ايمان دی ايمان

په هيواد کې د اسلامي نظام د راتلو څخه تقريباٌ دوه مياشتې وروسته په داسې حال کې چې کورنۍ مې په پيښور کې اوسيده، ګوښی د جلال آباد ښار ته راغلم او په صرافۍ مې پيل وکړ. د شپې تيرولو لپاره به د يوه نيږدې عزيز هوټل ته تلم او په عين حال کې به مې ورته منشيتوب هم کاوه.
يو مازيګر د خپل عزيز سره د هوټل د لومړي چت په پيک پر چوکۍ ناست وو م او چای مو نوش جان کولې چې زموږ يو بل کليوال چې هغه هم د صرافۍ کار کاوه، د مخابراتو په چوک په داسې حال کې ګړندی تيريدو ، چې شاته يې يو پيټی هم اچولی.
عزيز مې پرې غږ وکړ:
سيداله! داڅه شی دې شاته اچولی دی، چې داسې په منډه يې؟
سيدال چې په ګوتو ښوورلو يې د پيسو اشاره کوله، ظاهراٌ يې وويل:
الوګان دي، الوګان.
عزيز مې بيا ورغږ کړ چې د الوګانو پيټی خو داسې نه وي اخر دا څه دي چې دومره وارخطا يې؟
سيدال بيا د ګوتو په ښوورلو اشاره وکړه او ويې ويل:
ته خو بيخي په نيمه نه پوهيږې درته وايم چې الوګان دي، الوګان.
خو عزيز مې پريښودونکی نه و او بيا يې پوښتنه تکرار کړه.
د سيدال يې هم زړه راپړسولی و، نو په لوړ غږ يې ورته وويل:
ايمان دی، ايمان او بې ايمانه ټوپکيان راپسې لګيدلي دي، درنګ ساعت له يې رانه اخلي.