غزل

خلک راته واي چې جامونه دې ډیر څکلی دی
څکه خو دی ســـــــــترگي په سرو وینوکې نخیځلی دی
زه خو دریانوش یم لیـمي مې هسی نشي سرې
دیار دســــــــــترگو غشی می په سترگو کی نښتلی دی
وقتی لیونی شــــــمه چې کله می جانان راشي
پوهه یی ای بیلتونه ! ویـنی می په زره کی ایشیدلی دی
ټول عمر بیداریم محبوبې ستا جـــــفا ســـــره
دمیني خــــــــلک ډیر، رقیبــــــــانو ځـــــــورولی دی
لومړی می درته وویل ،لاس واخـــله لماڅخه
ده آه په کړایۍ کې می ډیر خـــــــــــــــلک کړیدلی دی
سم یـــــمه په لاره دلاری نه مـــــې مه باسی
صراط المستقیم ، په تزبو کې ما پــــــــــــــــــــیلی دی
تاته مې خطاب دی ،دا راســـــــــــــره ومنه
دمیینو بیـــــرقونه په دنــــــــــــــــیا کښی پړکـیدلی دی
دا گناه خو نه ده ، ځــــــه چې حقیقت لـــری
حوری می په خوب کښی د لیلـــی پرشان لیـدلی دی
معشوقی درته وایم لری لری رانه مه گرڅه
د نیښتر پر شان توری می پرمــــــــلا درته تـړلی دی
لری د لیلی څخه ژوند او حځې ځه په کار
په زیړ رنگ دې ای بیداره ټول خلک پوهــیدلی دی