ښاپيرۍ او ديو شاعر په گڼ بازار كې د روزگار چرتونو په مخه كړى و، چې نا څاپه يې تخيل غزونې وكړې، له زړه نه يې نرۍ څړيكه پورته شوه او څنگه چې يې په شونډو زمزمه شوه، نو د سرك په غاړه له ولاړو پوليسو نه پرې يوه غږ وكړ: _ دې خوا راشه! دا كنځلې دې څنگه وكړې؟ _ كنځلې خو مې نه دي كړي تاڼيدار صاحب. _ چې كنځلې دې نه كولې، نو بيا دې د سودايانو په څير له ځانه سره څه اوتې بوتې ويلې؟ _ اوتې بوتې خو مې نه دي ويلي تاڼيدار صاحب. _ اخر څه بكواس دې كولو، شابه ووايه كه نه چمړه درنه وباسم. _ هسې ما ويل ښاپيرۍ يو څه راوړي وو، خو د ديو بوږنوونكى غږ يې چې واوريده، نو په يوه ترپ كې يې پښې وايستي. _ غلى شه، د خان بچيه. په ويښه خوبونه گورې او هغه هم د ديوانو او ښاپيرو، چرسي خو به نه يې؟ _ نه قربان. _ دا قربان دې د چرسيانو دى، هلكو! دى بوځئ او په حوالات كې يې بند كړئ. 2001/ 04/ 12 پيښور