میرزا غالب اوطنز

هغه د خواجه په هجو کي وايي:
خواجه فردوس به ميراث تمنا دارد
واى گر در روش نسل به آدم نرسد
خواجه به میراث جنت فردوس غواړی
وای که د نسب د رویه آدم ته نه ورسید
د ځان د رندي په هکله په طنز وايي
من آن نيم كه دگر ميتوان فريفت مرا
فـريبمش كه مگر ميتوان فريفت مرا
بيگنـاهم پير دير از من مـرنج
من به مستى بسته ام احرام را
ما نور څوک ختا ایستلی نشی
زه یې ختاباسم چې ما ختا ایستلی شی
بیګناه یم پير مغانه زما مه خوابدی کیږه
ما په مستی تړلی دی احرام
هغه د خپل ژوند شکایت په هجو داسې بیانوي :

دل اسباب طرب گم كرده در بند غم نان شد
زراعتگاه دهقان ميشود چون باغ ويران شد
فــراغــت بــرنتــابــد همــت مشكل پسنــد مـن
زدشوارى به جان مى افتدم كارى كه آسان شد

زړه خوشالی ورکه کړی د ډوډۍ په غم کې دی
د بزګر کرونده کیږي چې بڼ ویجاړشی
زما مشکل پسند همت کله فارغیږی
له مشکلاتو لویږم هغه کار چې اسان دی
یا
از ناله ام مرنج كه آخر شدست كار
شمع خموشم و ز سـرم دود ميـرود
زما له چغو مه ځوریږه چې کار شوی اخیر
مړه شمع یم او له ککرۍ می دود خیږپ

یا
باده به وام خورده و زر به قمار باخته
وه كه ز هر چه نا سزاست هم به سزا نكرده ايم
ناله به لب شكسته ايم، داغ به دل نهفته ايم
دولتيان ممسكيم زر به خزانه كرده ايم

په پور شراب خورم زر په قمار بایللي
هغه چي تر ټولو ناسزا دی موږ په سزا نه دی کړی
ناله په شونډو نه کوو داغ مو په زړه کی پټ کړی
بخیل شتمن یو زر یی په خزانه کې پټ کړی
یا

سخنم از لطافت نپذيرد تحرير
نشود گرد نمايان ز رم توسن ما
ما نبوديم بدين مرتبه راضى غالب
شعر خود خواهش آن كرد كه گردد فن ما

شعر مي له نازکي نه لیکل کیږي
دوړه نه پورته کیږی د تورېدلي آس زما
موږ نه وو په دی مرتبه راضی غالبه
د شعر خپله غوښتنه وه چی فن شی زما
د هغه یو اردو شعر

مَغَز كو باغ مى جانى نه دينا
كه ناحق خونِ پروانى كا هوگا
مه پریږده د شاتو مچۍ چې بڼ ته ولاړه شي
چې ناحقه به د پروانه د وژنی لامل شی
د شاتو مچۍ له موم څخه شمع جوړیږی چې هغه د پروانه ځان سوځولو لامل ګرځی









اخځونه
Rawzana.com
Urduweb.org
Itdarasgah.com
Urdo adab and shayeri .com
wepedia.mobi/fa
Fa.wikipedia.org
Arghavaan.blogfa.com
Kabulnath.de.