دمیرمن کلتوري ـ ټولنیز بهیر دمحترمو غړو دپاملرنې وړ ټولو ته سلامونه او نیکې هیلې ! دمیرمن کلتوري ـ ټولنیز بهیر دراتلونکې شنبې ورځې په غونډه کې دمیرمن بهیر دغړې آغلې نتکۍ سلمی (سهیلي) لاندې لنډه کیسه کره کتنې ته وړاندې کیږي.په بخښنې سره چې کیسه موږ ته ناوخته ورسیدله: نيمگړې هيله مازديگرلمر په غړ غړو و ، په کوڅو کې د کلي هلکانو لوبې کولې . اڅک د دواله اړخ ته په خاورو کې پلنه پلتۍ وهلې وه او د سپينې سر يې په زنگانه ايښې و ، هه خورې ، هلته گوره ! گوره هلکان څه کوي ؟ سپينې خپله خوله په ډيرې سختۍ سره بيرته کړه لږ غوندې موسکې شوه او مخ يې ايخوا ته واړوو ، سپينې سپينې يې هلکا نو ته وکاته ! د هلکانو شور ماشور وو مه يې پريږده ، هه سيلانيه واخله د تا وار دى زه دې نه پريږدم ، ملگريه غالۍ به نه کوئ . غالۍ نه کوم ، خو وار زما وو ستا نه وو ، زما وو . گوره ته هر کله په کلک ډنډې غالۍ کوئ نه يې کوم ، ته يې کوى ، سيلانيه مه يې پريږده ،مه يې پريږده ......................... د هلکانو شر او شور و ، اڅک دا لوبه په ډيره مينه ليده خو کله چې به يې ناروغې سپينې ته پام شو په تندي به يې ښکل کړه او بيا به يې ناڅاپه وويل ، افرين نسيمه وى دى وړه .وايخله وار دى ، مه يې پريږده .... مه يې پريږده ................. د لمر کمزورې وړانگې د ډوبيدو په حال کې وې ، د اسمان په گوښه گوښه کې يو نيم ستورې په رامعلوميدو شو ، مرغې او شارونکې يوه يوه خپلو ځالو ته راغلې ، هلکان د لوبو په گردو کې ورک وه . هر څوک د خپلو کورونو خواته رهي وه ، د هلکانو چغې او نارې هم کمزورې کيدې . اڅک : زه چې ځو خورجانې د سپينې سترگې پټې وې ، پوزه يې له خوار والي په مخ بوټه ولاړه وه ، خوله يې هم له ډيرې ناروغۍ نه نه ټوليده د پاسنۍ ژامې يي دوه غاښونه لويدلي وه ، د غاړې شنه رگونه ، ژيړ رنگ ، وچه کلکه نرۍ ښانگې يې دومره اوږدې شوې وې چې د اڅک له غيږې وتې وې . په همغه کال په کلي کې د وچکۍ ناروغۍ گډه وه ، ډير ماشومان او لويان يې نيولي وه . سپينه يي هم له شره نه وه خلاصه ، شپه او ورځ به ډبه ډوبه لويدلې وه ، له درده به يې چې په ژړا پيل وکړ نه به کراريده . موريې هغه اڅک ته ورکړې وه چې د باندې ېې کراره کړي ، اڅک له ډيره ځنډه هغه کوڅه کې گرځوله او د هلکانو لوبې يې ورته په گوته کولې ، خو چې تياره ماښام شو نو په کراره يې له زنگانه کوزه کړه ورو يې په شا کړه مخ په کور رهي شو . د انگړ ور يې پرانستو ، موريې د وره غړنجهار واوريد ، اڅکه زويه راغلى ؟ خور دې څنگه ده ؟ هه دروايخله مورې ويده شوې ده . رايې کړه ، ورک مه شې څنگه درنه و يده شوې ځورولې خوبه دى نه وي ؟ نه مورې ، والله که خو به مې لام ،کلام ورته کړاې وي ، د هلکانو لوبو ته يې کتل په همدغه ساعت ويده شوه ماښام شو نو ځکه مې راوسته . ښه ، اوس ورشه زما دستمالي ټيکرې راوړه . چيرې دى مورى ؟ د کټ لاندې په پنډکي کې ښه ، دلته خو نشته مورى هغه دى نه يې وينى ؟ هغه ژيړ پنډکې درته ښيم . ښه، ومې ليد واخله . _ماته يې مه راکوه ، يوه څنډه يې څيرې کړه او د ويالې په يخو اوبو يې لمده کړه . _د باندې وياله يادوې که د کور ؟ _نه د باندې هغې لويې ويالې ته ورشه ، هله ژر کوه چې د جلۍ بيا سره تبه شو ه ، ژر کوه . ښه مورې . اڅک په مڼډه, منډه د ويالې غاړې ته لاړو او د مور د ټيکري څيرلي څنډه يې په اوبو غوپه کړه او بيايې لږ غوندې ونخيزله او په بيړه کورته راغې ، مورته يې ورکړه . د مور سترگي يې د کور په زاړه ټغر خښې او اوښکې په کې ډنډ وې چې ناڅاپه د اڅک پرې د واخله غږ شو . مورېې ژر د خپل لوند شوي ټيکري يوه څنډه د سپينې په تندي پټۍ کړه او بله څنډه يې ورته په نس هواره کړه . اڅک چې ټوله ورځ په وږي نس تيره کړې وه په کراره يې مورته مخ واړوو . اڅک: مورې څه شته چي وې خورم ، ډير وږې يم ؟ مور: مور دې ړنده شه زويه ، زه دې د خور په انديښنه کې شوم او تاته مې هيڅ پام نشته . خو خير هه واخله د ټيکري پيڅکې مې خلاص کړه تاته مې يو څه پکې راوړي . _ښه ، رښتيا ؟ _هو دروايخله ، خلاص يې کړه . _اوه اوهو دا خو غوزان له شنو مميزو سره دي ، چا درکړل مورې ؟ څه يې کوى . _ورشه د کټ لاندې مې يوه ډوډۍ هم درته ايښې وې خوره . _مورې ....... ته ..... ؟ _نه زويه ته يې په خپله وخوره . لا سر ماښام و چي اڅک د يوې دوه مړې ډوډۍ خوړو وروسته د کوټې په کونج کې پريوت ، خو مورې يې ډيرې شپې په رڼو سترگو سبا کړې وې ، هغې ته خپله نيستي ، کونډتون ، بې وسي او د ژوند دروند پيټې ورپه غاړه و . په شپو شپو او ورځو، ، دې يوازې يوه گړۍ په تصور کې ژوند کوو ، هغه گړۍ چي ددې خاوند ژوندې وو. او دې د هماغه خوږ ژوند په ياد ژوند تيرولو کله،کله به يي د خا وند دخوږو کېسو په ياد سر په با لښت کيښود او يوه گړۍ به يي ستر گي پټي شوې . خو د يوي نيمې ميا شتې راهيسي يې سترگې د سپينې لپاره نه وې پټې کړې ،حيرا نه وه چي دسپينې څنگه درملنه وکړي له بازاره يي ډ ير دارو درمل راغوښتي وه، يوناني پورى گانې هم ورته پنډې پنډې پرتې وې ، خو سپينه کله ښه او کله هم بدتريده . مورېې ورته ډير زړه خوړ, شپه تر سبا يې سر له خپل زنگانه نه لرې کوو . پدې هڅه وه چې دا ځلې په خپله د ولايت بازار ته بيايي او د ډاکټر په معاينه دوا ورته اخلي ، خو له بده مرغه هغې هيڅ وخت نه درلود ځکه د خان حشر و نو له سهاره تر ماښامه يي د خان پر ځمکه کار کوو ، خيشاوه به يې کوله ، پټي به يې اوبه کول ، ميږو او غواگانو ته به يې واښه راوړل او داسې نور نور .... نو په دې ورځې لنډې او د کار شيبې پري اوږدې تيريدې خو بيا هم په دې خوښه وه که چيرې دا ځل د خان ميرمن ورته يو څو روپۍ ورکړي چې د سپينې درملنه وکړي . شپه يې په همدې سوچو سبا کړه او کله چې لمر څرک وواهه ، په بيړه راپاڅيده او سپينه يې اڅک ته ورپشا کړه وې ويل هه، زويه ته دې خور نن هم کراره کړه. زه هڅه کوم چې د غرمې ډوډۍ درته راوړم ، که مې کار ډير شو، نو بيا زويه لږ صبر وکړه ، بيگا ته حتما درته وريجې پخوم د خان په شولو کې مې هم ډير کار کړاى گوندې نن د خان ميرمن راته څه وريجې راکړي ، ځکه پرون يې يو موټر وريځې له ماشينه راوړې . ښه! خير دى مورې زما غم مه کوه خو د خور غم مې ژر وخوره . هو زويه ، د همدې لپاره ځم او نن ډير کار کوم او په پاې کې د خان له ميرمنې نه يو څو روپۍ هم غواړم . که يې راکړې نو ته او خور دې دواړه بازار ته بيايم او خورته دې دډاکټر په معاينه دوا اخلم . ښه مورې ورځه. مور : د خداى په امان زوى :مخې ته دې ښه . مور : زويه له ياده مې ووته د ټوکرې لاندې مستې دي هغه دى بيا خور ته ورکړه . زوى : ښه ورځه موري , ته بې غمه اوسه . مور د انگړ ور خلاص کړ او د خان د کور په مخ رهي شوه ، په زړه کې يې خپل بچي په خداى وسپارل سر يې کښته و ، سترگې ېې خپلو بيړو گامونو ته گنډلې وې دومره په چټکتياروانه و ه چې شلیدلو څپلو يې له شا دوړې پورته کولې خو دى هيڅ هم نه ليدل يوازې له الله سره وه او گيلې يې ورنه کولې ، اى خدايه ته يې راته وساتې د سر پوړنې خو مې ته رانه واخست سر توره خو شوم, خو اوس دا دوه چينجن بچي راته په خپل امان کې وساتې ، دنيا د يو وړوکي سوري په شان راته ښکاري, خو له هغه سوري نه ليرې , ليرې دوه پلتې څراغه راته بليږي, ته يې راته وځلوې ، اى خدايه هيڅ څوک نه لرم بس...... په همدې څراغو مې تياره ژوند رڼا دى خدايه ته يې راته له هرې بلا وساتې . خدايه, اى خدايه ............. له همدې سره يې پښه, د خان ددروازې په تادر ۍ ورکيښوده ننوته .......... اڅک د پخوا په شان هره گړۍ به يې خور د باندې په شا گرځوله ، ټوپونه به يې ورسره وهل . خورې هلته گوره ! هغه دى وړوکې ورۍ ، هه ودى ليد ، څومره ښکلې دى تاغوندې خورې ، هه دا کندونه واخله ،¸ښه؛ وې يي خوره . اڅک د مور د انتظار شيبو نور ستړې کړ, او دا ځل د کلي منځ ته ولاړ ، بيايې هم يوه ديواله ته شا اورواړوله او ورو يې خپله خور کوزه کړه کيناست ، سپينې نور توان له لاسه ورکړې و په دې ورځ يې ژړلې هم نشواې ، مستې ېې هم ونه خوړې , اڅک په جان او قربان ويلو, هغه په غيږ کې وغځوله ، سر يې د خپل د ښي لاس په مړوند کيښود. ښکل يې کړه ، خورې ، خور جانې اوس مې مور راځي , سبا دې ډاکټر ته بيايو. ښه ، ته به له خیره ښه سى , ښه خورجانې . سپينې ورور ته وکتل او ايله خوله بيرته کړه مسکۍ شوه ، تر څو یی چې بيا خوله خندا ته جوړوله لمر د غرو څوکو ته راغې ، د چنچڼو چغهار پيل شو ، اڅک پرې غږ وکړ سپينې ، وه سپينې ! خو سپيني غږ ونه کړ ، اڅک ، ټکني شو . په بيړه يي خپله خور (سپينه ) غيږ کي واخسته ، او کورته يي منډې کړی . همدا گړي مور يي هم چې د وريجو پنډکي په سر ، د يو څو شلگونو لوټونه يي هم د ټکري په پيسکي کي غوټه کړي وو په کور دننه شوه ،او د کوټي په درشل کي کيناسته ، په زړه کي ډيره خوښه وه ، ددي لپاره چي نن يي د سپيني د درملني لپاره روپۍ راوړى وى ، له دې سره جوخت اڅک هم کورته راورسید ،. وی ویل مورې ...........سپینه موریی سپینې ته ورځير شوه ،. غږ یی پری وکړ اڅک زنگون وښوراوه ,دواړو پرې غږ وکړ ، سپينې ، سپينې ، وه سپينې ، خو سپينې ځان د ابدي خوب قاصدانو ته سپارلې وو . سلمي سهیلي آغلې سوسن نایل په دغه کیسه لیکلې کره کتنې اوروي. په غونډه کې دمیرمن بهیر غړې آغلې نجیبه زمان د ورسپارل سوې موضوع په اړه لکچر وړاندې کوي. د ادبیاتو او لیکوالي دزده کړي دکورس په برخه کې به دا ځل دهیواد تکړه لیکوال اوشاعر عزیز تحریک دلیکوالي په اړه لکچر ارایه کوي. دغه غونډه او دمیرمن بهیر نورې اوونیزې غونډې د پوهنې وزارت په پنځم پوړ کې د پوهنې په کلوپ کې د شنبې ورځې په یوه نیمه بجه جوړیږي. دغه رازپه غونډه کې په نورومهمو کاري مسلو هم خبرې کیږي اوپه پای کې به دولایتونو په کلیوکې دمیرمن بهیر دغیابي غړو دټیلفوني شعرونو په ګډون ازاده مشاعره کیږي . هیله ده په خپل وخت تشریف راوړﺉ. په درنښت وخت: شنبه،یوه نیمه بجه،ده افغانان،دپوهنې وزارت تالار دمیرمن کلتوري ټولنیز بهیر دارالانشآ