ګمان مې هم نه کاوه
چې به زما له زړه
او زما له زهنه
ستا دا سرکشه زورور یادونه
دومره آسانه
دومره زر
خپلې شیندلې ریښې
ټولې کړي
او
کډه وکړي
خو اوس پوهیږمه باور لرمه
چې د حالاتو حادثو پر وړاندې
بغیر له خدایه نور نو هرڅه کې بدلون راتلی شي
شیرین اغا جهانګیر
۳ میزان ۱۳۸۹
۲۵ سپټمبر ۲۰۱۰
12:10am
د صفا راډیو اداره، جلال آباد
22.09.2010
- پېمانه
غریب..................
له خپل ماشوم زوي سره د هدېرې له څنګه تېرېده. په همدې وخت کې څو کسانو یو تابوت پر اوږو ایښی او هدېرې ته يې روان کړی وو. څلور پنځه کسه ښځې او سړي هم د تابوت تر شا روان وو او ژړل يې.
یوه نجلۍ، داسې ښکارېده چې د مړي لور به وه، ژړل يې او ویل يې:
- ګرانه پلاره! تا هلته وړي چې نه اوبه شته ، نه خواړه شته، نه خواږه شته، نه رڼا شته او نه تغر....
ماشوم د نجلۍ په دې خبر...
26.09.2010
- پېمانه
یادونه: د شپې لس بجې وې. زه ( شیرین اغا جهانګیر) او ګل رحمان رحماني لا په خپل دفتر کې وو او په کار بوخت وو چې سید عبدالله نظامي راننوت. راته يې وویل چې نن شپه یوه فی البدیهه مشاعره کوو. دا اراده خو ما او رحماني صیب یوه اونۍ وړاندې کړې وه، مګر ورته نه برابرېدو. اوس نو زه هم خوښ شوم. درې واړه د نظامي کوټې ته روان شو. که څه هم لاره اوږده وه، مګر درې واړو یارانو مجلس دومره خوږ و چې پوه نشو چې لاره څنګه پرې شوه او کوټې ته ورسېدو. له چایو او میوو له خوړلو وروسته رحماني له خپله جبه قل...
