در پاسخ به مقاله ء " ظاهر طنین نماینده افغانستان نیست"

هر چند آرزو نداشتم در مورد مقاله دانشمند گرامی جناب معروفی که بنده همیشه ازنوشته های سودمند ایشان در ویب
سایت های مختلف فیض برده ام ابرازنظرنمایم ولی چون معلومات ارائه شده در مقاله شان درمورد ملل متحد  کاملا غیردقیق به نظرمی رسد لذا خود را ملزم به تهیه این گزارش دانسته ، جهت جلوگیری از تطویل کلام و ضیاع وقت خوانندگان گرامی سعی گردیده  نخست بخشهای از نوشته شانرا کود نموده بعدا در زمینه به پاسخ شا ن پرداخته شود . محترم معروفی مقاله شان را با خبراژانس خبررسانی پژواک آغاز که در قسمتی از خبر چنین آمده است

(افغانستان در سال ١٩٤٦ عضويت سازمان ملل متحد را كسب كرد و در سال ١٩٦٦ ، عبدالرحمن پژواك به حيث سفير و نماينده دائمى افغانستان در اين سازمان، تعيين گردید)

   معلومات فوق که از اژانس  پژواک گرفته شده چنین تصور ایجاد می نماید که مرحوم پژواک اولین سفیرو نماینده دائمی افغانستان در ملل متحد بوده ، درحالیکه از سال ۱۹۴۶ که افغانستان عضویت سازمان ملل متحد را بدست اورد تا سال ۱۹۶۶ یعنی زمانیکه دانشمند نامدار کشور مرحوم پژواک به سمت نماینده دائمی افغانستان در ملل متحد تعین گردید چندین شخصیت دیگر کشور این سمت را عهده دار بوده اند که از آنجمله میتوان از سردار عبد الحمید عزیز
ومحمد کبیر لودین نام برد، البته در این مورد محترم معروفی کاری بیش ازین کرده نمیتوانست چون ایشان معلومات ارائه شده را از آژانس پژواک اخذ نموده اند،  ایشان بعدا مینوسند:
 
  (درست به یاد دارم که حدوداً پنج دهه پیشتر از امروز، در زمانی که "او تانت" سرمنشی ملل متحد بود، نمایندگان جهان در آن سازمان، استاد عبدالرحمان پژواک ــ سیاستمدار، عالم، نویسنده،  شاعر  و ادیب سرشناس ملی افغانستان ــ ، سفیر افغانستان متعین این سازمان را برای یک سال بحیث "رئیس شورای امنیت ملل متحد" برگزیده بودند)

خدمت ایشان عرض گردد که استاد پژواک هیچوقت بحیث رئیس شورای امنیت ملل متحد انتخاب نشده است، طوریکه میدانند شورای امنیت از پنج عضودائمی با حق ویتو و ده عضو غیر دائمی برای دو سال از حوزه های مختلف
جغرافیاوی جهان تعین میگردد ( قبل از سال 1965 تعداد اعضای غیر دائمی شش کشور بود که با پنج عضو دائمی
تعداد اعضای شورای امنیت به یازده کشور میرسید) رئیس شورای امنیت براساس حروف الفبای انگلیسی برای یک ماه از مجموع پانزده عضو شورای امنیت تعین میگردد.
وقتی سخن از ارگانهای سازمان ملل بمیان می آید نمی توانم خاطرات فراموش ناشدنی استاد و عالم گرانقدر وفروتن مرحوم عزیز نعیم را که طی دهه هفتاد مضمون سازمانهای بین المللی را در پوهنځی حقوق پوهنتون کابل تدریس مینمود بیاد نیاورم،  براستی ایشان آنقدر انسان متوا ضع وفروتن  بودند  که ما تا چندین سال نمی دانستیم وی برادرزاده رئیس جمهور وقت مرحوم داود خان است، روح شان شاد باد۰

متاسفانه افغانستان از شروع عضویت خویش در سازمان ملل تا کنون موفق به عضویت در شورای امنیت نشده است
  در حالیکه بطور مثال پاکستان از دهه پنجاه تا کنون پنج مرتبه یعنی بطور بلا استثنی  در هر دهه یکبار عضویت غیر دائمی شورای امنیت را حاصل  و آخرین بار نیز در سال 2004 عضویت شورای امنیت را داشته است، کشور ایران  یکبار در دهه پنجاه عضویت شورای امنیت را که یکی ازمهمترین ارگانهای سازمان ملل بشمار می آید داشت.

استاد عبد الرحمن پژواک در سالهای 1966 / 1967  دو بار بحیث  رئیس اسامبله عمومی ارگان دیگر ملل متحد  که در حال حاضر اعضای آن به 192 کشور میرسد انتخاب  و با موفقیت جلسات اسامبله عمومی ملل متحد را که همه ساله در ماه سپتامبر آغاز میگردد تا اخیر به پیش برد.

 قابل یادآوری است که نماینده دائمی نیکاراگوا در ملل متحد آقای بروک مین در سالجاری به اکثریت اراء بحیث  شصت و سوومین رئیس اسامبله عمومی بعوض آقای کریم نماینده دائمی کشور مقدونیه که همین اکنون این سمت را بعهده دارد به اکثریت اراء بحیث رئیس اسامبله عمومی انتخاب گردیده وی  بتاریخ 16 سپتامبر که مصادف با نخستین روز اجلاس اسامبله عمومی ملل متحد است بکارش آغاز خواهد نمود.
 در پهلوی آن نمایندگان بیست کشور دیگر جهان به شمول افغانستان بولوویا،، کامرون، جمهوری مردم چین، مصر، فرانسه، جمیکا،قرغزستان، منگولیا،مولدویا،برما،نایجر،پرتگال، روسیه، روندا کشور توگواست، انگلستان و امریکا بحیث معاونین و دستیاران آقای بروک مین تعین شده اند تا جلسات کمیته های شش گانه ملل متحد  را که موضوعات مختلف سیاسی اقتصادی فرهنگی و اجتماعی جهان در آن به بحث گذاشته خواهد شد رهبری نمایند ، در شصت و دومین اجلاس اسامبله عمومی سال گذشته  162 موضوع مختلف به بحث گذاشته شده است.
محترم معرفی در بخشی دیگری از نوشته شان چنین مینویسند:

و اینک جاسوس اتازونی و انگلستان ــ بحیث معاون  سرمنشی "ملل متحد" انتخاب گردیده،

معاون سرمنشی ملل متحد خانم (  اشا میگرو ) سابق وزیر امور خارجه تانزانیا است وی از ماه فبروری
2007 بحیث سوومین معاون سرمنشی ملل متحد شروع بکار نموده است.این پست مهم در سال 1997 ایجاد گردیده
است، اگر مقصد محترم معروفی آقای طنین نماینده دائمی افغانستان در سازمان ملل متحد باشد وی نه بحیث معاون سرمنشی ملل متحد  بلکه در جمله معاونین رئیس اسامبله عمومی یکجا با بیست نماینده دیگر تعین گردیده است.
جناب معروفی بعد از آنکه انتخاب آقای طنین را با  انتخاب عبدالرحمن پژواک در دهه شصت بحیث رئیس اسامبله عمومی مقایسه نموده در زمینه چنین مینویسد:

در آن زمان غول بی لگام اتازونی و دنباله روان ناتوئی آن، در صحنۀ بین المللی رول یکه تازانه نداشتند. در آن زمان توازن قواء بین شرق و غرب حکمفرما بود و میدان سیاست جهانی به مانند امروز شغالی نبود که "زورگویان جهان هرچه دلشان میخواست" میتوانستند بکنند. اما امروز؛
اما امروز چهرۀ جهان بکلی عوض گردیده و اتازونی "ترکتازانه" به هر سو میتازد.

 من با محترم معروفی در اینکه طی دو دهه اخیر در جهان تغیراتی سیاسی زیادی بوقع پیوسته است کاملا موافق هستم  بنظر من این تغیرات  که باعث شده دها کشورجوان از یوغ نظام های تو تا لیتر و استبدادی در اسیای
مرکزی و اروپای شرقی رهائی یابند تغیرات مثبت بوده اما  تاثیر این تغیرات در فعالیتهای سازمان ملل خیلی ناچیز بوده است در دهه شصت که استاد پژواک بحیث رئیس اسامبله عمومی ملل متحد انتخاب شد همین پنج کشور عمده صنعتی جهان و  پیمان نظامی  ناتو وجود داشته  این کشور ها بر امور در ملل متحد نفوذ داشتند و اکنون هم همین کشوراز اختیاراتی زیادی چون حق ویتو وغیره در ملل متحد برخوردار هستند، بناء اگر سازمان ملل اکنون بقول معروفی صاحب یک موسسه پوشالی است درآنوقت هم بوده.
 جناب معروفی در بخش دیگر مقاله خویش چنین آدامه میدهند:

کسانی که انتخاب یک جنایتکار و نمایندۀ یک دولت مستعمره را وجهِ مباهات میدانند و این خبر را به بارنامه و با افتخار در "صفحۀ عمدۀ خود" نشر میکنند، از سیاست اشغالگرانۀ اتازونی حمایت میکنند و هرگز "وجهۀ ملی" ندارند

اینکه  گروه های چپی و راستی  در کشورما مرتکب جنایاتی گردیده اند جای هیچگونه شک و تردیدی نیست امید است روزی برسد که همه آنهایکه دست شان با خون هموطنان معصوم و بیگناه ما آغشته است به پای محاکمه کشیده شده  پاسخ اعمال شانرا بدهند.
ولی در عین حال  به عقیده من نباید همه را از  الف تا  ی بطور دربست به باد اتهام گرفت در جریان سه دهه
اخیر از حکومت های چپی ده هشتاد گرفته تا حکومت های تنظیمی در دهه نود و بعدا طلبان  و اینک دولت فعلی در
هر دوره تعدادی از مردم ما قربانی اعمال دولتهای وقت شده اند  اکنون اگر همه ء آنهایرا که هنگام حاکمیت این
 رژیمها در دستگاه دولت خدمت نموده اند همه را مجرم شمرد و یا بقول آن مرد صلحجو اگر به این متر ها گز شود شاید دیگرهیچ کس در کشور بیگناه باقی نخواهد ماند.
اگر قرار شود که همه کسانی که به نحوی از انحی  در دولت های مختلف در جریان سه دهه اخیر  خدمت نموده اند که عده چاره هم  نداشتند اکنون آنها را از سهمگیری در عمران و بازسازی کشور محروم کرد چه کسی ویرانیهای عظیم جنگ را  بازسازی خواهد کرد.  
من  با آقای طنین  نه در حال و نه در گذشته کدام  تماس و شناخت نداشته صرف صدای وی را  از طریق  بی بی سی شنیده ام  ولی من  احساس وی راکه پست مهم آمریت  پروگرامهای  دری / فارسی و پشتو بی بی سی را   که   از لحاظ امتیاز مادی و  نفوذ  نسبت به وظیفه فعلی وی  به مراتب با اهمیت تر بوده رها نموده (  حتی اگر این تصمیم  رابرای جبران اشتباهات گذشته خویش نیز اتخاذ نموده باشد) می ستایم  بخصوص که وی در جریان چند ماه اخیر در انجام وظایف خویش  تا اندازه  ء موفق نیز است وی در  بی بی سی تیم  بزرگی از  ژورنالیستان و خبرنگاران  را در لندن کابل  دوشنبه  تهران و کشور های آسیایی  بحیث آمر بخش آسیایی  در بی  بی سی  رهبری می نمود ، اهمیت رسانه ها آنهم بی بی سی که قادر است  سیا را سفید و سفید را سیا جلوه بدهد که  از هیچکس پوشیده نیست ،  در حالیکه اکنون  صلاحیت این آقا فقط به چهاردیوالی مقر ملل متحد در نیویارک محدود گردیده ( سفیر  افغانستان  در امریکا که در همه قلمرو اتازونی نماینده افغانستان است اقای جواد است) سمت فعلی آقای طنین بیشتر به همان علاقه دار های مناطق دور دست زمان ظاهرشاه شباهت دارد که  از دو سه نفر بیشتر همکار نداشت، بنده این موضوع را به علتی به تفصیل می نویسم  که طی یکسال گذشته از طرف عده از هموطنان ما بار ها این موضوع طرح گردیده است. 
نگارنده برای تهیه ا ین گذارش از منابع ملل متحد سود جسته هنگام مطالعه بیوگرافی آقای بیوک مین  نماینده کشور
نیکاراگوا که بحیث رئیس آینده  اسامبله عمومی  انتخاب گردیده  متوجه شدم که وی مدت  یازده سال یعنی از سال 1991 / 1979--  بحیث وزیر خارجه دولت دست چپی ساندنیست در نیکاراگوا  خدمت و اینک اکنون با سن 75 سالگی بحیث نماینده انکشور در ملل متحد ایفاه وظیفه مینماید.
کشور ویران  ما برای  باز سازی و ترمیم اهمه ویرانی ها  به  سهمگیری و کار همه  روشنفکران  و متخصصین که سرمایه معنوی کشور هستند ضرورت دارد، بیائید گذشت، تحمل همدیگر، و زندگی  باهمی را از  مرد  نماد مقاومت علیه اپارتاید و بی عدالتی  نیلسن ماندیلا یاد بگیریم.
نلسن ماندیلا وقی بعد از 27 سال تحمل زندان و مصائب طاقت فرسای آن در اواخر دهه نود وقی از زندان رها و بعدا بحیث رئیس جمهور کشور افریقای جنوبی انتخاب شد در اولین ضیافت که به افتخار مهمانان داخلی و خارجی ترتیب داده بود  زندانبان و یا به اصطلاح ما همان قوماندان زندان را که ویرا سالها شکنجه نموده بود هم دعوت و مانند سایر مدوعین از وی با احترام  پذیرائی نمود، آری  اینگونه برخورد  و تحمل  با مخالفین بود که باعث شد  در انتقال قدرت از رژیم اپارتاید به دولت انتخابی اکثرت بینی کسی هم خون نشود .
بالاخره جناب معرفی مقاله خویشرا با جملات ذیل خاتمه میدهد:

کسانی که غیر ازین می اندیشند، به حالشان باید گریست و زار زار باید گریست!!!!!

ولی کسانیکه غیر از آنچه من در بالا تحریر نموده ام می اندیشند لازم نیست به حالشان گریست من صرف افکارشخصی ام را انعکاس داده ام در یک جامعه مبتنی بر اصول دموکراسی تنوع افکار و نظریات یک امر کاملا طبعی است  آنهایکه با نظرات ام مو ا فق نیستند من به نظر و اندیشه شان احترام میدارم .
در اخیر به جناب معروفی و همه خواننده گان  آرزوی موفقیت مینمایم. وسلام