غزل
مات دی، ګوډ دی، هم بې بیمار زما نصیب
دغمونو یو غټ بار زما نصیب
که هیڅ نه لرمه بیا هم ډیر غني یم
شوه دعا، د مور او پلار زما نصیب
چي په کومه خوا می بیایې هلته ځغلم
زه نوکر دی مي بادار زما نصیب
چي هر څو یې خپلوم نه راخپلیږي
په لمسون دی داغیار زما نصیب
زه چی هر وخت دسروضې «ارمان کومه
خدای لیکلی په بل ښار زما نصیب
چی څه شوي،څه روان دي څه به کیږی
ددې تولو دمه وار زما نصیب
نو به ولي له سید نه حساب کیږي
دهر څه دی ګناهګار زما نصیبب
(سرووضه زما د کلي نوم دی او د پکتیکا تر ټولو غټه ولسوالي ده)
31.05.2011
- محمدالله آرین احمدزی
بې ریښې: یو داستان
لیکوال: نیکلای هایتوف
ژباړن: محمدالله ارین احمدزی
دا پردی والی دې حد ته رسیدلی دی کله یې چې زما په لمسي نوم کیښود زما نوم یې هم پرې نه کیښودزما نوم ایګنات دی. دوی له دې ډاریده داسې نه چې ملګري یې د زوی نوم د ایګنات پر ځای ګاتو کړي. موږ په کورنۍ کې دوه د ایګنات نومونه لرل یو زما نیکه و او یو مې هم غور نیکه. زما په اندی دوی ډير ښه سړي واو ډير زحمت به یې یوست. له چریکو مبارزینو سره به یې مرسته کوله او د پرمختګ غوښتونکو ملاتړ...
05.06.2011
- محمدالله آرین احمدزی
غزلمجبوریم له فطرته د ذلت په لاره نه ځم پښتون یم له پښتودبغاوت په لاره نه ځم نری د صراط پل شودالفت په لاره نه ځم جانانه ستاد حسن دقیامت په لاره نه ځم چې تاته شې محل اوپه ما ړنګ کړي دیوالونهاشنادر سره نورددې اخوت په لاره نه ځم ما پریږده، ته زبیښه کله شراب او کله وینېپه نوم دتمدن دې دوحشت په لاره نه ځم سرخیل که شوم دمینې نوته ولې برندراګورې جنت ته خو به شیخه دنفرت په لاره نه ځم...
