حـــــمد
څومره عظمت لري د خداى(ج) نوم
شان او شوكت لري د خداى(ج) نوم
ژبه يې هم خوند له ويلو اخلي
داسې حكمت لري د خداى(ج) نوم
وروسته له ځانه لومړى خداى(ج) پېژنو
دومره عزت لري د خداى(ج) نوم
هر كار شروع د رب په نوم خوند كوي
ډېر بركت لري د خداى(ج) نوم
رحيم، رحمان دى او كريم دى الله(ج)
هر رنګ صفت لري د خداى(ج) نوم
27- 1- 1370
مــــــلګرو
كه زما جنازه پورته شي ملګرو
يو ځل تېره يې كوڅه كې د جانان كړئ
چې پخپلو سترګو وويني تابوت مې
بيا نو جوړ زما د مينې نه داستان كړئ
پردېسۍ كې لېونى وطن پسې شوم
د وطن خلكو نظر مې په ګرېوان كړئ
زما هيله اّبادي د ګران وطن وه
وطنوالو چې تر سره مې ارمان كړئ
خپل وطن راباندې ګران دى ټول جهان كې
ځم ننګرهار ته بيا كنړ ته مې روان كړئ
20- 9- 1370
زما قـــلم
زما قلم د تورو شپو حال ليكي
د ځورېدلو سوو زړو حال ليكي
د كړېدلي ځورېدلي پښتون
د منډو ترړو جګېدو حال ليكي
د پښتنو د مېړنو نيكونو
دا د هوتكو دورانو حال ليكي
زړه كې مې مينه د وطن هم شته دى
ځكه يې تل د لوړو غرو حال ليكي
د قــــلم ژبه
د قلم ژبه مې خوږه ده ډېره
د چا د وصل د شېبو حال ليكي
د ورځې لمر د شپې سپوږمۍ ما ګوري
دواړه مې غبرګ د ژړېدو حال ليكي
قلم مې نه ژاړي عالم ژړوي
تل د ريښتيا ريښتيا درد و حال ليكي
خالده ستا قلم چې ليكي ريښتيا
نو خامخا د پښتنو حال ليكي
14- 7- 1360
ننګرهار درونټه.
مـــور ته
ستا د قدم په سپېرو خاورو كې جنت پروت دى
ستا په ښېرو دعا كې څومره كرامت پروت دى
د زړه په وينو دې اولاد ته د ژوند لار ښودلې
ستا لارښوونه كې ريښتيا انسانيت پروت دى
چې كړي ټولنه رڼا ستا د مينې اور دى مورې
نا اهل زوى تورې تيارې كې د غفلت پروت دى
د نورو مېندو ته به تل كړي احترام په مينه
د چا په سر كې چې د مور خيال د حرمت پروت دى
هغه انسان ته خالد سر په احترام ټيټوي
د چا په زړه كې چې د مور، خور محبت پروت دى
8- 7- 1369
نا اهــــل اولاد
كه يې كعبه كړم په سجده شم ورته
كه يې خالق كړم په توبه شم ورته
بيا هم مور بېل ځاى او مقام لري
اولاد يې مور ته احترام لري
هغه اولاد چې د مور پت نه ساتي
د مور مقام تر ځان اوچت نه ساتي
خلك نا اهل اولاد هغه بولي
د كور او كلي فساد هغه بولي
ځكه چې مور ته احترام نه لري
په كور او كلي هم هېڅ پام نه لري
3- 6- 1367
ننــــــګرهار ته
بيا به راشي پسرلى په ننګرهار
بيا به وغوړېږي ښكلى لاله زار
په هر لوري به د مينې ترانې وي
بيا به جوړې دا ويجاړې ويرانې وي
دا چې اوس پكې د وينو سيند بهېږي
دا چې ورور د ورور له لاسه وژل كېږي
د افغان په خاوره اور د نفاق بل دى
افغان خپله د خپل كور او كلي غل دى
تر هغو به افغانان خپلو كې وژني
تر څو مينه محبت په زړو كې وژني
د نفاق په سرو لمبو كې به سوځېږي
دښمنان به پرې د تل په شان خندېږي
ننګرهار ته ټول جهان ته خوښي غواړم
ټولې ځمكې ټول اسمان ته خوښي غواړم
غواړم بيا زرغون شي ستا شاړې او دښتې
غواړم نورې كونډې نه شي دا بدبختې
نور يتيم د پلار په مرګ ونه ژړېږي
افغانان په وينو نور ونه لمبېږي
مينه سوله وروري غواړم هر افغان ته
خوښي ژوند برابري غواړم انسان ته
7- 4- 1367
ډاكـــټر ته
ستا په خدمت باندې قانع نن ټول جهان وينمه
ستا د احسان په لمن نښغتى نن انسان وينمه
ډاكټره ستا د محبت سارى مې هيڅ ونه ليد
چې هره خوا ګورمه ستا جهان ودان وينمه
ډاكټره ته ددې دردمند اولس دردمند اوسه
غريب انسان درته محتاج په هر زمان وينمه
د تور غر په زنګانه به مې سر كېږدم
بې وطنه ژوند به تل تر تله پرېږدم
2002- 6- 30
سپين رخسار
چې يې حسن لكه لمر هسې ځلا كړي
ګلابي شونډې د مخ بڼه زېبا كړي
په اوږو باندې يې تور وېښته خواره وي
نېغ كتل يې د ښكاري په څېر رسا كړي
چې زموږ كوڅې ته راشي ژر تېرېږي
د رقيب كوڅه كې تل قدم هوسا كړي
په ټپونو مې د مالګې دوړول كړي
چې زما مخ كې د بل سره خندا كړي
غم له غمه نه شرمېږي را روان وي
ما د يار غم له غمونو نه جدا كړي
30- 6- 1367
درونټه ننګرهار
ســـتا په ياد
ستا په ياد كې به ژړېږم
ستا په مينه به ځورېږم
خو په دې باندې شكمن شم
چې به ستا هېڅ نه يادېږم
كه مې ژوند او محبت په پرتله كړم
ژوند نه تېر يم محبت ته خوشالېږم
زړه مې ډك ستا د هوس دى
بې له تا نه په دنيا كله پايېږم
تل مې سترګې ستا په لار وي
په راتلو دې نه پوهېږم
زه خالد تل ستا په ياد كې
په شعرونو كې ډوبېږم
30- 6- 1367
ګـــناه
كله چې خوشاله وي وفا كوي
شونډې راكوي راله خندا كوي
كله چې زړګى خپه كوي راله
ګوري به اغيار ته او ادا كوي
دا بې مينې مينه په ما څه كوي
نه مې شته ارام دا به همدا كوي
كړې مې خطا وه چې مين دې وم
بيا مې زړه له سره دا خطا كوي
دومره ناروا څوك په چا نه كوي
څومره چې په ما باندې اشنا كوي
6- 7- 1367
درونټه ننګرهار
د زړه امـــيد
راكړه جانانه د سرو شونډو شراب
دنيا فاني ده عاقبت به يې خراب
ستا د ځوانۍ مستې شېبې تېرېږي
كله ستا وصل نه مې زړه صبرېږي
ته همېشه كړې اداګانې ډېرې
دورې د حسن به ستا هم شي تېرې
ستا په ځوانۍ به هم خزان راشي
زما په زړه به بيا ارمان راشي
راشه د زړه اميد مې سر كړه اشنا
مينه سوچه لكه سره زر كړه اشنا
نور د فرېب او دروغو لاس واخله
لږ د خالد د مينې پاس واخله
7- 7- 1367
خـــــوند كا
ګل په اوربل كې د ليلا خوند كا
د اشنا خوله كې تل خندا خوند كا
نه مې د يار څخه بېلتون خوښېږي
نه يې رقيب سره موسكا خوند كا
د يار په زلفو بندي شوى يمه
د عشق نغمه په بند كې ستا خوند كا
د بې حيا ليلا د لاسه مرمه
د ښكلي مخ سره حيا خوند كا
بې وفايي ښه نتيجه نه لري
د خالد ژوند تل په وفا خوند كا
26- 7- 1366
ننګرهار
د غمازانو قافلې
د مينې ژوند كې عذابونه شته دي
غماز رقيب سره جنګونه شته دي
كله جانان درنه خفه شي ناز كړي
بېرته پخلا چې شي په دې كې هم خوندونه شته دي
يا د ليلا نه ګيله راشي يا د ځانه ګيله
د يارۍ ژوند كې ګوره هر رنګه وختونه شته دي
د غمازانو قافلې مخكې او وروسته درومي
د يار د لاسه مې په زړه باندې داغونه شته دي
نادانه ياره ته په مينه باندې څه پوهېږې
غمازان ډېر دي زموږ مينه كې لاسونه شته دي
11- 7- 1367
داغـــــي زړه
د تېر ژوند په خاطرو پسې ژړېږم
د څپو په څېرې لاړې نه پوهېږم
چې د شپې په خوب كې راشي كله كله
لېونو په شانته ځان سره خندېږم
بريالى د يار په وصل باندې نه شوم
تر مرګي پورې به زه مدام ځورېږم
داغي زړه د يار له كلي يم راغلى
وصل نه غواړم ليدو پسې كړېږم
ورك يم زه خالد په ياد كې يې مدام
ښايي زه به كله يار ته وريادېږم
21- 1- 1993
پطر بورګ روسيه
مـــــړه كتل
مړاوې ستركې د جانان او مړه كتل واى
ډكه خوله يې د موسكا او مست خندل واى
په سرو شونډو چې خندل ليلا په مينه
شرابونه واى مستي واى نڅېدل واى
چې تر څنګه راسره ښكلى اشنا واى
څومره ښه به و كه داسې شېبې تل واى
بوى چې ښه لري تر مشكو او عنبرو
د جانان د زلفو بوى واى چلېدل واى
چې مې مينه راته شمعه بلېدلى
زه خالد ورته پتنګ واى سوځېدل واى
11- 1- 1368
ننګرهار
خوند كړي
خندا د ګلو د بهار خوند كړي
د ګل څېره زما د يار خوند كړي
نه چې ښكنځلې د ليلا واورم
د خوږې ژبې مې يو ځار خوند كړي
په تورو سترګو يې وژونكى نظر
زما په لوري وار په وار خوند كړي
د غمازانو شاوخوا ډكې دي
مينه زما په زور په جار خوند كړي
مرګ د بې مينې ژونده غوره بولم
چې مينه بايلم سر په دار خوند كړي
د ورځې يو نظر په ما لوروه
د شپې زما سره ستار خوند كړي
9- 10- 1367
درونټه ننګرهار
د مرګ تورې خانې
د ميو فكر سر كې ميخانې لره ورځو
جامونو كړنګولو او مېلې لره ورځو
په لاره كې دامونه غمازانو غوړولي
دامونو ته هم ګورو هم دانې لره ورځو
زاهده لاره پرېږده وړاندې كېږه مو له مخې
چې نن موږ د رندانو ميكدې لره ورځو
غمونه د دنيا راباندې زيات شولو له حده
بس لږ شانې بې خوده شو بادې لره ورځو
نړۍ لكه ده لار د مساپرو لارويو
موږ دغه لاره وينو قافلې لره ورځو
د كومې ګناه زور دى چې په دې نړۍ ځورېږم
هغه ورځ به هم راشي چې د مرګ تورې خانې لره ورځو
12- 2- 1368
ننګرهار درونټه
انـــــدېښنه
د ورځې ناقراره ګرځم ستا په اندېښنه كې
د شپې هم يمه غم كې د اشنا په اندېښنه كې
يادونه د اشنا چې راته وخاندي په خوب كې
بستر مې راته اور شي سوځم بيا په اندېښنه كې
په دې باندې پوهېږم چې بې تا مې ژوندون ګران دى
ارمان مې هوسېږي د ليلا په اندېښنه كې
دا نه ښايي چې ته بې وفايي راسره وكړې
غمونه راسره دي د وفا په اندېښنه كې
ريبار زما د مينې دوكه ونه كړي وېرېږم
د يار ښكلا يې نه كړي د خطا په اندېښنه كې
14- 2- 1368
ننګرهار
د زړګــــي حال
ښكلې نن مې د زړګي حال د پوښتو دى
چې ويشتلى تا په غشو د بڼو دى
د سپرلي د سور ګلاب په څېر مې ښكاري
ستا په مينه كې مې ژوند د لېونو دى
خير كه اوس بېلتون زغمو سبا به يو شو
د غماز د هيلو كور په ورانېدو دى
د بې مينې دنياګۍ نه لاس په سر يم
زړه مې نن د ډېره غمه په سلګو دى
يا به دا دنيا كړم خپله يا به ځان ورته پردى كړم
ما نن مرګ ته ځان نيولى دغه ژوند د پرېښودو دى
14- 12- 1370
پوښـــــتنه
لږ خاطر راله كوې اشنا كه نه
يو وار شونډې راكوې اشنا كه نه
خوب مې ته تصور ته قرار مې ته يې
ته يو خوږ نظر كوې اشنا كه نه
زما ذهن اّينه ستا د څېرې ده
ما هم كله يادوې اشنا كه نه
رنځ مې ته علاج مې ته رنځور يم ستا
خپل رنځور را رغوې اشنا كه نه
مړ احساس به په ژوندي كالبوت كې څه كړم
مړ احساس ژوندى كوې اشنا كه نه
چې څوك مينه درنه غواړي هغه زه يم
ته به مينه راكوې اشنا كه نه
زه خالد به څو غمګينې مصرې ليكم
ته مې شعر رنګينوې اشنا كه نه
27- 11- 1370
د ســــترګو جنګ
چې يار په مينه انتظار وكتل
ماته د ګلو نوبهار وكتل
په مړاوو مړاوو غلي غلي كتو
راته نن خپل ښكلي دلدار وكتل
سرخي د مخ يې نوره هم زياته شوه
چې مخامخ مې ښكلي يار وكتل
څوك خو شكمن نه شو لږ ووېرېدم
د سترګو جنګ ته مو اغيار وكتل
د بڼو غشي مې په زړه كې لاړل
چې ښكلي يار نن وار په وار وكتل
13- 10- 1370
مـــــين يم
ناروا نه وايم خلكه دومره وايم چې مين يم
كه غزل وي كه اّزاد شعر اشنا ستا يم چې مين يم
ارماني زړه مې ټپي دى يو په غشو د بڼو ستا
ما خپل فال د ژوند كتلى زه تباه يم چې مين يم
زه چې ځان در رسومه راته لار كې اغزي شيندي
لار اغزي بندوى نه شي بې پروا يم چې مين يم
ورځ مې ته يې شپه مې ته يې خوب مې ته سودا مې ته يې
لېونو غوندې د خلكو د خندا يم چې مين يم
يا به ستا وصال حاصل كړم يا به مړ شم د بېلتونه
د بېلتون نه په مرګي باندې رضا يم چې مين يم
5- 12- 1370
ســــتا يادونه
ستا يادونه راسره دي په زړګي كې
ډېر دردونه راسره دي په زړګي كې
اى زما د تياره ژوند ډيوې بلېږه
ارمانونه راسره دي په زړګي كې
ښادي نشته خوښي نشته ارام نشته
تش غمونه راسره دي په زړګي كې
ستا په شونډو دې غوټۍ د خندا ګل شي
هوسونه راسره دي په زړګي كې
لكه زېرى د سهار د لمر رڼا يم
مشعلونه راسره دي په زړګي كې
لاره نشته چې منزل ته ورسېږم
تش خيالونه راسره دي په زړګي كې
1- 7- 1370
ســـــتا مينه
چې د تنكۍ ميني احساس په زړه كې وخوځېږي
نو د مينو سترګو ډېرې اوښكې وبهېږي
زما رګونو كې ستا مينه لكه وينه ګرځي
ورك دې غماز شي چې په دې خبره نه پوهېږي
لكه ماشوم ته چې كوي څوك افسانې د پخوا
دا ستا خبرې ښكلې داسې په ما ښې لګېږي
لكه خوږلن او په ايرو كې پټ سكاره پراته وي
زما هم زړه كې ستا غمونه ياره نه مړه كېږي
لا خو مې هيله شته وفا راسره وكړه ګلې
كه ته جفا كوې د مينې كور به ونړېږي
24- 10- 1370
خــــطا
خطا وشوه جانانه چې رسوا مې شوله مينه
ځورېږمه په دې چې بې وفا مې شوله مينه
انداز ته يې زمان هم ودرېدلى هك حيران دى
دا ورځ د قيامت نه ده په خندا مې شوله مينه
د حسن جادوګره مې په زړه باندې دېره ده
رسوا شوم په عالم د زړه درزا مې شوله مينه
كچكول لكه ملنګ ستا د ديدن په تمه وړمه
روزګار راڅخه ورك د سر سودا مې شوله مينه
غزلې به د زړه په وينو زه خالد درليكم
شاعر يم ستا د مينې يو پر تا مې شوله مينه
25- 9- 1370
ننګرهار
زېــــــرى
چا زېرى راته راكړ چې ليلا راغلې ده
د اوږد بېلتون وروسته ښكلې بيا راغلې ده
ارمان مې غلى غلى راته وموسكېده زړه كې
بيدار شو را اوچت شو چې ښكلا راغلې ده
قسمته تندر نه شې چې مې مينه تندر نه شي
د غم په خاموشۍ كې نن خندا راغلې ده
دا ستا حسن بلېږي كه اسمان كې روښنايي ده
د ژوند تيارې ته ستا د مخ رڼا راغلې ده
زما هيله همدغه يو ديدن د لرې لرې
ستا ژوند ته مې همېش په خوله دعا راغلې ده
ښكلا او مينه يو لوري ته هم نه لري پولې
د خيال د زړګي مينه يو پر تا راغلې ده
23- 9- 1370
انــــسانه
چې د خداى بنده په ياد وي، وي پرې سخته
كه نه كله څوك خبر وي له خپل بخته
د الله(ج) قهر دې ونه شي په هېچا
كه پادشاه وي نو راكوز به شي په تخته
بې ګناه اّزاروې انسان انسانه
د قضا په ورځ به تېر وي وخت له وخته
ملايانو ددې وخت نه ګيله مه كړه
خپل كاله له پټوي د جومات ښخته
هلې ځلې د دنيا پسې كړې څه له
كه نن ستا ده سبا پاتې ده كمبخته
1 7 1993
هـــــوس
راته مه وايه يادونه
د ښايسته جانان نازونه
بس يو ګل يم ځورېدلى
څه له سپړې پرهرونه
نننۍ مينې هوس دى
پرونۍ مينې خيالونه
چې د يار زلفو ته ګورم
راته ښكاري تور تمونه
د خيال شعر څومره ساده دى
پوهوي ساده فكرونه
22- 1- 1370