بې وخته اختر
چې خداى (ج) ته ښكاره وي، نو له بنده گانو يې څه پرده.
كه رښتيا راباندې وايې، سږ كال خو مې تر پنځه ويشتمې
روژې پورې د تراويج يو لمونځ هم نه و كړى، بلكې د
ماخوستن لمونځ به هم رانه اكثر قضاء و.
د روژې شپږويشتمه شپه وه، چې د تره زوى مې له نږدې
مدرسې نه قاري صاحب راوست. غوښتل يې چې په كور كې سره
په گډه ختم شريف ادا كړو. چا ته چې په ختم كې د ګډون
بلنه وركړى شوې وه، تقريباً پوره شوي وو. اودس مې وكړ.
وټاكل شوه چې په درې شپو كې به ختم سر ته رسوو. قاري
صاحب د ښکلې نوراني څيرې سره ښكلى بلبلي غږ هم درلود
او په ښكلي ترنم يې په اوله شپه څوارلس سپارې قرائت
كړې.
د چايو په وقفه كې مې ترې پوښتنه وكړه چې قاري صاحب په
سږنۍ روژه كې دې دا څويم ختم دى؟ قاري صاحب را ته
وويل: د خداى (ج) كرم دى، خبره له شميره وتې ده. د
روژې له اولې شپې نه مې ترلسمې شپې پورې په مدرسه كې
طالبانو ته ختم كړى دى. او بيا مې تر اوسه د دوستانو
په ديرو كې د درو او څلورو شپو ختمونه وركړي دي. "
په دوهمه شپه حجرې ته دوه درې دقيقې وروسته ورغلم. د
ماخوستن جمعه ولاړه وه. د لمانځه نيت مې وتاړه. د حجرې
په كونج كې مې د خوږو په قوتيو نظر پريوت، په زړه كې
مې راوگرځيدل چې كيداى شي د ختم اجنډا تغيير موندلى
وي. د سنتو په وقفه كې مې د سترگو په كونجونو كې له
يوه ملگري نه پوښتنه وكړه. هغه راته وويل:
" قاري صاحب چيرته د درې شپو ختم نيولى دى او زموږ ختم
نن شپه ختموي. "
شپه تر نيمايي اوښتې وه، چې ختم شريف تر سره شو. قاري
صاحب به لس پنځلس دقيقې په عربي او پښتو ژبو دعا گانې
ويلې او د ختم گډون كوونكيو به دآمين په مزو ټړلې. هر
چا د خوږو قوتۍ او ځانونه قاري صاحب ته نږدې كو ل چې د
بركت دم پرې چوف كړي. او بيا هر چا د شكرانې په توگه
قاري صاحب ته چنده وركړه، بلا پيسې ټولې شوې او قاري
صاحب په ډيره خوښۍ د شپې په څلورم پار كې د مدرسې لاره
ونيوله.
قاري صاحب وروستى ختم هم زموږ په كوڅه كې په نږدې حجره
كې نيولى و. په دوه شپو كې يې شپږ ويشت سپارې قرائت
كړې وې. نهه ويشتم روژه ماتىچې څنگه وشو، لږه شيبه به
لا تيره نه وه، چې د شا و خوا علاقو نه د اختر د
ډزوآوازونه پورته شول. زموږ په علاقه كې هم سرمستو
ځوانانو دكلاشنكوفونواو تمانچو ډزې وکړې. دماخوستن
تراذانه پورې د ډزوآوازونه دنژدې اولرې سيمونه اوريدل
كيدل. زموږپه كوڅه كې چې چا د دريو شپوختم نيولی و،
دهغوى له حجرې نه هم دكلاشنكوف ضربې چليدلې دغه وخت
قاري صيب په حجره راننوت اودسلام نه وروسته يې وويل:
ورونو اودسونه كوئ چې داڅلور پارې هم په خير سره په
گينټه نيمه كې سرته ورسوو.
يوه ځوان چې دكلاشنكوف شپيلۍ يې په سپينه ټوټه پاكوله
وويل:
((قاري صيب اوريدلي ې دي چې داخترپه شپه خو څوك تراويج
نه كوي)).
قاري صيب وويل:
(( اختر چيرته دى دخداى بنده، سبا خوديرشمه روژه پوره
كيږي )). بل ځوان چې دكټ په لنگه ناست واو دسگريټ نه
يې اوږده اوږده لوگي ايستل وويل:
(( قاري صاحب، خداى دې اجر دركړي، پريږده چې داختر
دشپې نه څه مزه واخلو.))
قاري صيب چې دكورنۍ مشر وليده چې حجرې ته راننوت ويې
ويل:
((حاجي صاحب داځوانان نه پوهيږي. دخداى (ج) په عذاب
ځانونه اخته كوي. سبا حقه روژه ده . راځئ چې بسم الله
كړو، ختم به سرته ورسوو، انشاالله اجرونه به يې خداى
(ج) دركړي)).
قاري صاحب به لا نورهم څه ويل خود كور له خوا حجرې ته
لس دولس ماشومان په شورماشور راغلل او حاجي صاحب ته يې
په فريادونو پيل وكړ. چابه ويلې زما جامې درزي سره
پاتې دي، چا به دبوټانو او څپليو غوښتنه كوله او چابه
دجرابو او بنيانونو.
حاجي صاحب دماشومانو دضد په وړاندې تسليم شو. دلوټونو
بنډل يې له جيب نه راوايست. دقاري صاحب په اوږو يې لاس
واچاوه دوه درې سوه روپۍ يې ورته په گوتو كې كيښودې او
ورته يې وويل: قاري صاحب دا د اختر برخه واخله.
ماشومان دي، ضد كوي. اختر يې جوړكړو. په دعا كې به مو
انشاالله نه هيروې.
قاري صاحب بې له دې چې پيسو ته وگوري، په جيب كې يې
ننه ايستـــې او په تريـــو تـــندي له حجرې ووت. حاجي
صاحب په كشـــرزوى غــــږ وكـــړچـــې
دماشومانوداختربندوبست وكړي.
داخترله لمانځه وروسته مې څه په شواخون دقاري صاحب
خواته ځان ورورساوه. ځان راته قاري صاحب ته په مباركۍ
وركولو پوره وړى ښكاريدو. قاري صاحب دجومات نه په وتو
كې و. دشاله خوا مې په اوږه ورته لاس كيښوده او په
خوشالۍ مې ورته وويل چې:
قاري صاحب اختر دې مبارك شه سره د واړو ختمونو او
روژو. ددې پرځاى چې قاري صاحب راته ووايي چې ستادې
مبارك شي، وويل:
(( ظالمانو بې وخته اختر كړ.))
1999/ 01/ 21
پيښور لالي باغ |