شعرونه

د ورکې مینې آرمانجن ګرزومه درپه دره

څلوریځه

څلوریځه

څلوریځه

دمينى په نامه

سلامونه

طنز دلته پردو راوستې غل غدو کراسي ده د هر غله سره مله کامي سینه زوري ده دلته هر غل هم غل دی هم غمور دلته هر خوني هم خونی هم بوکسر

رانـه وړی پــه خــنـــدا خـنــدا زړګـــــــی تا

دازمونږاسره ده چې،په پت کې به خپل ژوندکوو ژوندچې وي بې پته،مونږ له ژونده تمه پرې لرو

ګله ستااغزونه څوګيلي لرم ټولي تيرومه په زړګي که يي درني لرم

سندره

نوردي ګـــــــــودر پـريږده منــــــګـي دي پريږده زلــــــــفو خوړلي يـــي بنـــګـــــــړي دي پــــــريږده

یه خــلکو قـــدر د خپل مور وکړئ د پلار،نیکه اود خپل ورور وکړئ دنیا فــاني ده جـــــدائي شته پکې مینه یو بـل سره پــــه کـور وکړئ

:امرالدین سرحد

نوردي ستم زغمــلي نشم يو پاڅون ورله پــــــــــــــه کاردي درقيب څنګ کي ژوند ګران دي يوجنون ورله پـه کار دي

د استاد ناګار يو چې د حالص صيب د شعر په ليکه يې ليکلى دى

ok

ok

شعر

د میرویس رحمانی غزلونه

که پښتون، که هزاره دی که تا جک دی که ترکمن دی، که بلوڅ دی،که ازبک دی چارایماق،نورستانی،که براهوی دی ددی خاورې ، هریوقوم له ویاړه ډک دی

اوس په ژوندون کي څه مزه پاتي ده تش بيابان شو هديره پاتي ده

د پښتون په کور کې جنګ دی، ژوند بدرنګ دی

په ولسی جرګه کی ددو ښځینو وکیلانو چګړه

شېبې پاتي شوې په شمار دې هم زه یادوم بس چې ته راسره څنګ کې یې ولاړه پروا نشته که د ښمن مې شي ټول ښار بیا دې هم زه یادوم