شعرونه
غزل ///دا چې ژړیږم ،خو په خوله هیڅ درته نه وایمه ــــــــــــــ اور کې سوځیږم، خو په خوله هیڅ درته نه وایمه
غزل دا چې ژړیږم ،خو په خوله هیڅ درته نه وایمهاور کې سوځیږم، خو په خوله هیڅ درته نه وایمهدخدای لپاره بس دﺉ راشه زیاتي ستړی شومهژوند یم ختمیږم ،خو په خوله هیڅ درته نه وایمههغه له شوره له خندانه نن په ډکه کوڅهغلی تیریږم، خو په خوله هیڅ درته نه وایمهزه لکه اوښکه بې اثرې دا ستا له ښکلو سترګولاړم تویږم ، خو په خله هیڅ درته نه وایمهبس که سروده! دومره ظلم په ما څله کوېزړه یم ! خو
زه افغان يم
زه افغان يمزه هيڅکله چــا خپـل کــــــړئ پـه زور نه يمزه افغان يم په مرګ خوښ په پيغور،نه يملــه ازلــه خــــداي ازاد يم پيداکړئزيږولې دزلت په ورځ مور نه يمزه دجنګ په اورکې سوئ لوغړن يمخو په زورکې يم غښتلئ ،کمزور نه يمدوطن په لارکې مرګ ته لبيک وايمپه دې لاره کې زه کم له منصور نه يمدنړۍ پهلوانان په غيږه راشيوارپه وار يي څملوم ،لا نسکور نه يمزه دزغم په ورځ پيدا يم فري
غزل
غزل بشرمل نا صر زه د پا كې خا ورې يم ا فغا ن يمه ما مــه وژنى وايم كلمــه سم مسلمـــا ن يمـــه ما مــــه وژنى زړه كې مې د ميني څــراغونـــه بل سا تلي دي وه خلكوده هرسړي جا نا ن يمه ما مــه وژنى چا پسي توپك اخلۍ اوچا ته يې شپېلۍ نيسۍ
غزل
غزلبې نښانه و صورت په کې پيدا شود رنګونو محبت په کې پيدا شو.فلسفي سترګې دې ډکې شوې له عشقهليونيه ! شرارت په کې پيدا شوتا راوکتل،کتل مې چې کتل دېدکتلو اجازت په کې پيدا شوچې په ځمکه کې خوا رې رانه سجدې شوېيو مستانه عبادت په کې پيدا شوزړه مې بيا هم زما زړه دی بې زړه نه دیبې زړه مه شه بغاوت په کې پيدا شوما چې ځان له کاېناتو نه ځار نه کړد ساګانو امنت په کې پيدا شو
غزل
غزل نجيب الله اكرامي تا پسې له كلي، ښاره وتى دى زړه مې بس له خپل اختياره وتى دى دغه ليونى په كاڼو مه ولئ اوس ايله تازه له داره وتى دى بيا به چېرته پروت په ميكده كې وي ستا له دروازې بيزاره وتى دى
زما ښایسته او بیا نازکې ګلې
زما ښایسته او بیا نازکې ګلې **********زما ښایسته او بیا نازکې ګلې اوس دې هم هره شیبه خیال کې ساتم یوه لحظهمې هم له یاده نه ځې زما ښایسته او بیا نازکې ګلېډېر مې یادیږي ستا دسرو اننګو سپین ورغاوي چې په خندا به دې د سرو شونډو تر څنګ جوړیدل . صفي الله ستانکزی ازادۍ راډيو دوستانو د دې شعر د لیکلو پر مهال واقعي هم ستانکزی صیب ډير متاثر شوی و خو تاسو ورته دعا وکړی چې خدا
غزل
غزلژوند راځنې لاړلو نیستي راخپلويمرګ ته ورتر غاړې شو هستي راخپلويژونده ابدي شه د مرګي په سړه غیږه کېښکل کړه ځنکدن چې زنده ګی راخپلويخور مې شه ایمان د لحد په تورتمونو کېراکړه روڼې شپې چې بنده ګی راخپلويمینه غواړم مینه خو په مینه پاکه مینه زهداسې چې رضا د الهي راخپلويروح د ملنګۍ مې درته تش کچکول نیولی دیخدایه چې ستا مینه عاشقی راخپلويپشتونجار
غزل
غزلراشه چې له زړه په مات اوازڅه درته ووایم نن به درندانو په انداز څه درته و وایمګوتې به د څړیکو دخپل زړه په مراندو کیږدمه پټ به دسلګو سلګو په سازڅه درته و وایمزما په لیونتوب کې يې منطق راټوکولای دینور دخپلې مینې داعجازڅه درته و وایمته به په ترپکو دبلۍ سر ته راوخیږې زه به په سرو سترګو لکه باز څه درته و وایمزه چې شومه ته اوته شوې ورک زما په خوبونو کې بل دمحبت جانانه راز څه
غزل
..ړاسره کړئ ېی وعده ده خداېهچي پر شا نه شې لاوړه ده خدايه ما ښام ېی ووېل سبا خوله در کومڅومره اږده دې دغه شپه ده خداېه څنګه په مينه به زه لاس ور کوم را کره نن شپه ميلمنه ده خدايه مينه کوې زه ښه خبر ېمه پرې شرمېږي ځکه پښتنه ده خدايه
غزل (مات کودوړي)
غزلراغلي زما يادوته ميلمانه دي مات کودړيداوښکو هرکلي ته کوربانه دي مات کودړييووخت و سره منګي ول پيغلو وړي ول په وليو...خو نن په هديرو باندې خواره دي مات کودړيپوه نه شومه چې مينې که نفرت ټوټې ټوټې کړلاخ څومره جنګ ځپلي پښتانه دي مات کودړيبلا،بلا کيسې دمحبت به درته وکړيدې ورانو ګودرو کې چې پراته دي مات کودړياوبو کې پيغلو ورکړې کشمالو ته خپلې اوښکېهوسی غوند
غزل
غزل تخيل په رنګينيـو کې پناه شوې له ماپه غزليزو تنهاييـو کې پناه شوې له مادفلسفو ټول کتابونه دې په سترګـو کې وود دغه ښار په ليـونيو کې پناه شوې له مادستا څيره که له ګلـونو سره پېغله نه شوهخو وړاندې لاړې په سپرليــوکې پناه شوې له ماپه لوپټـه دې څاڅکي وشيندل راودې کتلدومره مې ولېدې سلګيـو کې پناه شوې له ماطالبـه! ماسره دې ډېره ګوزاره وکړلـهد خپل وجو
که نه ډېر مې درته ویلې
څلوریزهد قسمت یاري مې لږ وه شیبې لنډې وې روان وم که نه ډېر مې درته وېلې چې مې مینه در سره ده ستونی ډک ډک له ژړا ؤو ژبې هم ملتیا ونه کړه که نه ډېر مې درته وېلې چې مې مینه در سره ده......................................................... په ډېره مینه صفي الله ستانکزی
غزل /// زاهده ولې مې تړې په زنځيرو دتسپو؟ ______ دليونتوب څيرې ګريوانه د رنه ورکه به شم
دناز خندا کوه جانانه درنه ورکه به شمدتشې خولې جار او قربانه درنه ورکه به شمزورور ياره په نيرنګ دې خدايږو پوهه نه شومستا په منترويم حيرانه درنه ورکه به شمما خو ګلاب غوندې اغزو ته ټينګه غيږه ورکړهائ دخوږمن زړګي ارمانه درنه ورکه به شمزاهده ولې مې تړې په زنځيرو دتسپو؟دليونتوب څيرې ګريوانه د رنه ورکه به شمما زمزمه کړې په دې وچو او بې وسه شونډوائ دسندرو خوږ ديوانه
تاواني ميخانه
تاواني ميخانهاشنا ستا په ميخانه کې،دشرابو پريماني دهداوبو په نرخ خرڅيږی،دلته دومره ارزاني دهپيالې ډکې له شرابو،خوپه سر اړول نشتهدپيالو شرنګاهم نشه،دلته دومره ځانځاني دهستا دې لويه ميخانه کې،ساقيان ډير، شرابيان لږديګوره! نن وي که سبا خو،ستا په برخه پښيماني دهبيروباردئ دساقيانو،شراب ډير خماریی نشتهپه دې کارکې حکمت نشته،داخو واړه ناداني دهلږځان پوه کړه مئ فروشه! ددې کارګټه به څه وي؟
غزل////ستا په سترګو کې الهام دی د غزلو ـــــــــــــ ستا خندا سمه سندره د بلبلو
غزل محمدالله ارین احمدزی ستا په سترګو کې الهام دی د غزلو ستا خندا سمه سندره د بلبلو ستا په مینه کې دي ډير څه ما موندلي ستا سینه کې ده کرکیله بس د ګلو ستا په مینه زما مین زړګی چې ښاد شي ستا هر ناز دی د زخمي زړه د
غزل///طالبه انسانيت تر دغه حده پورې راغى ـــــــــــ راټوله ده په اوښکو کې د زياتو زنده ګي
غزل/ طالب منګلتېريږي مې په هوش کې د خيلاتو زنده ګيپه عشق کې ښکلوم د مخلوقاتو زنده ګيخپله ارده مې پرې مضبوده کړه خاوندهله زهرو سره څښلي مې د شاتو زنده ګيښار کې د رنګونو منارې راغورځيدليپه خاورو کې شلېدلي د جذباتو زنده ګيسا په هديره کې به له لاسه سره نيسو که لاړه د وجود لـــه امکاناتو زنده ګيطالبه انسانيت تر دغه حده پورې راغىراټوله ده په اوښکو کې د زياتو زنده ګي&time
اوښکه
اوښکه کاشکې پاکه دا دنیا وای لکه اوښکه له بدرنګو نه صفا وای لکه اوښکه د الفت په میکده کي اوسیدلای له بیلتون سره پخلاوای لکه اوښکه نور دي هیڅ نه وای بس رب ته وای محبوبه تویه شوي په دعا وای لکه اوښکه په لی
نظم
د ووه زره لسم كا ل بشر مل نا صر زه دي په ژوند كې بېرته نه يا دوم تا د زخمونو سو غا تو نه ر اكړل زما په زړه د ووه زر ه لس زخمو نه زما كما ل دي رانه بېل كړ په ژوند زه د هغه له لمر ين تو رو څخه د عر ش تر ورځي دي محرومه كړمه د غم سېلا ب دي پد ې كلي را وست
ځمکه لاړه له فنا شوه
ځمکه لاړه له فنا شوه اندمونه يې راپاتې زه پرې ځه وکړم حيران يم په دې ژوبلو اندمونو نه وجود ترې جوړېدى شي نه يې سا له ځان نه وځي زما مخې ته پرته ده فلسفه د کاېناتو له پرهار نه يې راوځي زنده ګي لکه د شاتو ××××طالب منګل
الهام/// یو ازاد شعر
الهام ستا په سترګو کې الهام زما د غزل دی ستا په سترګو کې اباده ماته بله دنیا ښکاري د دنیا په دغو ټولو ښکلو اور پورې کړم هسې بس یوازې زړه مې ستا په تماشه شي زه په خیال کې ستا خیالي تصویر ته ګورم نه هم ته یې نه هم شته ستا تصویرونه خو حیران یم خپل زړګي ته بس هرځای کې ورته ستا تصویر ښکاريږي ماته ښکاري ته انسان نه یې پيری یې زما زړه اوس د پيریانو بندیوان دی کله ورک کله پيدا شي بس مین زړګی نارې ک
په مينه مينه
په مينه مينه مينــــــــه پــه اغــــزو نشي په ګلــــــــو شيمه ستايه بدرنګ ، ستايل د ښکلو شي مه ستايه بيا سرې شونډې که نه خانديســرې شــونډې خندا کــې د ستايلو شي مــه يې بولــــه ګل ،که خولــه يې پټه ويګل شي ، چــې غوټۍ په غوړيدلو شي مــــه ستايــه شراب کـــه سر تړلــــــي ويشـــي چې له بند خلاص نو د څښلو شي مــــه پټوئ مـــونږ نه ښايستونــــه نــور
څو ټپيزې
جانانه ګرځې ډير بې باکه را ته معلوم شولې چالاکه زما د ي زړه کړلو بې واکه ماته په لپه اوبه راکه زه تږی نه یم دا ستا نیت مالومومه ««««««»»»»»» هسې مې کلي کې زړه تنګ شو
بختوره بختور دې کړو
بختوره بختور دې کړو مونږ مدام په توره،دجنګ هرميدان ګټلئ دئ ناست چه بيا دميز په سر يو، هلته مو بايللئ دئ
نوی غزل
نوی غزل/ طالب منګللاس مې پورته کړه د يـار پستې سينې لازه راستون شومه راپرېوتم په ځان کېروح مې ښکل کړ د نازکو غـــزلونوزه فنا شوم ستا د سترګو پـه ديوان کېحادثې د لوپټې پــــــــه وجود جوړېتورې زلفې لوڅې پريږده پـه باران کېما ذرې،ذرې پــه ذهن کې راټول کړېستا څيره لاليه نه شته پـه امکان کېليونتوب ته بــــــه تنها نه وې طالبه څو ټنۍ درسره ښې دي پـه ګرېوان کې---aطالب من
