ايمان دی ايمان
په هيواد کې د اسلامي نظام د راتلو څخه تقريباٌ دوه
مياشتې وروسته په داسې حال کې چې کورنۍ مې په پيښور کې
اوسيده، ګوښی د جلال آباد ښار ته راغلم او په صرافۍ مې
پيل وکړ. د شپې تيرولو لپاره به د يوه نيږدې عزيز هوټل
ته تلم او په عين حال کې به مې ورته منشيتوب هم کاوه.
يو مازيګر د خپل عزيز سره د هوټل د لومړي چت په پيک پر
چوکۍ ناست وو م او چای مو نوش جان کولې چې زموږ يو بل
کليوال چې هغه هم د صرافۍ کار کاوه، د مخابراتو په چوک
په داسې حال کې ګړندی تيريدو ، چې شاته يې يو پيټی هم
اچولی.
عزيز مې پرې غږ وکړ:
سيداله! داڅه شی دې شاته اچولی دی، چې داسې په منډه
يې؟
سيدال چې په ګوتو ښوورلو يې د پيسو اشاره کوله، ظاهراٌ
يې وويل:
الوګان دي، الوګان.
عزيز مې بيا ورغږ کړ چې د الوګانو پيټی خو داسې نه وي
اخر دا څه دي چې دومره وارخطا يې؟
سيدال بيا د ګوتو په ښوورلو اشاره وکړه او ويې ويل:
ته خو بيخي په نيمه نه پوهيږې درته وايم چې الوګان دي،
الوګان.
خو عزيز مې پريښودونکی نه و او بيا يې پوښتنه تکرار
کړه.
د سيدال يې هم زړه راپړسولی و، نو په لوړ غږ يې ورته
وويل:
ايمان دی، ايمان او بې ايمانه ټوپکيان راپسې لګيدلي
دي، درنګ ساعت له يې رانه اخلي. |