غاټول ، نرگس ، شپون ، پسرلى

ادبي ټوټه:

غاټول ، نرگس ، شپون ، پسرلى

     د قدرت پېرزو  وشوه؛  شنکي سر را اوچت کړ، غاټول  له مستۍ په کړس کړس وخندل ، تور بورا يې د لونگين په څېر په سينه  زنگېده . لاله د زړه داغونه او پرهرونه  دنرگس پر سترگکونو ټکور ول ، زرکو او سيسيو د جرس مستو نغمو ته څانگونه وهل  اود ناوې په څېر يې په سرو منگلو بدرگه کولو.   رمو پسې روانې شپونکۍ د شپانه  د شپېلۍ غږ ته؛ د غرونو پر بخملي لمن د  ځوانۍ په گلورينه فضا کښې لستوڼي او څڼې اچولې او دمينې دنياگۍ  يې گرمه کړې وه . هو... د مينې دنياگۍ يې گرمه کړې وه.
  هر ساکښ د ښکلا پر ثنا بوخت ول  او د ښکلا پالوونکي ،  ساتونکي او هڅوونکي ته يې له وياړه ډکې سجدې د گلانو پر سرو او شنو پاڼو ايښي او د کائناتو دپالونکي ځواکمنۍ ته  حيران شوي دي .
بلبل هم د اغزو پر تېرو څوکو غلبېل غلبېل گوگل دغوټۍ د غوړېدو په  هيله  د گل څانگه نيولې وه او د گل غوړېدو ته يې سترگې څلور کړې وې .  کله يې يو او کله يې بل اغزى له سينې وتلو او په ډېره بې پروا يۍ يې هرڅه ته غاړه ايښې وه ، خپل ژوند يې دغوټۍ په منجورۍ کښې تېرکړ او د زړه د تسل لپاره يې د همدې دربار طوافونه کول .لکه حاجيان صاحبان، چې د بيت الله شريف د طواف ليوال وي؛ داسې بوراگان هم د گل پر طواف  د عمرونو تنده   ماتوي . گل ورته د شبنم پر سپينو او رڼو اوښکو هرکلى ويلو او پخپلو نرمو او نازکو شونډو يې ښکلولو او د  سهار د  نسيم په تازه هوا کښې يې د ځوانۍ او مستۍ رازونه سره گډول . هو!  د ځوانۍ رازونه يې سره شريکول.
 زاڼو خپل صفونه برابر کړل او په مينه يې خپلې دنگې غړۍ د نذرانې او شکرانې د  ادا کولو  لپاره را اوږدې کړې   او يوه ښکلې نازولې مسته او پخپل حسن مغروره د گودر او منگي په راز او نياز پوهه نيمزاله يې د امامت لپاره غوره کړه.  تکبير يې وويلو او نازولې د زاڼو دامامت لپاره دکائناتو د پالونکي په مخ کښې خپل سره لاسونه  اوږو ته پورته کړل او په ښکلې او خوږه  ژبه يې د بوډۍ د ټال او د لوړو چينارونو تر سيوري لاندې د يخو او سپينو اوبود شور تر څنگ د سهار په خړه د حضرت يعقوب عليه السلام د تسبحاتو دانگازو په څېر هيليو پرې چتر جوړ کړى و او د ذکر له  شوقه يې  هر څه  په مخکې بېخوده پراته ول . دوى د ياحىُ يا قيوم د تسبحاتو پر ويلو تور اوربل پر ځمکه ايښى، د پسرلي ستاينه او د قدرت ثناء يې کوله ....
مستو پېغلو د مستو اوربلونو لپاره د نرگس، غاټول او د گلاب  گلونو پسې د گلشنو نو پولې ومنجولې ، بې پروا زلميان ورته  په لار و، پټو او د پولو په سرونو کښې خپل د مينې له درده بې خبره زړونه وغوړول  او د پسرلي په مسته فضا کښې مستو پېغلو د بې پروا زلميانو له  زړونوخپلو سترگو او اننگو ته د مينې او خواخوږۍ رنگونه ورکړل او زخمي زخمي زړونه يې زخمي، زخمي د پولو په سرونو کښې بې پټۍ او بې مرهمه او بې خوده د ماتو بنگړيو نندارې ته پرېښودل  او پخپل حسن مغرورو مستو، مستو نيمزالو په مسته هوا کښې  پر ډېرو زخمونو مالگې ودوړولې او د ډېرو زلميانو زړونه يې د خپلو تورو اوږدو بادامي سترگو د غشو په څېر بڼو کښې ټومبلې له ځان سره يوړول او تشې پنجرې يې د پولو پر سر د شبنم او شمعې په څېر ژړېدو او سوځېدو ته پرېښودل  او دپسرلي هرکلې يې داسې وکړ:
ښـــــــــکلي ناڅــــــــــي د کوتر مست غـــــومبر ته       ته دربار د لوى سخي ته په خير راغلې

غوټۍ شونډې کړې راخلاصې خوله يې ورکړه      په ناز وايي سرور زي ته په خير راغلې

د سرلوړي او شملور افغانستان د سرلوړۍ په هيله.