بې كچې ټكور

د ايينو په دښتو اور ورېږي اور ورېږي
لا پرې هغه مړ شوى نه وي چې بيا نور ورېږي

د لمر سپينوكو وړانګو ټولې كړئ لمنې ترېنه
هسې نه تورې شي په دې كوڅو كې تور ورېږي

ملګرو لويې حوصلې كړئ د غرور كلى دى
دلته د هر يوه لفظ لفظ ځنې زور ورېږي

لږ پكې ونغاړه كرم چې نور مې نه ځوروي
ستا د نظر تندر خو زما د زړه په كور ورېږي

خدايه! دا كوم ښكلي ګلونه د خندا شيندلي ؟
نن مې دردونو باندې بې كچې ټكور ورېږي

ټوټې ټوټې شي د جلان په وير لړلې ټنډې
هلته خاموشه خاموشي ده دلته شور ورېږي

سيدجيلاني جلان
يادونه ! دغه غزل د ګلپاڼو اتڼ له کتاب څخه راخيستل شوى دى.