زراعت و مالداری یگانه راه کاهش فقر در کشور محسوب میگردد:

بشر از زمان خلقت الی روز رستاخیز در صدد و تلاش اینست تا زندگی مرفع داشته باشد. این حق مسلم هر انسان است که باید سعی نماید تا آیندۀ روشن و نوید بخش را برای اولاد خویش محیا سازد. جامعۀ بشری از هزاران سال به اینسو با حوادث متنوع در نقاط مختلف دنیا مواجه گردیده است. هر تودۀ از این جامعه انسانی کوشش می نماید تا زندگی آرام و دور از رنج و غم داشته باشد و به منظور حصول این هدف همه روزه سعی نموده تا به آن نایل آید. جوامع انسانی در این کرۀ خاکی چی باید کرد تا امرار حیات نمایند و از گزند حوادث تا حدی امکان محفوظ باشند؟ همه میدانیم که باید کار کرد! کارهای مختلف در ادوار مختلف تاریخ و در موقعیت های مختلف جغرافیایی باید انجام پذیرد!
اولین پیشۀ انسان در طول تاریخ بشری زراعت و مالداری بوده که از سالیان متمادی اکثریت انسان ها از طریق زراعت و مالداری نیازمندی های اولیه خویش را تهیه می نمودند، و باید علاوه نمود که تجارت نیز بعد از زراعت و مالداری یک مسلک مورد قبول و جهت حل مشکلات مردم یک پیشۀ اساسی محسوب گردید که در ابتدا تولیدات زراعتی و حیوانات خرید و فروش میگردید، بعد ها با کشف ماشین بخار بعضی کشور ها به صنعت رو آوردند، و تجارت نیز وسعت یافت.
جامعۀ افغانی نیز مانند سایر جوامع بشری در ادوار مختلف تاریخ با مشکلات و مصایب ناگوار طبیعی و اشغالگری ها روبرو گردیده، و زمانیکه از مشکلات و چالش ها نجات یافته، در تلاش این بوده که چطور میتواند از این منجلاب و اوضاع اقتصادی ناگوار بیرون اید. بیشترین کتلۀ مردم این کشور به طور مستقیم و یا هم غیر مستقیم در پیشۀ زراعت و مالداری مشغول اند، زراعت این کشور تا به حال روی میتود های سنتی و عنعنوی استوار می باشد. یک دهقان افغان نسبت به دهقان سایر کشور های منطقه و جهان توانمند است، دهقان افغان هر آن کار را که یک ماشین در کشور های متمدن انجام میدهد، وی خودش با توان بازوی خویش آنرا به سر میرساند!! باید علاوه نمود که این توانمندی دهقان افغان طوری تنظیم و رهبری گردد که عاید و دست مزدش بیشتر باشد، به منظور روشن ساختن موضوع یک مثالی را از کشور هالند خدمت خوانندگان عزیز ارائه می نمائیم: بعد از جنگ دوم جهانی هالند مانند افغانستان یک کشور بیچاره و بی ساز و برگ نظامی میان کشور های زورمند قرار داشت، در جریان جنگ این کشور بی طرفی کامل خویش را حفظ نمود و بعد از جنگ دولت هالند در صدد این بود تا راه مناسب و درست را جهت تقویۀ اقتصاد کشور دریابد، که راه مناسب برای این کشور پیشۀ زراعت بود و از آن زمان تا به حال هالند با وجود مساحت کوچک خود توانست برای اتباع خویش تمامی نیازمندی های زندگی را فراهم نماید و باید اضافه کرد که هالند سالانه به ارزش سه میلیارد دالر امریکایی گل صادر می نماید!!! پس لازم است تا دولت و مردم افغانستان ستراتیژی زارعتی مشابه کشور هالند را تعقیب و از آن پیروی نماید. افغانستان با داشتن زمین های وسیع زراعتی، آب کافی و دهقانان زحمتکش میتواند اقتصاد خود را تقویت نماید و یک کشور صادر کننده در منطقه و جهان محسوب گردد. چند نکتۀ که باید به آن عطف نمود قرار ذیل است:
1 - لازم است تا سیستم زراعت سنتی را به یک سیستم مدرن و پیشرفته تبدیل نمائیم که این هم از توان دهقان خارج است و باید دولت با آن همکاری نماید که وزارت زراعت نیز گام های را در این راستا برداشته است.
2 - دولت باید تخم های اصلاح شدۀ که در سایر کشور با اقلیم مشابه افغانستان تجربه شده وارد نماید و آنرا در دسترس دهقانان افغان بگذارد، که وزارت زراعت نیز در این راستا گام های مثبتی برداشته است.
3 - کود های کیمیاوی و ادویه جات زراعتی را نیز در دسترس دهقانان قرار دهد.
4 – در بخش پروسس و بسته بندی محصولات زراعتی که جز مهم بازار امروز می باشد باید همکاری های لازم صورت گیرد.
5 – از مالداران کشور نیز باید حمایت کلی صورت گیرد، زیرا مالداری نقش مهم در انکشاف اقتصاد کشور داشته و برای فامیلهای افغان غذا تهیه می نمایند.
6 – در بخش آبیاری نیز باید سرمایه گذاری شود و ضیاع آب بیشتر جلوگیر به عمل آید، و باید گفت که وزارت زراعت نیز در این راستا اقدامات را روی دست گرفته است.
امید بر این تا دولت و دهقانان افغان در انکشاف زراعت و مالداری کشور تلاش نمایند تا در فقر زدایی مثمر واقع گردد.