا ده چې، كه زموږ د مقاومت او سرښندنو نتيجه له باران څه ناوې ته كښيناستل وي او له امريكې څخه د خلاصون ثمره بيا كورنۍ جګړه ، تنظيمواكي، جهلواكي او بيا د ايران ، پاكستان او بيرته د روسانو غلامي وي ، نو آيا داسې خلاصون په دومره لويو قربانيو ارزي لكه موږ چې د روسانو په وړاندې وركړې ؟
امريكا خو ښايي يوه ورځ پخپله ووځي او ښايي د خپلو ګټو او نړۍ ته د نندارې لپاره يو دوه خښتې هم سره كيږدي، خو ايران ، پاكستان او روسيه غواړي يا موټول خېټې ته واچوي يا مو تر وروستۍ سلګۍ له پښو وغورځوي او يا مو هم سره وويشي.
نو څه بايد وكړو؟ آيا تسليم شو او خپل برخليك د سي آى اى او پنتاګون لاسو ته وسپارو؟ آيا د خلاصون په موخه د پخوا په څېر تورې ته لاس واچوو او كه كومه بله لار هم شته ؟
زما په اند تسليم خو داسې مانا لري لكه د ابو غريب ، چارواكو ته چې ځان وسپارې او د هغوۍ خوښې ته يې پريږدې چې څه يې درسره كول .
برعكس، كه د تېرو ۲۵ كلو په دود بيا يوازې تورې ته لاس اچوو او له يوه ريښتيني مشرتوب پرته بيا د موهومې نتيجې لپاره د جهاد په پخوانيو ټيكه دارانو او نورو څرګندو اجيرانو پسې اقتدا كوو، نو دا به مو يقيناً هېر كړې وي چې د كورني غوبل په ترڅ كې د لسګونو زرو بيګناه افغانانو د شهادت سربيره نن د روسانو تر څنګ انګريزي او امريكايي يرغلګر هم د دوۍ له بركته زموږ پر خاوره لوبې كوى.
نو څه بايد وكړو؟ ځواب ډېر اسان دى موږ بايد داسې كار و كړو چې هم شهيد شو هم غازي شو او هم غنيمت كورته راوړو په بل عبارت موږ بايد داسې ملي مقاومت ته لاس واچوو چې هم امريكه وباسو، هم د نورو له غلامۍ ځان وساتو او هم د ملي يووالي له لارې د ملي حاكميت ، سولې او پرمختګ لاره اواره كړو . دا چې څنګه؟ اصلي خبره د همدې پوښتنې په ځواب كې نغښتې ده .
غواړم مخكې له مخكې يو دوه خبرې په ډاګه كړم ،كله چې موږ ملي مقاومت او مبارزه يا دوو اسلامى صبغه يې ځكه مسلمه او څرګنده ده چې افغان ولس الحمدلله يو مسلمان ولس دى او اسلام زموږ د فكر، ذكر او ژوند يو نه بېليدونكى ركن دى . ملي مقاومت له خاورې څخه د دفاع تر څنګ د هېواد د ټولو ملي نواميسو او مقدساتو ساتنه او ژغورنه ده چې د اسلام سپيڅلې عقيده يې د سر ټكى دى . خوله تېر مقاومت څخه د يو شمېر بهرنيو غليمانو له لاسه په شعوري توګه ملي صبغه ځكه ايستل شوې وه چې د افغان ولس ملي احساس دوۍ د خپلو كرغېړنو اهدافو په لار كې خنډ ګاڼه په همدې دليل چاچې د ملي مقاومت خبره كوله يا د الفت او مجروح په څېر په شهادت رسېدل او يا هم د ارواښاد پژواك په څېر د خاورې پريښودو ته اړ ايستل كيدل، او يا هم د كفر ټاپه پرې لګول كېده او په تنظيمي زندانونو كې غيب كيدل دا هم بايد ووايم څومره ګواښ چې موږ ته له نا مسلمانو غليمانو متوجه دى . تر هغې زيات ګواښ موږ ته له خپلو مسلمانو ګاونډيانو او هغه هم د اسلام تر نامه لاندې متوجه دى.
د دې تر څنګ لويديزوالو هم د مقاومت ملي عناصروته چندان اهميت او ارزښت ځكه نه وركاوه چې دوۍ فكر كاوه د پاكستان تر چتر لاندې جوړ شوي تنظيمونه بهتر جنګېداى شي، او پرته له دې چې د تنظيمي مقاومت پايلې وسنجوي پدې لار كې يې پاكستان ته سپين چك او وكالت دواړه وسپارل پدې توګه ملي ځواكونه كه له يوې خوا د روسانو له لورې ټكول كېدل نو له بلې خوا پاكستان او ايران هم د خپلو تنظيمونو له لارې بې دريغه وځپل.
نو داسې يو ملي ځواك چې د روسانو په وړاندې د افغان ولس له ملي اسلامي مقاومت څخه د افغانستان د خلاصون، ابادۍ او سر لوړۍ په ګټه استفاده وكړي عملاً ځپل شوى و او د يو نيم مليون شهيدانو وينې مخكې له مخكې پر ګاونډيانو او ليرو پرتو زبرځواكونو پلورل شوې وې . اوس چې هيواد يو ځل بيا د يوه بل نړيوال شعار (له تروريزم سره جګړه) تر پلمې لاندې په څرګنده توګه د امريكايي ځواكونو له خوا نيول شوى دى، مخكې تر دې چې د خلاصون په موخه پټې سترګې ، وچ زور او تورې ته لاس واچوو لومړى بايد خپل وضعيت او امكانات په دقيقه توګه وڅېړو، د سيمې او نړۍ موثره فاكټونه مطالعه كړو او د هغې په رڼا كې د خلاصون يوه ژوره، واقعبينانه او عملي ستراتيژي غوره كړو. البته ددې ستراتيژۍ جوړول د يوه كس او يوې ورځې كار نه دى. خو زه غواړم دلته ملي ستراتيژي د ملي اړتيا په توګه مطرح كړم او د يو ملي ستراتيژۍ د غوره كولو له پاره د ټولو ملي ځواكونو، شخصيتونو، او مبارزينو پام او فكر راواړم ، راځئ په لنډه توګه يې له خپل ځان څخه پيل كړو او وګورو چې موږ په كوم وضعيت كې يو او څه امكانات لرو ، پنځه ويشت كلنې جګړې چې كابو زموږ ټول مادي او اقتصادي بنسټونه راته ونړول ، كلي او ښارونه يې په كنډوالو بدل كړل، ځنګلونه، كانونه او تاريخي زيرمې يې تالا ترغۍ كړې ددې تر څنګ يې زموږ سياسي او اداري نظام چې د سياسي حاكميت، قانونيت او ثبات اساسي ستن ده له بيخه وړول او ځاى يې انارشۍ، خپلسرۍ او د ملوك الطوايفۍ په دود داسې سيمه ييزو حكومتونو ونيو چې اكثريتو يې د ګاونډيو حكومتونو ګټې تمثيلولې او كه چيرې حاميان يې وغواړي نو دوۍ هره شيبه حاضر دي چې د افغانستان د ويش او تجزيې لپاره د وينو ويالې وبهوي جګړې همدا راز زموږ ښوونيز بنسټونه وران كړل ، زموږ ماشومان يې سرګردانه، لالهانده او د سواد له نعمت څخه محروم كړل او څه علمي او مسلكي كدرونه مو چې لرل هغوۍ هم د خوندي ژوند په هيله له هېواد څخه ووتل. بې سوادي تر پخوا لاپسې زياته شوه او د جګړې او ټوپك كلتور داسې وده وكړه چې د ځينو لپاره جګړه اوس په تفنن او ضرورت بدله شوې او همدغه كلتور دى چې هره شيبه د خلكو ژوند، عزت او ارامي تهديدوى ، چور چپاول او پاټكبازي معمول امر ګرځيدلى ډېر افغاني او اسلامى ارزښتونه تر پښو لاندې شول ، د ښځو او ماشومانو تښتونه، پر ښځو جنسي تيرى او د غړو غوڅول او د انسانانو پلورل داسې بېلګې دي چې د افغانستان په تاريخ كې ډېر لږ ليدل شوي دي ، د جګړې په ترڅ كې بهرنۍ لاسوهنې بريالۍ شوې چې د افغانانو تر منځ د قوم ، ژبي، مذهب او سيمې تر نامه كركې، دښمنۍ او جګړې راوپاروى د قومونو تر منځ كرښې او واټنونه رامنځته كړي ، ګاونډيو هيوادونو په همدې پلمو د ځانګړيو قومونو خوا وينوله او په هغوۍكې يې د خپلو ګټو ممثلين او اجير غلامان استخدام كړل پداسې حال كې چې له بهرنيو سره تړاو اوس يو وياړ بلل كيږي ، له بده مرغه د پرديو ګټو سرښندويه اجيرانو شمير پوره زيات شوى دى.
د جګړې له بركته دوه نويو پديدو په افغانستان كې ډيره وده كړې يو د اسلام تر نامه لاندې تشدد او افراط چې بنسټپالنه هم ورته وايي او بله د مخدره موادو مافيا ده چې د دواړو ريښې، د تنظيم او تمويل منابع له افغانستان څخه بهر د بين المللي شبكو په بڼه موجو دي . له بده مرغه افغانستان د دواړو شبكو د فعاليتونو په محراق او مركز اوښتى دى او كه اوسنۍ وضع همداسې دوام وكړي زما په فكر د دوۍ له پنجو څخه خلاصون به همدومره ګران شي لكه د روس او امريكې له پنجو څخه .
نو پداسې حالت كې كه موږ د يوه ډاډمن ملي تشكل دقيقې ملي ستراتيژۍ او د يوه كره الترناتيف پرته تورې ته لاس واچوو يقيناً چې ګټه به يې بيا هم يوازي ګاونډيانو، نړيوالو زبر ځواكونو او مافيايې شبكو ته ورسيږي او زموږ په برخه به بيا د وينو ويالې، لازياتې كنډوالې، لازياته بې سوادي، په لكونو نور معيوبين، بې سرحده هديرې، د غلامۍ درنې كړۍ او احتمالاً ټوټه ټوټه افغانستان وي.
نو چاره څه ده؟ زه فكر كوم چې دم ګړۍ چې افغان ولس پنځه ويشت كلنې جګړې سخت ستړى او ژوبل كړى او سمدستي د دې جوګه نه دى چې يوې بلې لويې، اوږدې او خطرناكې جګړې ته لاس واچوي نو پدې حالت كې به موقتي متاركه نه يوازې د نبوي سنت خلاف نه وي بلكې پر سليم عقل به هم برابر عمل وي .
خبره دا ده چې موږ بايد اوس ځان راټول كړو او له موجوده ستونزې او غميزې څخه د خلاصون اساسي لاره ولټوو. كله له ناوې څخه باران ته منډه او كله له باران څخه ناوې ته منډه، پرته له دې چې زموږ هوډ او اراده كمزورې كړي او پرته له دې چې زموږ راپاتې امكانات هم تباه كړي بله ګټه نه لري . موږ بايد نه يوازي د پرديو له فزيكي حضور څخه ځانونه خلاص كړو بلكې په يوويشتمه پيړۍ كې د غلامۍ د مډرن شكل په اړه چې زياتره د اقتصادي زولنو بڼه لري هم ژور فكر وكړو .
ما فكر كولو چې ښايي مهاتما ګاندي به د عدم تشدد لاره ځكه غوره كړې وه چې ده به د هند په ولس كې د تورې مخه نه ليده خو اوس چې د افغانانو ستړي او ستومان حالت ته ګورم ګومان كوم چې موږ ته هم سمدستي يوازې دا يوه لاره پاتى ده . زما په فكر يوازې وچه توره زموږ په ګټه نه ده او موږ ته هم ښايي دا ځل مقاومت د عدم تشدد په بڼه وازمايو او له نيواكګرو سره د دوۍ پخپلو شعارونو وجنګيږو، خو د عدم تشدد مبازرې ته لاس اچول او بيا څه ترې بودول هم څه اسانه كار نه دى، دلته هم په ملي ستراتيژۍ او ملي درايت سمبال ځواكمن او هوډمن ملي تشكل ته اړتيا ده. يوه خبره بايد په ډاګه وكړم چې موږ نه شو كولاى وسله وال مقاومت بيخي له پامه وغورځوو. هغې ته هم په خپل ځاى كې د فشار د وسيلې په توګه اړتيا شته خو نه د اصلي وسيلې په توګه ، پدې اړه به لږ وروسته خپل نظر وړاندې كړم.
ما د موقتي متاركې او سوله ييز مقاومت خبره وكړه، دا ځكه چې پنځه ويشت كلنې جګړې وښودله چې د جګړې او انارشۍ په حالت كې موږ نه شو كولاى يو اغيزمن ملي تشكل او زعامت رامنځ ته كړو په جګړه كې احساسات ، كركې، بدګمانۍ او دښمنۍ په اسانۍ راپارول كيږي او بهرنيان په ډير كم لګښت كولاى شي ملي ځواكونه وځپي او د ځواكمنۍ مخه يې ونيسي خو موږ ګورو چې د دوه نيمو كلو په لنډه موده كې په لسګونو حركتونه او سياسي ګوندونه منځ ته راغلل،كه څه هم دا حركتونه لا تر اوسه ډېر خواره او كمزوري دي او د بهرني اشغال پر ځاى اكثرا پخپلو كې سره نښتي دي خو د دوۍ له منځ څخه د يو شمېر ډلو تر منځ د ګډو ټكو او اړخونو په موندلو سره يولوى ملي ځواك جوړيداى شي.
د پوځې متاركې په ترڅ كې موږ بايد له هغې بې سارې نړيوالې پاملرنې څخه چې افغانستان ته اوښتې ده اعظمي استفاده وكړو له يوې خوا د اشغال په وړاندې د پياوړي مقاومت د تنظيم لپاره مبارزه وكړو، له بلې خوا پريږدو چې د يوه پياوړې مركزي حكومت له جوړېدو سره د افغانستان د تجزيې ګواښ دفع شي كه له يوې خوا د يوويشتمې پيړۍ د لوى نيواكګر ځواك سره د پنجې نرمولو تيارى نيسو له بلې خوا د همدې نيواكګر په مرسته او لازيات يې د متحدينو په مټ ځان د سيمه ييزو بادارانو له غلامۍ وژغورو او لكه مخكې مې چې اشاره ورته وكړه ماته د امريكې له اشغال څخه د روس، پاكستان او ايران په لاس كې لويدل زيات خطرناك ښكاري كه امريكه غواړي زموږ له لارې خپل لوى ستراتيژيك اهداف تر لاسه كړي نو ګاونډيان موتر هر څه د مخه ملي هويت او ملي بقا ختموي كه امريكه اړ ده د لوټ په مقابل كې يوه دوه خښتې د نندارې په توګه هم دلته كښيږدي، خو د ايران او پاكستان زړونه زموږ په كنډوالو هم نه سړيږي همدا راز د موقتي متاركې په ترڅ كې موږ بايد له هغو نړيوالو مرستو څخه چې افغانستان ته راروانې دي د ويجاړ شويو اقتصادي بنسټونو د جوړولو لپاره استفاده وكړو او كه غواړو چې د غلامۍ جرړې له بيخه ووځې نو بايد اجازه وركړو چې ښوونځي بيا پرانيستل شي او زموږ راتلونكى نسل د سواد له نعمت څخه محروم نه شي ځكه څومره چې بې سوادي زياتيږي د ملي مبارزينو صفونه كمزوري كيږي او د غلامۍ ريښې پياوړي كيږي او تر ټولو مهمه دا ده چې د متاركې په ترڅ كې موږ بايد د يوه پياوړي او با درايته ملي ځواك جوړولو ته مټې راونغاړو اوس به راشو د ملي مقاومت مسئلې ته :
زما په اند موږ ته ښايي چې خپل ملي مقاومت په څو جبهو كې داسي تنظيم كړو چې يو تر بله ارګانيكې اړيكې ولري او يو د بل بشپړوونكي او مرستندوى اوسي .
۱: تر هره څه د مخه بايد د يوه لوى، متشكل ملي ځواك د جوړولو هلې ځلې پيل شي او د افغان ولس د بيلا بيلو پوړونو تر منځ د ملي مبارزينو له كتلو سره د پوهاوي له لارې يو پراخ بنسټه ملي حركت را منځ ته شي. د تېرو تجربو په رڼا كې بايد دغه ټكي په پام كې ونيول شي :
د حركت د اهدافو په توګه سمدستي يوازې غټ ټكي او لوى ارزښتونه په نښه شي او د ځانګړيو ايډيالوژيو د لنډو او تنګو كاليو له اغوستو څخه ډډه وشي.
د دې پر ځاى چې لومړى كومه ډله جوړيږي او بيا نورو ته بلنه وركوي، بهتره دا ده چې د تفاهم يو وړوكى ټيم له هغو ډلو سره چې په اساسي ټكو كې ګډ دريځ لري د خبرو او پوهاوي له لارې يو پراخ تشكل رامنځ ته كړي او بيا په ګډه يوه نوې تګلاره غوره كړي . او د يووالي لپاره د ماته راشه پرځاى د سره ورشو ستراتيژي غوره شي.
ټولو مخورو او مشهورو شخصيتونو ته پرته له دې چې له وړاندې چاته د مشرتابه وعده او د بري تضمين وركړي، بلنه وركړل شي.
حركت بايد د اهدافو او پرنسيپونو پر بنسټ داسې تنظيم شي چې د يوه شخصيت د محوريت او په يوه شخص كې د رهبرۍ د تمركز مخه ونيسي او داسې مېكانيزم غوره شي چې د شخصيتونو په تګ راتګ، مرورتيا، نيول كېدو او يا هم له منځه تلو سره حركت ته كوم جدي زيان ونه رسيږي . نوى ملي ځواك بايد له پيل څخه ملي تركيب ولري او د افغانستان د بېلابېلو قومونو او توكمونو ونډه په طبيعي توګه تمثيل كړي، مصنوعي او نمايشي تمثيل د ولس قناعت او ملاتړ نه شي ترلاسه كولى. دا كار هغه وخت ممكن دى چې حركت واقعاً ملي ګټو ته تر قومي او توكميزو ګټو اولويت وركړي او ستراتېژي يې يوازې د يوه واحد ملت پر خلاصون او رفاه ولاړه وي.
د حركت يوه بنسټيزه دنده د ملي او كلتوري غوره ارزښتونو د ساتنې او ودې تر څنګ او واقعبينانه پرنسپونو له مخې منظم كار وكړي .
حركت بايد د پخوانيو فكري واټنونو او تضادونو د رالنډولو لپاره منظمه هڅه وكړي او د بيا كوشيركونې (reintegration) په موخه د تكفير او تحريم د عنعنې په وړاندې په كلكه ودريږي او خپله غېږ د ټولو پخوانيو جريانونو هغو غړو ته پرانيزي چې نور يې پخوانۍ لارې پريښودي او پخوا يې د بدنامه جريانونو په مشرتابه كې كار نه وي كړى . مهم د حركت اهدافو ته اعتقاد او د هغې لپاره كار او مبارزه ده.
حركت بايد په نه شليدونكى توګه د افغانستان دننه او بهر افغانان سره راټول كړي او د دوۍ هلې ځلې په اغېزمنه توګه تنظيم كړي . په بهر كې افغانان كولاى شي د اقتصادي، رواني او تبليغاتي ملاتړ په برخه كې او همدا راز د افغانستان د لوبې پر بهرنيو لوبغاړو د فشار او قناعت په برخه كې ډير اغيزمن رول ولوبوي . په هېواد كې دننه هيوادوال بايد د مقاومت اساسي بار په غاړه واخلي .
حركت بايد د مبارزې او فشار په داسې لارو چارو غور وكړي چې عام ولس ته يې تاوان ډير لږ وي، مرګ ژوبله پكې نه وي خو پر نيواكګرو يې رواني او اقتصادي اغېزه ډيره درنه پريوزي . ملي حركت بايد ولس ته له امريكايي نيواك څخه د خلاصون په بدل كې داسې يو الترناتيف وړاندې كړي چې د افغانستان ملي حاكميت، ملي او اداري وحدت او تر ټولو مهمه دا چې سوله په كې تضمين وي . ملي مقاومت بايد د خلاصون لپاره داسې يوه معقوله طرح ولري چې د امريكې له وتو سره د نړيوال تضمين پر بنسټ يو قوي مركزي حكومت رامنځ ته شي. په لومړي پړاو كې كېداى شي پر دې خبره ټينګار وشي چې نظامي واك ټول د ملګرو ځواكونو ته او بيا د هغوۍ له وتو سره واك يوه رښتيني ملي او منتخب حكومت ته وسپارل شي. د امريكايانو وتل بايد داسې نه وي لكه په ۱۹۸۷م كې د روسانو وتنه چې موږ ته يې يوازې انارشي او كورنۍ جګړه پرېښوده، بلكې بايد داسې وي لكه له هندوستان څخه د انګريزانو وتل چې پر ځاى يې د كانګرس په مشرۍ يو ملي حكومت منځ ته راغى ، خو د اخبره بيا هم په افغانانو پورې اړه لري چې د ځاى ناستې لپاره د داسې ډلو لكه د نظار شورى، اسلامى حزب، اسلامى جمعيت او يا د طالبانو غور ځنګ ملاتړ كوي او كه د هندوستان د ملي كانګرس په څير چې په سركې يې د مهاتماګاندي او جواهر لعل نهرو په څير شخصيتونه ولاړ وو كه چيرې موږ د كانګرس په څېر ملي تشكل ولرو نړيوال بالاخره مجبوريږي چې د سولې او حل په فارموله كې ځاى وركړي خو كه د ملي فشار لپاره كوم حركت موجود نه وي خامخا به داسې لاسپوڅي او بلواكه حكومتونه پر موږ نازليږي لكه دا درې لسيزې چې ورسره لاس او ګريوان يو.
ملي حركت بايد امريكايي اشغال ته د دوۍ پخپلو شعارونو چلنج وركړي د دوۍ نيواكګر او بشري ضد اعمال رسوا او په وړاندې يې ودريږي حركت كولاى شي له مظاهرو، اعتصابونو او اقتصادي تحريمونو نيولې تر پارلماني او انتخابي مبارزو كار واخلي ،كه حركت پدې وتوانيږي چې رښتينى پرګنيز ملاتړ تر لاسه كړي زه ډاډه يم چې كولاى شي لكه د ايران اسلامى انقلاب د نيواك پنجې ورغوڅې كړي .كه د حوت د درييمې په څير ټول ملت په يوه ورځ د الله اكبر له نارو سره سوله ييز قيام او يا عمومي اعتصاب ته لاس واچوي يقيناً چې د اشغال پښې به ډير ژر په لړزه راولي.
۲:يو شمېر هغه مشران پوهان او نور بهر ميشتي افغانان چې ملي بين المللي او يا علمي وجاهت لري خو ستمدستي افغانستان ته د تګ او د متشكلو فعاليتونو لپاره زړه نه ښه كوي دوى كولاى شي د افغانستان د لوړو مصلحتونو يوه څارونكې شورى او يادې ته ورته كومه جرګه يا ټولنه جوړه كړي، دغه شورى كولاى شي د نويو نړيوالو شرايطو او غوښتنو سره سم د نړيوالو ګټو او د افغانستان د ملي ګټو تر منځ ګډ ټكي راوسپړي او د هغې پر بنسټ د حل ستراتيژۍ لپاره كار وكړى، د افغانستان د ملي ګټو په پام كې ساتلو سره نړيوالو ته قناعت وركړي چې يوازې يو خپلواك او سوله من افغانستان كولاى شي نړيوالې ګټې وساتي او دوۍ ته د ګواښونو مخنيوى وكړي، نن سبا چې يو شمير اروپايي هيوادونه او اروپايي پارلمان له امريكې څخه د خپلواكۍ اكټونه كوي او لا هم پر بشري او د موكراتيكو ارزښتونو ټينګار كوي او د افغانستان په امنيت او ثبات كې هم مهم رول لري دغه جرګه يا شورى كولاى شي د امريكايي اشغال د بيلانس كولو او پرامريكا باندې د متحدينو له لارې د فشار لپاره له اروپايي هيوادونو او اروپايي پارلمان سره ښې اړيكي پيدا كړي او د ګډو ارزښتونو او ګټو پر بنسټ د افغانستان د ستونزې واقعي حل ور په ګوته كړي ، موږ ليدلي چې اروپايان د افغانستان د مسايلو په اړه د مشورو لپاره كله يوه يا بل شخص ته مراجعه كوي، خو كه چيرې داسې يوه جرګه يا شورى موجوده وي يقينا چې مشوره به يې هم دقيقه وي او هم به زيات وزن او اغيزه ولري.
په دغه شورى كې د بيلا بيلو برخو لكه اقتصادي، سياسى، پوځي، بهرنيو اړيكو او كلتوري برخو كارپوهان او د صلاحيت خاوندان كولاى شي په همدغو برخو كې ځانګړې كميټې جوړې كړي، پخپلو برخو كې څيړنې او سروې وكړي، نادودې او نيمګړيتاوې په ګوته كړي او د افغانستان د امنيت او بيارغاونې په اړه خپلې طرحې وړاندې كړي ،دوۍ كولاى شي پر بشري حقونو او منل شويو ارزښتونو د تيرې په اړه منظم راپورونه خپاره كړي ، پدې هكله پريس كنفرانسونه جوړ كړي او حتى په نړيوالو محكمو كې دعوې پر مخ بوځي له زيات تشكل سره دوۍ كولاى شي خپرنيز ارګان، ويب پاڼه او حتى راډيو ولري.
د نويو تخنيكي اسانتياوو په بركت دغه مشران مجبور نه دي چې د تفاهم او ګډ كار لپاره لرې واټنونه ووهي او د سفر لوړ لګښتونه په غاړه واخلي بلكې كولاى شي په خپلو كورونو كې د كمپيوتړونو تر شا ګډې غونډې جوړې كړي او خپلې هلې ځلې سمبال كړي.
دغو پوهانو او مشرانو ته ښايې چې په هيواد كې دننه له ملي حركت سره په تفاهم كې د ملي ستراتيژۍ په اړه فكر وكړي، افغان ولس او د دوۍ مقاومت ته هغه وركه لار ورپه ګوته كړي چې د دوۍ رښتينې ژغورنه پكې نغښتې وي.
۳: زه داسې انګېرم چې يو شمير هيوادپال افغانان د يو ملي او اغيزمن الترناتيف په نشتوالي كې اوسنۍ حاكمې ادارې ته په دې نيامت ورننوتي دي چې كه وكولاى شي د وطن او ولس په ګټه كوم كار تر سره كړي ، دوۍ كولاى شي چې د حاكمې ادارې په متن كې يو پټ مقاومت را منځته كړي او د بلوا كه ادارې له امكاناتو او وسايلو څخه په استفادې د خپلواكۍ لپاره كار وكړي خو كه چېرې يو اغيزمن ځواك يا حركت رامنځ ته كيږي ډېر به غوره وي كه دا كسان هم له ملي مقاومت سره په پټ تفاهم كې كار وكړي او حتى ملي حركت ته ښايي چې د تكتيك له مخې يو شمير كسان پخپله هم حاكمې ادارې ته ننباسي او هلته خپل نفوذ خپور كړي.
۴: وسله وال مقاومت: وسله وال مقاومت هغه وخت ګټور او اغيزمن دى چې ملي صبغه ولري او د ملي او سياسي زعامت تر امر او اغېز لاندې وي لكه په يو دولت كې دننه چې ملي اردو تر سياسي مشرتابه لاندې مهم ركن دى، په ملي مقاومت كې هم وسله وال ځواكونه بايد د مقاومت يو داسې ركن وي چې يوازې د سياسي مشرتابه له هدايت سره سم عمل وكړي او چيرته چې سياسي لارې چارې له ناكامۍ سره مخامخ كيږي وسله وال فشار بايد هلته د سياسي مبارزې بشپړونكي دنده تر سره كړي لكه په فلسطين كې چې حماس د الفتح سره او په ايرلنډ كې د IRA جمهوريت غوښتونكې له ((شينفين)) سره په تفاهم كې مبازره كوي . په افغانستان كې ستونزه دا وه او ده چې مقاومت يوازې د نظامي ډلو په انحصار كې و اود نظامي ډګر له برياوو نه د استفادې لپاره كوم مدبر سياسي ځواك موجود نه وو يعنې موږ له سياسي مشرتوب پرته يوازې جنګې ډلې درلودې له بده مرغه اوسنى وسله وال مقاومت هم په بې ثمره توګه زياتره پر افغان وژنې بنا دى او د دې پر ځاى چې افغانستان ملي ګټو ته ژمن افغاني صبغه ولري زياتره پر بهرنيو منابعو او اوامرو متكي د نړيوالې تروريستي او مافيايي جګړې بڼه لري ، د دغه مقاومت بهرني او كورني مشران داسې ازمويل شوې څېرې دي چې نتيجه يې همدا اوس لكه لمر روښانه ده.
وسله وال مقاومت د ملي مقاومت د يوې برخې په توګه نور بايد له زړو چوكاټونو، زړو لارو او ميتودونو څخه راووځي او نور په زړو مشرانو پسې لاړ نه شي بلكې بايد له نويو اغيزمنو او افغاني لارو له سياسي مشرتوب سره په تفاهم كې يوازې د جدي اړتيا په وخت كې عمل وكړي . وسله وال مقاومت د وروستۍ وسيلې په توګه يوازې هغه وخت ګټور دى چې:
الف: يو پوخ او مدبر ملي ځواك يې مشري وكړى.
ب: هيواد نور د انارشۍ او تجزيې له ګواښ سره مخ نه وي ، مركزي نظام منځ ته راغلى وي او اقتصادي او كلتوري بنسټونه بيا رغېدلي وي.
ج: د امريكايي او ناټو ځواكونو له وتلو سره د يو ډاډمن، خپلواك او با ثباته افغانستان الترناتيف موجود وي .
د: د نيواك په وړاندې د عدم تشدد ټولې لارې له ناكامۍ سره مخ شوې وي.
نو پداسې حالت كې له سياسي لارو چارو سره بايد وسله وال فشار هم مل شي، خو دا مقاومت بايد د نيواكګر ځواك په وړاندې د جدي مزاحمت او د خرپ او ترپ بڼه ولري . له افغان وژنې څخه ولو كه هغوۍ پوځيان هم وي او له داسې عملياتو څخه چې د عوامو د تلفاتو خطر پكې وي او همدا راز د غير پوځي تاسيساتو له نړونې څخه كلكه ډډه وكړي .
پدې توګه كه چيرې د ملي مقاومت دغه څلور بڼې له كلك هوډ، ژور تدبير او ايثار سره يو ځاى شي زه يقين لرم چې هم به مو هيواد له ورانۍ ژغورلى وي او هم به مو د خپلواكۍ پر لوري پاخه ګامونه اخيستي وي . نن ورځ يوازې د پرديو د فزيكي حضور نشتوالي ته خپلواكي نه شو ويلاى بلكې تر څو چې له كدري او اقتصادي پلوه بسيا نه شو تل به له ښكيلاك او غلامۍ سره لاس او ګريوان يو ، بشپړې خپلواكۍ ته موږ يوازې د يو مدبر او هوډمن زعامت او ملي ځواك په مټ رسيدلاى شو او بس.
نو تردې د مخه چې موږ وسلې ته لاس واچوو لومړي بايد پوه شو چې موخه مو څه ده او نتيجه به يې څه وي. موږ بايد له يوې خوا له هغې نړيوالې توجه څخه چې زموږ هيواد ته اوښتې د بيا رغاونې له پاره ګټه واخلو او له بلې خوا د ملي سياسي ځواك هغه تشه ډكه كړو چې دا پنځه ويشت كاله ورسره مخامخ يو.
وما توفيق الا بالله عليه توكلت و اليه انيب.

pattang
08.04.2006

[img:16f4c35e2f]http://i45.photobucket.com/albums/f64/gunner2073/page_1.jpg[/img:16f4c35e2f]
[img:16f4c35e2f]http://i45.photobucket.com/albums/f64/gunner2073/page_2.jpg[/img:16f4c35e2f]
[img:16f4c35e2f]http://i45.photobucket.com/albums/f64/gunner2073/page_3.jpg[/img:16f4c35e2f]
[img:16f4c35e2f]http://i45.photobucket.com/albums/f64/gunner2073/page_4.jpg[/img:16f4c35e2f]

دې د اسې ديموکراسي په زوال

د پښتنولي په مينه پتنګ

پاڅون
09.04.2006

محترم بابړ صاحب ستاسو لېکنه مو ولوستله، ډېر ښکلې تحلېل مو ورکړېدې ٠مګرېوۍ موضوع ته باېدپاملرنه وکړو،هغه داچه دڅېړونو پروخت خپل ذهن،حواس اوقلم سمېخواته بوځو په ګوندونو ،ملېتونو،ملتونو تېری ونه کړواولکه دنوروپه شان په عوض ددی چه کار وکړو موضوع بلې خواته بوځو٠زما نظر دادې چه په برېالېتوب سره وشوکولای چه کاږه سم کړو اوداسي نظرراوړاندې کړوچه دهغې په رڼا کې زمونږ ګران هېوادوال دجنګ دبدبختې څخه خلاص اوټولنه دولسواکۍ اوټولنېزۍترقۍ اوهوسا ژوند خواته ورودرومی٠ اوزمونږ نظر دنورو دلاریڅراغ شې او ټولنه بېالسګونه کلونه دبدبختې کندې ته ونه لوېږې٠او دطلاۀې لحظۍ څخه دوطن په ګټه کار واخلومننه٠

pattang
10.04.2006

Hello everybody,
I am an activist in Kabul and came acros the article of Dr Miraki on this forum--my observations in Afghanistan--What he wrote is exactly what's going on here in this city.
This other character--BachiKabul--who is perhaps someone of similar values as those that Dr Miraki describes in his article. This fellow BachiKabul seems to me to be an American puppet too eager to sell his sisters and female family members for the good old green.
Dr Miraki is a man of principles who directs the anti-uranium campain in his website www.afghandufund.org
So good people read Dr Miraki's article and he should not be treated harshly because any Afghan with dignity would be angry at the Afghan minorities,
Georgio Dimitri

[color=brown:8e839b82b8]My Observations in Afghanistan [/color:8e839b82b8]
Before departing for Afghanistan, the usual rhetoric of the US government and its client regime in Kabul resonated nothing short of an absolute success coated with all inspiring optimism for a model democracy. Well, nothing could be farther from the truth. The rhetoric of the Bush administration presented a rosy picture in regards to reconstruction and recovery, disarmament, and democracy. Furthermore, abject poverty and high infant mortality and low life expectancy are some of the other chronic problems hardly addressed. The following paragraphs would clarify what I have asserted here. I made my observations during the two recent trips to Afghanistan.

Reconstruction

There has been a lot of talk of reconstruction and rebuilding, but this issue could only be understood if one compares the substance against the rhetoric and the large amount of money allocated for the so-called reconstruction. Of all the whooplas made of reconstruction, the US and its client regime has only inaugurated the truck route—highway—between Kabul and Kandahar. This hallmark of achievement that the US brags about was completed 40 percent during the Taliban government. While the highway is inaugurated, it still needs significantly additional work to remain intact. The inauguration of the highway was a political ploy aimed to convince the critiques that the reconstruction has been going smooth. It is hardly so.
When I entered Afghanistan from Pakistan, the lack of achievement was evident. For the past three years, there have been construction efforts underway to pave the road from Torkham, the entry point from Pakistan to Afghanistan, to the city of Jalalabad in eastern Afghanistan. Unfortunately, the Pakistani contractors are more interested to have their tea breaks rather than to do any rebuilding. I brought up this issue with the authorities in Kabul, but to avail.
After reaching Jalalabad, I was further surprised to see the roads in the city with massive potholes, unpaved roads, hence, tremendous amount of dust blown in every direction. The reason for the lack of work in Jalalabad, as is the case almost every where in Afghanistan, corrupt officials eager to make money than to worry about the welfare of the people.
If a Mayor is appointed to a town or city, the would be mayor has to pay $40,000 bribe since he would be making more than $400,000 in selling government land to the highest bidder.
The magnitude of corruption is not limited to a province, but rather officials in the central government in Kabul are equally complicit in massive corruption and inefficiency which I would discuss shortly. Since the main road to Kabul is under construction for the past three years—we had to take a mountain pass called Lataband, which is a very rugged mountain terrain with huge rocks and massive potholes widespread for miles on. Once I reached Kabul, I stopped complaining about the Lataband road—after all Lataband is a mountain pass—Kabul the capital city lacked paved roads with exception of very few. The government in Kabul has not done anything of substance whether it pertains to infrastructure, housing, sanitation or drinking water. These are the essential elements of survival in any city. There are several reasons for the lack of progress. Some of the reasons are fundamentally flawed while others are bureaucratic hurdles and corruption. The fundamental flaws are situated in the free market approach superimposed on Afghanistan. There are two aspects of the free market that impedes the reconstruction of basic infrastructure in Kabul, one is the idea that money spent has to be invested with a return in mind, second, basic development should be contracted to private sector. Both of these issues have impeded the rebuilding of infrastructure.
In the first half of the 20th century, the Afghan government asked for a loan from the US government to build basic infrastructure—paved roads in Kabul, the government and the bank refused the loan on the ground that building roads in Kabul is not profitable investment. The government in Kabul at that time, argued that for any profitable enterprise to succeed basic infrastructure has to be built. So there is very little amount allocated for rebuilding basic infrastructure. It is worth noting that part of the blame goes to the international reconstruction aid as it is dispersed in such a way that some amount is allocated to the government in Kabul while the rest goes to the countless NGOs. Since the first problem, namely investment with a profit in mind, does not materialize in the construction of roads, efforts are made to resolve that problem through contracting out construction of roads to private sector. Thus, contracting out roads to private sector would mean money for contractors, hence, compensate for the lack of profitability associated with paving roads. This created another problem.
Once a road is contracted out, the private contracting firm resort to delaying tactics associated with feasibility study and other related issues in order to fatten its return. This delayed tactic does not serve peoples’ needs and the roads remain unpaved. For example, the road from Kabul’s airport to the presidential palace was contracted out three years ago it was still not built. This practice of contracting out projects adds to unemployment. Had the government adopted a different method, perhaps by hiring local laborers and using machinery, the chronic unemployment would be reduced, thus, people would have some food on the table.
Three weeks ago, Karzai announced that the road in the Dasht-e-Barchi area repaired and built. The allocated funding is $10,000000 ten million dollars. This is an outrage. Ten million dollars could repair all the roads in the capital, Kabul if only the function is taken over by the ministry of public works.
The Free Market Nonsense:
In order to please the US administration, the regime in Kabul advocated the notion of ‘free market’ as if this would become a panacea for the national economy. On the contrary, the so-called free market scheme had been tried in the past—the 1930s-- that resulted in fruitless consumerism of imported goods, which otherwise would have been produced domestically. Moreover, the consumption of luxuries received more priority than investment in productive sectors of the economy. A handful of businessmen and investors became rich while the rest of the country remained poor and destitute. Today, in the post-Taliban Afghanistan, the consumption of goods such as television sets and satellite dishes are more important than worrying about clean water and proper schooling. After all, as long as capitalism had brought the culture of corruption and entertainment, other necessities become secondary. Meanwhile, people with money import these goods, pocket their profits and leave. The desire of the installed regime to collect custom duties contributes to the perpetuation of underdevelopment.
Corruption also plays a significant role in the continuation of import than investment in productive infrastructure. For example, for the past 2-3 years over 100,000 tons of cement is imported while the construction plans of four cement factories collect dust. The official reason is that the country does not have a mining law. This year alone 380,000 tons of cement is imported this year alone. The question is how long does it take to formulate a mining law; it has been three years. The profit margin for dealers has skyrocketed while the long-term development prospects have waned down with every imported bag of cement.
[color=red:8e839b82b8]Organized Crime & American Crimes: [/color:8e839b82b8]
With the collapse of Taliban, a very profitable, yet nasty sector of the economy has risen to new heights. Organized crime is an extension of what used to be warlords and their armies of bandits. With the warlords and other officials of the Northern Alliance occupying official positions, their former foot soldiers are equipped with new weapons and Toyota trucks, Landcruisers, with only one aim to kidnap people from diverse backgrounds for large sums of money. Once the money is secured, the government officials, who are also leading these bandits, keep 80 percent for themselves and 20 percent for their men.
The Italian aid worker, who was kidnapped in Kabul in broad daylight, was a victim of these organized bandits. After she was released, the government claimed that it secured the release of the aid worker through negotiation, but the truth is otherwise. The kidnappers received 5 million dollars. Those poor souls that can not afford paying ransoms end up dead.
Other groups of criminals kidnap children for money as well as for their organs. This is an epidemic that people sought Talibans’ assistance for in the mid-1990s, however, it appears that this is no longer an issue for the US occupation force and their puppets after all when it comes to crimes what could be more criminal that using WMD against civilian population. The US forces have used uranium weapons against the people of Afghanistan, and continue to commit crimes that dwarf what the organized criminals are doing. The followings are some of the examples of the brutality of the US forces in Afghanistan:
Rape and Murder by the US forces
In the Bagrami area of Kabul, the US forces assaulted a small enclave of nomads. The US forces flew over this enclave and saw nomad women near their tents. They landed their helicopter and kidnapped these women by gunpoint. Subsequently, the US soldiers flew away with these women to some location, where these women are gang-raped. After these women were raped and died in the process, the soldiers flew them back to the community from where they were kidnapped. However, this time the helicopter did not land, instead, the women were thrown down from the helicopter. This is not unique for the US forces since they committed similar crimes in Vietnam. American forces are too much of cowards to have landed because they knew they would be shot in revenge.

Another incident occurred when a US helicopter spotted an old shepherd grazing his animals. The shepherd was 70 years old but this did not appear to matter to the US forces. The helicopter landed and raped the old man. His relatives told me that on the one hand we are furious about the crime committed by these beasts, but on the other hand we are curious “what kind of rotten people Americans are.”
In another incident, a truck driver was driving his truck north from the Kabul, passing the US base in Bagram when the US patrol stopped him. In the passenger seat of the truck a young boy was sitting. This young man wanted to learn driving a truck, but tragically for him, the Americans noticed him and asked him to step out. The young man stepped out and the soldiers took him away from the truck and gang raped him. When the boy returned to the truck, he was crying and furious. Later that day, he committed suicide. This is another gift of the US’s democracy.
In the American military base Bagram, north of Kabul, 15 translators while working for the US forces were gang raped by the very forces for which they worked. Although I have no sympathy for those that work for the US forces, however, no one should be subjected to such extreme cruelty. One of the translators said,
“Around 25 to 30 American soldiers enter the area where we were sleeping and started raping us. I was conscious until to the third soldier started raping me and then lost consciousness.” (Hamid—translator for the US forces, June 2005)
In Badakhshan province, the US soldiers had taken forty (40) women and extracted their teeth for oral sex. One member of the parliament, who is a close supporter of Karzai, said:
“The issue of these women treated in such a miserable way was about to get some publicity, however, the US officials made sure that this does not happen.” (Parliament member--I can not reveal his name)
In another incident, the US forces were searching local houses between JalaAbad and Kabul, when they entered and tried to search the house, they came across the woman of the house, since she was very beautiful, the soldiers decided to take her to the US base. The husband was not at home. When he returned from Peshawar, he went to get his wife. He told his wife,
“To me you are now my mother and sister, I can not touch you any more, but tell me if they have violated your dignity? ‘They raped me by force, I was conscious for the first three men, then lost consciousness’.” (The husband whose name I can not reveal his name. He joined Taliban afterward and I do not blame him.)
A young man committed suicide in the Laic-e-Mariam in KairKhana area after the Americans in an NGO raped his sister.
These are some of the very few examples of the many crimes committed by the US forces in Afghanistan, but unfortunately, the coward officials of the puppet regime call it reconstruction. To add insult to injury, the two American soldiers, who murdered two detainees at Bagram airbase, received only 2 and 3 months in jail for crime ruled homicide by the US medical examiners. The two detainees were beaten at their legs while hanging from the ceiling until their legs “pulverized”. The term “pulverized” was used by the medical examiner to articulate the magnitude of the fatal injury and the inhumane way of murdering. When one of the victims asked for water, the soldier poured water over his face; subsequently, the poor man died. This is American reconstruction of Afghanistan.
Prostitution by Northern Alliance, Afghan Minorities:
The Northern Alliance was a loose coalition of groups that fought against the government of Taliban and later allied with the US and facilitated the invasion of Afghanistan. In essence, the Northern Alliance sold Afghanistan for a few dollars they received from the CIA and Pentagon. In fact the invasion of Afghanistan was rather cheap for the US government since the Northern Alliance sold Afghanistan for a mere 72 million dollars. The ethnic groups that make up the Northern Alliance are Tajik, Uzbek, and Hazara. Together, they constitute 30-38 percent of the Afghan population, while 68-70 percent is Pashtun, or Afghans, the main ethnic group of the country.
In the aftermath of the US invasion, the US military established bases in Kabul, Kandahar, Jalalabad, Kunar, and Sheen-Dand. Most of the people of Kabul are Tajik, Hazara, and Uzbek. The people living in Kandahar, Jalalabad, Kunar, and Sheen-Dand are Pashtun.

What I found out in my trips sickened me to the point that I refused to question people advocating ethnic cleansing. The US bases in Kabul are flooded with Tajik, Uzbek, and Hazara women prostituting themselves for a few dirty dollars. The worse thing is that these minorities are so low that fathers and brothers serve as P**Ps for their daughters and sisters. So I am not surprised that they collaborated with the US forces for a few dirty dollars. It is important to point out that there are decent people among the Afghan minorities, however, their number is much smaller.

Contrary to the situation in Kabul, Pashtuns abhor the US invaders, hence, they prefer to die than to accept indignity. Throughout the time I spent in Afghanistan, I did not find even a rumor about prostitution in any of the Pashtun areas. Off course I was not surprised because Pashtuns are proud people, to them indignity is worse than death.

The followings are some of the examples of my findings when I interviewed informants about the magnitude of prostitution among Tajik, and other minorities. The people I interviewed were Tajiks. Some of the informants that I interviewed were outraged while others were laughing it off. They were drivers who leased their vehicles to the US bases in Kabul for monthly rent between 1200 and 2000 US dollars. Others were taxi drivers. They were picking up women from particular destinations in Kabul and dropping them off at the US bases in there. I also interviewed taxi drivers picking these women from the US base.

Case 1.

The driver I interviewed was Jamil, ethnically Tajik and a resident of Kabul. He leased his Toyota Van for 1200 US dollars to the US base near Daral-Aman. The following is excerpt of what he told me:

“I was told by the American soldier to pick up girls from Shar-e-Naou and dropping them off at the US base. At the time I was thinking that it was a humanitarian agency but later I found out that it was a US military unit stationed there. Every morning I would pick up these girls—all Persian speaking Tajiks from Kabul. At the end of the day, I would return to the base and pick them up there and drop them off back at Shahr-e-Naou. One day when I return to the US base to pick up the women I dropped off that morning, there was only one girl there. I asked her what happened to the other women, she replied that they were staying there overnight. I was somewhat puzzled because I had never heard of a work place where workers would stay over night. So I questioned the young girl that. She did not reply. When I started driving off toward Shahr-e-Naou, she started crying. I asked her, “what’s wrong,” she looked at me and said, “ don’t you know what are you bring us here for,” I replied, “for work, isn’t this an NGO?” She looked at me in a shocking way and said, “no”. Then she started crying and said: “it was not enough for the Americans to subject me to all types of sex from top to bottom, now they are asking me to pull my teeth out. And, my father says, ‘Khair Ast Dollar Mayta’-- it is okay they (Americans) pay you dollars.” That was the day that I stopped driving there.”

The driver, Jamil, told me that when he returned to get his last lease money, the American military refused to pay him because that girl’s father complained that the driver had convinced his daughter no to pull her teeth out for performing oral sex on Americans. This is what the Afghan minority is made off.

The Pashtuns of Afghans of Afghanistan are supporters of Taliban because they do not want indignity like the minorities—Tajiks, Uzbek, and Hazara—who are more than willing to sell their mothers and sisters for American dollars.

Case 2.

Another Tajik driver, Abdullah, who also had his car leased to the American military told me the following story while laughing as if it was funny.

“ I leased my car to the American military. I was to pick up girls who were working for the Americans and drop them off every morning and pick them up at evenings. I picked up a girl from an address given to me by the Americans in Khair-Khana area and drove her to the US base here. When I went that evening to pick her up at the base, two American soldiers carried her while she was unconscious and dropped her in my van. The third man had a bag full of hundred and fifty dollar bills and set it next to her. Then the soldiers asked me to drop her off where I picked her up that morning. I started driving not knowing what has happened to her when she gained consciousness and laughed. I told her “what the hell happened to you?” She laughed, “I had a group sex with many Americans and made a lot of money.” I dropped her off at Khair-Khana and from that day I stopped working for the Americans.”

Case 3.

A Tajik taxi driver Kalamudin said the following:

“ I was driving from Daralaman toward Kabul when I picked up three young Tajik girls. When the girls sat in the car, they started crying and moaning, I asked them what’s going on? They answered ‘if you spend a night with a room full of men you will feel the same way,’ then one of the girls started laughing. She pointed to one of the girls and said, ‘she made more money because the American used their dogs to have sex with her after they were done with her. And paid her more money.’”

Case 4.

A Tajik taxi driver, who was bring women to the American base in Bagram, decided to take his bride of two days to the US base. His bride thought she would be working there. When she was left there, the US soldiers gang raped her and paid her husband $500. In the morning, she was barely walking and cursed her husband. Then when she came home, she committed suicide by taking a bottle full of pills.

Case 5.

According to the police in Kabul, a Tajik P**P whose name is Salim, takes busload of Tajik, Hazara and Uzbek women to Bagram for prostitution every day in the late afternoon, and picks them up the following morning. This is a routine that goes on nonstop. Since Afghanistan is an occupied country, police force is powerless when it comes to dealing with American entertainment. (Kabul Police)

Case 6.

A sleeperhouse in Pul-e-Charkhi area ran by an Uzbek, Mahmood, caters Tajik,Hazara, Uzbek and Sadat women to the Americans. The American forces protect this sleeperhouse according to the Kabul Police. As one of the police commanders put it:

“We stormed the sleeperhouse at one point, only to be confronted by Humvees full of US soldiers. They pointed their machineguns at us before we could draw our weapons.” (Pul-e-Charkhi policeman)

Case 7.

In a guesthouse located in the 10th police district of Kabul, American officers had brought Tajik and Hazara prostitutes and were performing sex with them when the commander of the police station stormed the guesthouse and beat the American officers and also dealt with the women.

Case 8.

A young man in the Laice-Mariam in Khair Khana committed suicide. The young man was Tajik. His father was sending his sister to an NGO, where she serviced Americans, the young man begged his father not to send his sister to prostitution. He also lectured his sister that she was committing indignity and he told her that he was making enough money to bring food to the table. Unfortunately, neither the father nor the sister listened. Consequently, he committed suicide and had written a note in which he said his killers were his father and sister for bringing shame and bad name to the family. This young man was one of very few decent people among the Afghan minorities that prefer to die than to sell himself.

Case 9.

A Tajik taxi driver, Ruhullah, gave me the following account:

“ Near Pul-e-Charkhi, two women sat in my car and asked me to take them to Khair Khana. While I was driving, one of the bragged about her strength—saying—Quwat-e- mara deedee—did you see my strength? The other woman asked her how many people did she service, she replied 8. The taxi driver made an excuse and asked the women to get out, the women threatened him with arrest and prison, however, he simply ignore their threat and kicked them out of his taxi.”
Case 10.
This case is as disturbing as any others are. I interviewed a doctor from Ali-Abad Hospital. He gave me the account of a female patient age 17:
“ I was on duty over night in the emergency room when a father brought his daughter, who was unconscious. The father—Tajik descent—admitted prostituting his daughter. 23 American soldiers have forced themselves on her; hence she became unconscious and a nonstop flow of fluid was exiting from her girl thingy.”

The doctor, who was Pashtun, lost control and punched the father in the face and kicked him in his censoredwords for prostituting his little girl for a few dirty dollars. This young doctor continued:

“I hate these people (Afghan minorities) they would not stop at any thing as long as they get paid for.”

Unfortunately, this is only the tip of the iceberg. The minorities that sold out Afghanistan to the Americans are truly worthless people, eager to make money even if they sell their mothers or sisters. Incidentally, though irrational, it appears anyone who chooses their language—Dari—a form of Persian, seem to accept indignity under the guise of modernity and progressiveness as if the language transforms them. Actually, there is a rational explanation for this. Since Kabul is the center of diffusion of change and modernity for Afghanistan, the Tajiks and other minorities living in Kabul consider themselves modern and progressive even if it means selling themselves. Off course, I can not generalize that, however, the moral fiber of these people is rather low. There are good people among them, nonetheless; that number is small and they live outside major cities.
Afghan Resistance and US losses:
The Afghan resistance fighters consist of Pashtuns, entirely. The East, Southeast, South and Southwest, West and part of Central area of Afghanistan are the most volatile. The US forces have lost a lot of soldiers there. In fact, ordinary Afghans used to wondered about the US losses and started to believe a myth that the soldiers that are killed in Afghanistan must come from orphanages in the US, hence, their death is not missed by anyone. To the Afghans, it does not make sense when so many soldiers lose their lives and yet there has not been any outrage on the part of the families of those soldiers. Thus, ordinary Afghans started this myth that the soldiers that are killed in Afghanistan are from orphanages since this was the only rational explanation they could find.

Before going to Afghanistan, different sources claimed that American dead were kept refrigerated on board ships in the Arabian Sea and at US bases in the Middle East. When I went to Afghanistan, many people within the Afghan Ministry of Defense told me similar stories that American dead are stored in refrigerated containers on board ships and at the US bases in the Middle East. In fact, one translator, who was working with the US forces, told me that he had seen refrigerated containers filled with dead US soldiers. The following two incidents should give a glimpse into the US losses and lies about those losses there.

Around June 12, 2005, an Afghan resistance fighter rammed an explosives laden vehicle into the US military convey in Kandahar. The result was severe losses for the US military. Initially, the media reported that five American soldiers were killed, then later that figure was abandoned and replaced with only four wounded. However, the truth was completely different. An eyewitness, Haji Habib told us an entirely different account of the losses:

“A suicide bomber slammed his vehicle into the US convey. The vehicle must have been full of powerful explosives because the explosion was really loud and shattering. After the dust and smoked settled, I counted the charred bodies. There were 39 charred bodies. The American cleanup team came with cranes and picked the destroyed armored vehicles and dead bodies before anyone could take photographs.” (Haji Habib: June 14, 2005—my first trip)

In another incident around the 22nd of May 2005, the US forces lost 75 soldiers along with three tanks and three armored vehicles in Helmand province in Southwestern Afghanistan. This occurred when the US unit went to the province and arrested a former Mujahideen commander. The eyewitness, a translator, who witnessed and counted the dead bodies at Kandahar airport after being transported from Helmand described the operation as follows:

“The Americans went to Helamd to arrest a former commander. When they arrested him, his villagers and former Mujahideen fighters blocked the retreat of the US forces. The US forces fired at the men standing in their way, killing six of them. Since the rest of the fighters had already taken positions, the Americans were bombarded with RPG-7 grenade-launchers and heavy machinegun fire. In the firefight, the arrested commander was also martyred but also 75 American soldiers were killed, three of their tanks and three armored vehicles were also destroyed. When the American reinforcement arrived, all the Mujahideen fighters were long gone. Instead, the US helicopters bombed civilian areas.” (Abdul Ali—eyewitness to the fight)

At the end of February 2006, in Uruzgan province an American convey was ambushed and 29 American soldiers were killed, while officially they admitted only four. These are just few of the many unreported losses of the US soldiers in Afghanistan.

Life for Ordinary People

There is absolutely no hope for the Afghans. The billions of dollars of development aid did not benefit ordinary Afghans. Abject poverty is the rule of the day. Orphans and widows roam the streets to make a living. The NGOs and foreign advisors enjoy life to the fullest. They are paid hundreds of thousands of dollars, enjoy luxury vehicles and houses, while ordinary Afghans die from homelessness, hunger and disease.

In light of the London donor conference, which would amount to nothing considering the legacy of so-called reconstruction in Afghanistan; it is prudent to make some points.
It is a tragedy of immense proportion that no one even dare to address the abomination that is called life with inevitable demise at every corner resulting from the massive amount of uranium munitions used by the American forces and their allies. Our so-called Afghans self-sold surrogates are more than happy to jump on the bandwagon and express their gratitude for the token thrown at our people when in fact their entire existence is put in question by the massive use of weapons of mass destruction. Let the progress of the Bonn agreement tell the children of Tora Bora and Shah-e-Kot suffering from Leukemia and Esophageal cancers, or the massive number of sudden abortions occurring among women and animals in those areas.

Another legacy is the corruption of bribery and sheer robbery by the officials of this puppet regime eager to make dollars. Unfortunately, they do not even accept Afghan currency but rather demand dollars. According to an Afghan commission, the amount of bribes paid in Afghanistan ranges from 20 Afghani to 15,000000 Dollars. In a country where an experience medical technologist is paid $40/month, the millions of dollars paid in bribe point to the magnitude of profit individuals and companies expected to enjoy.

Abject poverty is every where and hopes of revival are no where. The billions of dollars donated went into the pockets of NGOs and powerful government officials, while the poor remains poor.

Another problem is Americanization of the system, namely whole sale firing of professionals with decades of experience under the pretext of making hospitals and offices efficient. The truth is the US wants to implement capitalism in Afghanistan and bring open market when in fact no has food to eat or money to pay for healthcare. The shortage of physicians and health technicians is ignored for the sake of this garbage called free market. Now there are no private companies to hire these professionals with decades of experience. It would have been nice if other opportunities existed, but there are none.

Today in Afghanistan, there are a few very rich and the rest extremely poor thanks to the United States of America.

Uranium Munitions and Effects

Due to the use of massive amount of uranium munitions used by the US forces in the initial bombing and subsequently, massive amount of congenital deformities occur all over Afghanistan. The rate of various cancers has gone up significantly. Leukemia and esophageal cancers are very high among children. According to doctors at maternity and children hospitals in Kabul, the rate of various congenital deformities have increased by many folds since the US invasion. In fact, the magnitude of man made isotopes was established by the Uranium Medical Research Center after their investigators made to trips to Afghanistan and collected urine and soil samples. They established that the rate of man made isotopes was gone up 2000 times in some subjects located near the bombed areas.

Since uranium used in the weapons have a half-life of 4.5 billion years, the US forces ensured that generations of Afghans suffer from cancers and deformities. This is certainly not development. In fact, it is the biggest crime ever committed by anyone in the history of humanity.

SEE IF YOU COULD TELL HIS MOTHER ABOUT RECONSTRUCTION. This child was born in middle of March 2006 at Kabul Malalai Maternity Hospital.
I am working on a report about uranium contamination and would be released soon.

Sincerely,

Mohammed Daud Miraki, MA, MA, PhD
www.afghandufund.org

زرملوال
14.04.2006

درنو ورنو له څه ځنډ وروسته بيا سلامونه اونيكى هيلى

له بابړ صيب نه مننه چى دشاغلى خوشال صيب ليكنه يي دلته رانقل كړى ده
دشاغلى خوشال ليكنه به حتما يوڅه ملحوظات لرى او بايد ګڼ شمير اندلرونكى وروڼه ژور بحثونه پرى وكړى دا ليكنه ما څه موده مخكى په كوم پښتو ويب سايټ
كى لوستى وه او په ټوليزه توګه مى بيخى زياته خوښه شوه ليكنه بيخى ژوره او خورا په زړه پورى بريښى محترم ورونه يي بايد په غور سره ولولى

په مينه