غزل
د زندګۍ نیمایې شعر ومه غزل دې کړمه
خپله نامه دې ګرانې راکړه ، مکمل دې کړمه
منم چې ته د خدای تخلیق یې د انسان فطرته!
د چا د تګ نه پس، له درده را بدل دې کړمه
د اندېښنو هرې شیبې به وار په وار وژلم
د ژوند اجله! شکر ، مړ چې ترې اول دې کړمه
قسمته راشه چې ګلونه در په غاړه کړمه
د قراني انسان د ژوند په سفر مل دې کړمه
د محبت غل او پاچا لوبه مو ښه وکړله
ته مې پاچا کړې، مړه خیر دی که زه غل دې کړمه
فضل الربي رستم
03-05-2012 امستردام
