tolafghan.com

[صافی]

عصمت الله خان وروره !بیا هم احترام وړاندې کوم.
ډیر اعلی کاروان صاحب دې خدای تل لرې دلته یې هم ډیری مر غلری پاشلی.
خو دمساپر او غیبې غږ په پرتله را ته پیچلئ ښکاره شو،
او دروستی شعر په مطلب یی ښه پوه نشوم چې محبوب او یا مطلوب یې څوک اویا څه دی؟
----------------------------------------------------------
په کومه ځې له مانه،راشه تاپسې خپه يم
نه ملنګ پسې خپه يم،نه پاچا پسې خپه يم
زه يې نوم اخيستی نه شم ،داسې چاپسې خپه يم
يوجانان جانان سٌرور و،يوشاهين دکوه طورو
ما په ګل ويشتی منصور و،اوس والله پسې خپه يم
پاييدم يې په خبرو،ګډيدم يې په سندرو
چاامېل دمرغلرو،رانه غلاپسې خپه يم
زما شمس و زماپيرو،هم پاچاهم مې وزيرو
بس دمينې داتقدير و،شوم ګداپسې خپه يم
دخوږې مينې اذان و،ترنم وياقربان و
لکه لمونځ راباندې ګران و،اوس قضاپسې خپه يم
زه دې دردکړمه درمانه،جالينوسه اولقمانه اوس
اوس په کومه ځې له مانه،راشه تاپسې خپه يم
----------------------------------------------------

ګمان کوم په دې روستی بیت کې یې د (اوس) کلمې تکرار ټیپی تیروتنه یې، او یا ښایې زه تیروتﺉ وسم.
په هرحل داچې زه پری سم نیم پوه شوﺉ زما خپله نیم ګړتیا ده.
په درناوی

[رښتینی]

محترم او ګران ورور عصمت الله جانه سوكاله او خوشاله اوسى
چى دكاروان صيب دا خواږه خواږه شعرونه راباندى لوروى خودا
كاموال صيب او خوستى صيب خو ترى تم دى بيخى په مياشتو
مياشتو يي دا ډګر پري ايښى دى

او بل شاغلى عصمت صيب كه دغفور ليوال كوم يو شعر په مخه درغى
مه يي سپموه هغه هم ډير خو اږه شعرونه ليكى البته زما په ذوق
شاد او اباد اوسى

[عصمت الله]

صافی وروره او حامده وروره زما له خوا هم تاسو ته او درنو لیدونکو ته ډیر ډیر سلامونه دې ورسیږې تاسو دواړه دی خدای تل روغ او خوشحاله لری باور په خدای وکړۍ چې ستاسو په دغه لیکنو باندې ډیر خوشحاله شوم دا چې دکاروان صاحب شعرونه مو خوښ کړې دی دا ستاسو ښه زوق ده
صافی وروره دی کاروان صاحب په هغه وروستی شعر کې زمانه ټیپی غلطی شو وه هغه د (اوس) توري هلته نشته هغه بیت به دغه ډول ده

زه دې دردکړمه درمانه،جالينوسه اولقمانه
اوس په کومه ځې له مانه،راشه تاپسې خپه يم

حامدجانه وروره په سترګو که ماته دی غفور لیوال شعرونه په لاس راغلو نو همتن به یې هلته چې تاسو ورته دغه (د پیرمحمدکاروان او عبدالغفور لیوال شعرونه په پرتلئیزه کتنه) عنوان ټاکلي ده ولیکم
دا هم یو بل نوی شعر دی کاروان صاحب

ستا له سندرو نه دشنوغنمو
دغوڅوغوڅوپاڼوبوی راځي
ستاپه نغموکې دماشومې دنيا
شوخي مستي اوهای وهوی راځي
ضالمه تاترلاس نيولی بوتلم
دتېروهېروخاطروڅلي ته
سلګۍ سلګۍ دې کړمه اوښکې دې کړم
دپتنګانودايروڅلي ته
لکه باران په وچوخاورو ووري
ته يوه نه تشريح کيدونکې خوشبو
خوږ دجانان اوازه جانه زما
يه په رڼوسترګوليدونکې خوشبو

لکه ګلاب چې په سندرو راشي
لکه بلبل چې پرګلابوواوړي
لپه دې ډکه له دعاوينمه
رڼې اوبه دې پر شرابو واوړې
ستا په اوازکې سادګې روانه
له زړه راځي دزړونوتل کې ګرځي
لکه ازادې دطبعيت زمزمې
دګورو ونو په ځنګل کې ګرځي

[عصمت الله]

یو چمن و شین چمن و .
داسې ښکلی
لکه لرې د شیطان له وسوسونه
خوب د ښکلو پرښتو
دګلونو وه ښکالو
دمرغانو دنغمو
دوږمو دقافلو
یو له بله وو ټکر
لکه څو نشه مستان
خدای راکوز کړ د فردوس له ښکلې غېږې
یو مین شینکی سحر
اوس یې ورو ورو لمبوي
په چینه دتنکی سحر
لکه ولامبي مریمه
څو بدرنګو زمانې ته
کړي له غیبه را پیدا
یو مشال یو مسیحا
دفطرت له رنګینیو
د ښکلا وو په لمن کې
یوه پیغله په ترپکو
لکه مسته غرڅنۍ وه
دمړوند بنګړي یې مات وو
مستانه وه لیونۍ وه
دسپرلي په شنه سحر باندې مئنه
په چمن باندی مئنه
په مین باندی مئنه
جنتي موسکا په شونډو
اوځولۍ له ګلو ډکه
ته به وایې چې دشاتو یوه مچۍ ده
په ګلونو باندې ګرځي
یو خوږو کې انتظار یې
په لیمو کښې په څپو ده
دګل څانګو لاندې ګوري
لکه زړه چې ورنه ورک وي
له خندا نه تکه شنه شوه
خپله ورکه یې پیدا کړه
پسې منډې وهي تښتي
دښکاري په شانې داهم
خپل ویشتلی ښکار رانیسي
خپل مین دلدار رانیسي
ګیډۍ زلفې یو خوا بل خوا
په اوږو زنګوي خاندي
پسرلی یې شرمنده کړ
داسې ناز او ادا کاندي
خپل مین په غونچو ولي
عشق دحسن او وصال په ډیوو ولي
دواړه ستړي اوستومانه
دچینې په غاړه کېني
چینه سپینه راخوټکېږي
ته به وایې دحیات چینه هم داده
اوبه سپینې لکه تکې سپینې اوښکې
لکه دوو خوږو مینو
له اوږده هجران نه روسته
د وصال په شیبه ښه ډیروي ژړلي
دا چینه وي د دوي اوښکو بهولې
دواړه لپې کړي ترې ډکې
یو دیو او بل دبل په لپه خوله ږدي
لا یې غړپ هم کړی نه وي
نه چینه وي نه یې یار وي
پر هرژلی پسرلی وي
یو غمجن غوندې سهار وي
پرښته داسې خوبونه
هره شپه په خوب کې ویني
خو چې ویښه شي ژړېږي
په ماینونو غوڅه پښه یې
ګرځیدوته نه جوړېږي

[ګړنګن]

پور دواړو لاسو سلام

د قندهاریانو په چم قربان شم کاروان جانه

[عصمت الله]

ګړنګنه یاره دلته هم درته سلام وړاندی کوم له ګرانولوستونکو سره .
وایم خدای دی خیر درکړي څومره ښکلي شعر مو انتخاب کړي ده
او په څومره ښکلي ډول مو جوړ کړي ده که دغه چل ماته هم
راوښیې ډیر به درڅخه خوشحاله شوم

غزل
درې واړه پر مــــا ګران دي اول یار زما دکلي
چنــــار زمـــــا دکلــــي او کـــوکنار زمـا دکلي
پر سریـې لـــري تُورې دهُمـــا دوزر سیـــوری
ټکــــــری زمـــا دکلــي او دستار زمـــا دکلي
حجرې مو لـه جرګــو له مرکونه تشې مه شه
ګــودر ته جونې درومي ےپه کتار زما دکلي
په ډول په کډا ګانو مرور یاران پخلا کړئ
ربــــــــاب زمـــــا د کــــلي او ستار زما دکلي
هاپورې دغره سرته زنځیر خپور ګلونه خیژي
شاید چــــــې په ولجه به شي بهار زمـا دکلي
شپونکی زما دکلي بویه کشر اسرافیل دی
دنیا ته به مـــحشر ځي وار په وار زما دکلي
دریاب کې دسندرو به څپې څپې څپې شي
ټپـــې ټپــــې ټپـــــې په یــکــه زار زمـــا دکلي
ترې ستوری په نیزه کې دغزل کاروان راوړه
سپوږمـــۍ به خا مـخا درښیي لار زما دکلي
**********

ګــــیډۍ څڼـــــې مــــو ډول او یا قـــربان ته واچــــوئ
وریښمینـــې لـــونګۍ ګرد سره میدان ته واچــــوئ

ترخــــــې خبرې پریږدئ کــــړي خـــوږې خبرې خـوند
شکـــر دشنو طـــوطیـــــــــــانو شکردان ته واچـــــوئ

که ګـل نه شته ، امېل نه شته ، لاسونه خومــو شته
په مینــه کــــې یــــې غــــاړې دچــانـــان تـه واچــــــوئ

ښـــېــــــــرا راتـــه دعــــــا شــــوه دیوه ښــکـلـي کلیوال
دښــار ښکلیـــــو وې ډال دغـره کـــــاروان ته واچوئ

غزل
پکــې راټول مـــودي تـنـکي تـنـکي الماس درڼا
مـــوږ تل وړی دی په دواړو ســـتــرکو پاس درڼا
شــپــه څــه بلاده، دوصـــال مـخــه نیولـی نه شي
سـتـــوری وســتــوري ته وروغـځــوي لاس درڼا
دڅـېــړۍ څـــانــګــو کــــې به تورې بلبلــکې اور
په تـورو غــرونو کــې به تل ګــــرځـو په آس درڼا
دشپو په څو، کې شپه پلوي شول یرغل ته تیار
سـتــرګـــــې ور وبرېښوه واغـــونده لبــــاس درڼا
ستا دکاروان په مخ کې بیا تیارو زور ولاړ دی
ساقي تر مـــور ګو پورې ډک راوړه ګیلاس درڼا

[هيواد شېرزاد]

سلامونه، د کاروان صاحب مشهور شعر مې د يو ګل سره يوځای کړ .

[عصمت الله]

زه دې اوښـکې اوښـکې توی لکه شبنم شم
ګـــــله وخــــــانـده چـــې ستـا سره همـــدم شم
ستـــا په تورکــــه په خــــنجــر قلــم قلـــم شم
آزاد ســــر یمــــه په خــــدای که ورته خـم شم
پښتــانه مېلمــه نظر ته مــې مـــوسکــی شه
هســـــــې نه چــــــــــــــې رقیبانو ته دې کم شم
یو زړګــــــــی یـــــــم ډک د زړونو لــــــه فریاده
د رباب غــــــونـدې چـــــې سـر په زیر وبم شم
ښکلیه دادې څه انصاب دی ته وخدای چې
زه چـــــــې ستا جــــــفا جــــفا بولـــمه ګرم شم
لــــېــــــونی مــــــــې دشیرینــــــې په سر بـولي
د فرهاد غـــــوندې چــــــــې غرونو ته اړم شم
اوس کــــــــه وینې یم خـو شین به له خندا شم
زه به خـــــــــال په غـــــــــونډه زنه دصـــنم شم
یو غــــــزل یم خــو باور مـــې دی کــــــــاروانه
چـــــــــې به سوولـــــــــو زړونو ته مـــرهــــم شم




ته ماڅه کوې جانانه زه به څه يم
زه نه ګل يمه نه سره زرنه اوبه يم
خپلوسترګوته بادونوبېرته راوړم
ګله ستادقدم خاوره وم اوس نه يم
دچامينه مې په زړه کې سورغمی شو
بس يوتورکاڼی دهاغه پورې غره يم
ښوروه مې مه تنکی لاس به دې خوږشي
لږمې پرېږده په اغزيوکې ويده يم
تادې خدای لري نرګس پښه په اوبوکې
زه که سره اورکې ولاړيمه هم ښه يم
جنازه مې په اوږوداوښکويوسه
که په سترګوکې درمات لکه باڼه يم
داګناه مې ده چې ته مې زمزمه وې
پرمرۍ مې ږده چاړه حلال مارغه يم
دپلوشمال دې راغی په ګډاشوم
بس دخپل قبرپرسرولاړواښه يم
ښه ده ښه چې تری تم شومه له تانه
ستاکاروان اوس دسندرو دکاله يم

کابل خيرخانه مېنه

[عصمت الله]

شرنګ نه کړي دبنګړوغوندې ګرم نه دي جنګ وهلي

دازړونه مو داوسپنې په شان دي زنګ وهلي

له چانه به دسولې دسلم خبره واورو؟

پاچاشراب خوړلي دي ،ملنګ دي بنګ وهلي

سرونه دخوړ کاڼي دي ويده دي نه ويښيږي

هرڅوکه په څپودحادثوغورځنګ وهلي

راځئ ماتې ۓپرې تيږي دغميو په لټون کړو

لاسونه مو دډيرو دعاګانو منګ وهلي

ساده دي ،کليوال دي،لاس اوپښې يې دي بايللي

خيالونه موپه ښارکې جينکوپه څنګ وهلي

غمي مودوختونو دي لاهو په سيند په خپله

په غلارانه په بډه دي پردي نهنګ وهلي

دصبرپه اوبو ترېنه لاس ومينځه کاروانه

ګلاب ګلاب ياران دې دپرديو رنګ وهلي



١٣٨٥-عقرب-31-کابل

[عصمت الله]

که ته سور اور یې زه ولاړ یم د ابو په طرف
دنیـــــلوفــــرو دنـرکـــــسو بنــــفشو په طرف
که کاڼی هم شې آینې او تصویرونه وژنې
لـــکه جـــوهر به یم روان دآیینــــــو په طرف
بخت مې دی ویښ دخنجرونو خواته خوب کومه
لکه پاسته رانجه ورځمه دلیمو په طرف
که سیلۍ هم وی که شپې هم زما نوم به لیکئ
د پتنـګــانو پر وزرونو د ډیـوو په طـرف
د خدای له ټولو طرفـونـو سره مینــه کوم
کافر مې مه بولئ که ځم د پښتنو په طرف
د رڼا سر رانه په لاره تورو غلو واخیست
سوی څراغ ځم د کابل د تورو شپو په طرف
ته دابلیس پر خوا ولاړ یې نوم دې تل یادیږي
زه یې ګمنام چې یم ولاړ دپرښتو په طرف
(پیرمحمد کاروان)

[عصمت الله]

دسترګو ګل نه یم په سترګو کې دنه ښکارمه
اوبه اوبه ته یې له تندې مړاوی زه ښکارمه
ته لـــکه تـکشـــــنه دره یې لــه ګــلــونــو ډکـه
زه یو چیغه په شـــپیلی کې دشپانه ښکارمه
ګله دروامیخله چې بیابه زه په لاس نه درځم
داوښـکو څاڅـکي یم لویږم په باڼه ښکارمه
اوس چې زه ویښ یم ته هم راباندې غږ نه کوې
صبا که مــړ یم هم تا ته بــه ویـــــــده ښکارمه
ته دې ښارونـو يـــوه مـــهینه او ویښـــیاره ادا
زه لــیونــي یــمه شـــډل یــمه دغـــــــره ښکارمه
مـلالــو سـترګو دې عــجبې کوډې وکړې په ما
چې الوتــي نــشم په لومــه کې مارغه ښکارمه
جانانه پښې دې ښـــکلــــوم چې راتم پاتی شی
ته سور ګلاب ګلاب یې تورې خاوری زه ښکارم
شبنم شبنم ته یې ژوندون مې ته یې سر مې ته یې
بــس دغه تنده کې به وچ شمه واښـــه ښــکارمه
دآئنی غـــــــوندې ولاړ یــــــــې اوغـــږ نه کـــوی
هــــــیڅ راته نه وای چې بد یم کــــه ښه ښــکارمه
سترګې دی ورو ورو ښـکلوم بوج او بار نه یمه
د خوږ کـــاروان یمه آخــــر درنه په تــلـه ښکارمه
پیر محمد کاروان

[عصمت الله]

د ګــــــــل پــه سیـپارو کـــې

ســــــــــیــــــــپــــــارو کـــــــــې دګـــل ، بلبــــلان بلبــلان
وایـې وي دې ودان ، داوطـــــن دافـــــــغــــــــــــــــــــــان

چــــاته ټیټ مه شه ټیټ د دې غــــــــــــرونو غـــــــــرور
د ګــــــــــلــونو غــوندسکه خـــــــــــــــــویندېدطــــــــــور
خــدایه ته یې شـــــې مـــــل ، پـه پاک روی دحـــضـور
ډیر ښـــــاغــــــــــــــلي لرو مـــــیریدان دمـــنــــــصــــــــــور

داســـــــــــــــــر تیــــــري دعـــــــــشق پتـنـګـــــــــــان دایمــــــــــــا ن
دار تــــه ځــــــــــــي پــه زار زار ، یاقــــــــــــــــــربان یا قـــــــــــربان

شــپــــــې شـــوی ډیــــــرې اوږدې ورک ســــبا راولـــــــــــئ
بــــار دنــــور قــــــــــــــــــــافـــــلـــــــــــــــــې د رڼـــا راولـــــــــــئ
د یــتــیم پـــر خــولـګۍ ، بـــیــا مـــــــوســـکـــا راولــــــــــئ
مـــهــــاجــــــــر ې مرغــــــــــۍ ، بیــــــــر ته بیــــا راولـــــــــئ

شــــــــین بــڼکـــــي طـــــــوطیـــــــان، ســـپــــــین وزری مـــارغـــان
تــور لـــوګـــــي چـــــــــې دجــــــنـــګ ، کــــــړي جــــارو پـــه یـــو آن

خدای به بـــیا کــړی راشـــنه ، تور شـــپو کـــې ســـپوږمــۍ
په ګــــــــــډا به راځـــــــــي ، په څــــــپــــو کـــــــې ســـپوږمــۍ
لپــــــــــې لپــــــــــې به څښــــــو، په اوبــــو کــــې ســـپوږمــۍ
زرغـــــونـــــه به مـــــو شـــی ، په رګــــــــــــو کـــې ســـپوږمــۍ

دوطـــــــــن مــــور مـــــــــــــو وړي ، پـــاس پـر ســــــــــر شـــــین قـــــرآن
مـخ په لمــــر یو روان ، مـــــــــــونږ دســــــــــــــــتـــــــورو کــــــــــــاروان

[عصمت الله]

مستې مې نغمې چې دتوحيدپه زيروبم کې وای
کاشکې آبابيل وای چې مې ځاله په حرم کې وای

تل دې وای د رب دمينانودرمل طواف
ماورته زړه اېښی په قدم قدم قدم کې وای

ډکې مې ځولۍځولۍپه ټولومې شيندلې وای
ستامينه خوره مې په عرب اوپه عجم کې وای

زړه کې مات اغزی به مې په څانګه ؤدګل بدل
وروبه ژړيــدلــی په لـمـن دمـلــتزم کــې وای

ستړی مې ژوندون دهاجرې تراوومنډودی
پښې داسمعيل ارمان مې تاندې په زمزم کې وای

لاس به دبـلبــــــــــــــــــــــل دترانـورارسيـــــدلی ؤ
ستاکاروان به ناست په منځ دګل اودشبنم کې وای

١٤٢٩ داشعر مې په حرم شريف کې ليکلی دی